65daysofstatic - Replicr, 2019

Οι 65daysofstatic είναι, πλέον, γνωστοί. Δεν έχει σημασία εάν το επίρρημα πριν από το «γνωστοί» είναι το «αρκετά» ή το «πολύ», αυτό που συνέβαλλε τα μέγιστα στη φήμη η οποία πλέον τους συνοδεύει είναι το πόσο εξαιρετικοί πειραματιστές είναι. Και πόσο καλά περνούν οι ίδιοι με αυτό.

Από το “The Fall of Math” του 2004 έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια, μοιάζει όμως ίσως παραπάνω δεδομένου του ότι η εν λόγω τετράδα από το Sheffield ξεκίνησε ως μια ορχηστρική, math/post-rock μπάντα που έμοιαζε ικανή να ξεχωρίσει με χαρακτηριστική άνεση μέσα από το χάος του ιδιόρρυθμου αυτού προαναφερθέντος genre. Κάπου στο 2010, με την κυκλοφορία του “We Were Exploding Anyway”, το σχήμα παραδέχτηκε στον εαυτό του ότι οι βασικές επιρροές του προέρχονται από την «εγκεφαλική» ηλεκτρονική μουσική (λέγε με, μεταξύ άλλων, και IDM), παρουσιάζοντας ένα ηχόχρωμα κάπου ανάμεσα στο post-rock, την dance και την electronica - διόλου κρυφή η αγάπη (και οι ατελείωτες ώρες ακρόασης) για το "Kid A" των Radiohead και τη Warp Records λοιπόν. Κατόπιν ακολούθησε ένα εναλλακτικό score για ένα cult sci-fi διαμάντι που λατρεύουν (“Silent Running”), ένα O.S.T. για video game (“No Man’s Sky”) και, ανάμεσα σε αυτά τα δύο, ένα studio album που κατά κάποιο τρόπο λειτουργεί σαν γέφυρα μεταξύ του (δισκογραφικού) 2010 και της φετινής χρονιάς για τους ίδιους.

Εδώ και περίπου μια δεκαετία, η μουσική των 65dos μετατρέπεται σε μια (ολοένα και περισσότερο) ηλεκτρονική «οντότητα», κάτι που συμβαίνει απόλυτα ομαλά, ίσως και αναμενόμενα. Χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι στερείται εκπλήξεων. Το “replicr, 2019” κουβαλάει σαν επιρροή όλη την πορεία του σχήματος καθ’ όλη τη διάρκεια της τρέχουσας δεκαετίας, μαζί με την τελευταία «ψύχωση» που απέκτησε το κουαρτέτο, την αλγοριθμική προσέγγιση στη σύνθεση μουσικής – και επί τόπου προγραμματιστικών τεχνικών στα live ούτως ώστε να επιτευχθεί αυτό. Πάνε τα κιθαριστικά reverbs και delays (βασικά, πάνε οι κιθάρες, τελεία) όπως και τα οργανικά drums. Πλέον κάνουμε βουτιά στην κοιλάδα του πυριτίου.

Ο δίσκος αποτελείται από τετράλεπτα (κατά μέσο όρο) κομμάτια καθώς και κάποια filler λογικής μονόλεπτα περίπου ιντερλούδια που προσδίδουν επιπλέον νότες στην όλη ηχητική αφήγηση. Ακούγοντας (και ξανακούγοντας) τον συγκεκριμένο δίσκο δεν μπορείς να βγάλεις από το κεφάλι σου το ότι κάθε δευτερόλεπτο μάλλον συντέθηκε για την επένδυση κάποιου διορατικού techno-thriller των ημερών μας (“Ex Machina”; “Mr. Robot” ίσως;). Εάν για συγκεκριμένες ταινίες θα μπορούσες να φανταστείς ένα δικό σου soundtrack αντί του ήδη υπάρχοντος (όπως έπραξαν και οι 65dos με το “Silent Running”), εδώ συμβαίνει το ακριβώς αντίστροφο: κρίνεις αναγκαία την δημιουργία μιας ταινίας για να «επενδύσει» αυτό τον δίσκο. Κομμάτια (και τα χαρακτηριστικά αυτών) που ξεχωρίζουν από το σύνολο, και μάλιστα με διαφορετικό τρόπο το καθένα: το ποτισμένο με αδυσώπητη ανδρεναλίνη “stillstellung”, ικανό για δυνατές ταχυπαλμίες, τα δυσοίωνα σύνθια των “bad age” και “five waves” καθώς και μία προσθήκη που θέτει γερή υποψηφιότητα για ένα από τα καλύτερα outros όλων των εποχών, το διαπεραστικό “trackerplatz”.  

Είναι πολύ νωρίς να χαρακτηρίσουμε τον συγκεκριμένο δίσκο ως ένα από τα ηλεκτρονικά αριστουργήματα της χρονιάς, όμως προς τα εκεί οδεύει η κατάσταση. Το εν λόγω άκουσμα παραθέτει το όραμα μιας μπάντας που με τελείως αβίαστο τρόπο κατάφερε να φτάσει τον ήχο που παρουσιάζει εν έτει 2019. Ήχος που περικλείεται σε δίσκο πιο προσβάσιμο απ’ όσο ενδεχομένως να φαίνεται, χωρίς ωστόσο να προδίδει όλη του την ουσία από μία και μόνο ακρόαση. Όποια κι αν είναι η γνώμη σας για τη μπάντα, δύσκολα θα ακούσετε πιο ιντριγκαδόρικα 40 (και κάτι) λεπτά δισκογραφίας φέτος.