Larry Gus - Subservient

Ο Larry Gus – κατά κόσμον Παναγιώτης Μελίδης - αποτελεί περίπτωση καλλιτέχνη που έχει τρόπον τινά κερδίσει το δικαίωμα να αφήνει το στίγμα του (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) στην εκάστοτε δισκογραφική χρονιά, εάν αποφασίσει να μας προσφέρει κάποια κυκλοφορία. Φέτος το έκανε με το “Subservient”,το δε αποτέλεσμα είναι (ακόμα και για τα δικά του στάνταρ) ένα αρκούντως sui generis σύνολο - δύο λέξεις που περιγράφουν εύστοχα και τον ίδιο εξ’ άλλου.

Εν έτει 2019, ο πάντοτε εφευρετικός Larry Gus αφήνει στην άκρη τα samples, επιστρέφει σε συνθέσεις δίλεπτης-τρίλεπτης διάρκειας και συνεχίζει να μας διηγείται προσωπικές ιστορίες μέσα από το πρίσμα ενός αγγλοελληνικού στιχουργικού λεξιλογίου. Αυτή τη φορά τον κυριεύουν τα διάφορα άγχη της καθημερινότητας, επιλέγοντας να μας δώσει το προσωπικό του στίγμα περί διαβίωσης στην Ελλάδα της κρίσης και της ιδιότητάς του ως σύζυγος, πατέρας και καλλιτέχνης ταυτόχρονα. Ο –ανέκαθεν- ιδιοσυγκρασιακός στίχος κάνει αρκετά τρανταχτούς παραλληλισμούς με διάφορες ασθένειες – το shock value εδώ αποκτά ουσία, ίσως και μια γλυκόπικρη αίσθηση, λιγότερο του χιούμορ και περισσότερο της ψυχραιμίας του καλλιτέχνη-παρατηρητή.

Όσο ταλαιπωρημένη και να είναι η ταμπέλα της αστικής ψυχεδελικής ποπ –πόσο μάλλον για τα εγχώρια εναλλακτικά δεδομένα-, ο «Υποτακτικός» υπάγεται σε αυτήν με έναν πολύ δικό του τρόπο, τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά. Οι ενορχηστρώσεις είναι παιχνιδιάρικες, ανοιχτόμυαλες και εκ των πραγμάτων εκλεκτικές. Το funk που έπαιξαν οι Talking Heads υπό το πρίσμα του (post-)punk/new wave αντηχεί καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, θα έλεγε κανείς ότι είναι ο τρόπος του Λάρυγγα να αναγνωρίσει μια ενδεχομένως βασική επιρροή του. Η pop μπλέκεται σε σημεία με τη folk και την electronica, υποστηρίζοντας ηλιόλουστες φωνητικές γραμμές με διακριτικό επίπεδο catchiness. Αυτό φαίνεται στον μέγιστο βαθμό από κομμάτια που ξεχωρίζουν από το σύνολο – τα “Total Diseases”, “Text of Intent” και “Ayler the Pilot” θα μας μείνουν για καιρό. Τα ελαφρώς tribal κρουστά δίνουν εμφατικό παρόν σε ορισμένες συνθέσεις, ενώ η dub του “Classifying a Disease” ξεφεύγει από τη λογική ενός στεγνού filler. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στα bonus tracks του δίσκου (κυκλοφόρησαν ξεχωριστά σε 7” έκδοση), τα Kerkis (Judas Tree) και Foreign Steps, που απροκάλυπτα (και εκπληκτικά ομοιόμορφα) απορροφούν το ελληνικό DNA στο ύφος τους. Δεν ξέρω αν τεχνικά υπάγονται σε αυτή την κυκλοφορία, κατά τον γράφοντα αποτελούν όχι μόνο τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, αλλά και δύο από τα πιο όμορφα (ελληνικά) κομμάτια που ακούστηκαν φέτος. Το Kerkis μάλιστα φέρει τη στιχουργική υπογραφή ενός κάποιου (de facto νονού του ελληνικού weird wave και υποψήφιου για Όσκαρ) Ευθύμη Φιλίππου – για την ιστορία ετοιμάζουν ένα θεατρικό μαζί το οποίο προορίζεται για την επόμενη χρονιά.

Δεν ξέρω αν θα πρέπει να βολευτούμε με την ταμπέλα του πιο «βατού» δίσκου, ο συγκεκριμένος όμως είναι ένα ευχάριστο άκουσμα που θα προκαλέσει δεύτερες (και τρίτες, και γενικά ν-) ακροάσεις. Το εντυπωσιακό περιτύλιγμα σου δίνει αφορμές να αφουγκραστείς τις ενδιαφέρουσες σκέψεις του καλλιτέχνη, να γελάσεις σαρδόνια μαζί του προσπαθώντας να ρίξεις μια πιο κυνική –αλλά όχι συναισθηματικά απονεκρωμένη- ματιά σε μια εν μέρει πεζή καθημερινότητα που τρώει λίγο από το είναι σου. Πλέον δεν χρειαζόμαστε τόσο νέα μάτια όσο μια αναζωογονημένη θεώρηση επί του οτιδήποτε μας κατατρώει.