Sonny Touch - Leave Space For The Little Animals

Ο Sonny Touch, εκτός από το εμπνευσμένο όνομα που μας παραπέμπει ελαφρώς σε κάποιο αλλόκοτο, διεστραμμένο καρτούν –ας το πάρει ως κοπλιμέντο αυτό-, είναι καταρχάς ένας τύπος από τα μέρη μας που όμως γεννήθηκε στο Παρίσι και πλέον κατοικοεδρεύει στο Ελσίνκι. Ένας πολίτης του κόσμου δηλαδή. Μια (όχι και τόσο) μικρή λεπτομέρεια που σηματοδοτεί δίχως χώρους για παρανοήσεις την οικουμενικότητα που έχει εμφυσήσει (και) στον δεύτερο δίσκο του, που κυκλοφορεί μια δεκαετία μετά από το ντεμπούτο.

Ο ίδιος ομολογουμένως δίνει γραπτώς μια πολύ εύστοχη περιγραφή του ήχου του. Ένας ήχος που δίνει την εντύπωση πως έχει σμιλευετεί με μεράκι και μια αίσθηση «διασκέδασης» (“fun” ντε) η οποία φαίνεται να πνίγεται a priori κατά την δημιουργική διαδικασία πολλών καλλιτεχνών που έχουν βουτήξει (και άθελά τους μάλλον ενστερνιστεί) σε μια αχρείαστη σοβαροφάνεια που προσπαθεί να αποδείξει κάτι. Τουτέστιν, ο συγκεκριμένος, ξαναγράφω, διασκεδάζει με ό,τι του κατεβαίνει στο κεφάλι κατσκευάζοντας ένα κολάζ πολλών επιρροών και (κυκλο)θυμικών μποφόρ.

Κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου δισκογραφικού ταξιδιού θα ακούσουμε κομμάτια ερμηνευμένα σε γαλλικά και ρωσικά, θα παρατηρήσουμε spoken word και (πολύ κοντινές στο) ραπ φωνητικές ερμηνείες, θα βρούμε μερικές πολύ όμορφες, ίσως και κάπως απρόσμενες, catchy χορευτικές στιγμές και γενικά μάλλον θα πατήσουμε το repeat για να καταλάβουμε μέσω της επανάληψης τι ακριβώς ακούσαμε. Τα κρουστά διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη συνολική γκρούβα, δίνοντας σε στιγμές μια tribal υφή σε κομμάτι που συνοδεύουν ενώ σε κάποιο άλλο μέρος θα συνεισφέρουν σημαντικά σε ένα tropicália ηχητικό πορτραίτο. Οι αυτοσχεδιαστικοί jazz παροξυσμοί δεν θα μπορούσαν να λείπουν, ενώ όλα τα στοιχεία (και η διαχείριση αυτών) μας φέρνει συνειρμικά στο μυαλό μια Mike-Patton-ική προσέγγιση στο παρόν κατασκεύασμα – και, κατ’ επέκταση, μεγάλη επιρροή από τη σχολή κάποιου κυρίου Frank Zappa. Κομμάτια που, κατά τον γράφοντα, ξεχωρίζουν (και ενίοτε χορεύονται κιόλας) τα “Harry the Flamingo”, “Voodoo Can-Can” και “Play It As the Wind Blows”.

Ο κύριος Touch απ’ ό,τι φαίνεται πήρε το χρόνο του για να μας δώσει μια δεύτερη δισκογραφική δουλειά LP έκτασης. Και πολύ καλά έκανε, διότι μόνο εύκολο δεν θα είναι να ταξινομήσεις τόσες επιρροές και διαθέσεις. Φαντάζομαι ότι η παρούσα κυκλοφορία θα είναι υπεύθυνη για το ότι η μουσική του (επιτέλους) θα φτάσει σε κάπως περισσότερα ζευγάρια αυτιά – και θα εκτιμηθεί αναλόγως από ένα μέρος αυτών. Χωρίς ακριβώς να ξέρεις εάν η συγκεκριμένη κυκλοφορία θα μπει στις άκρως ψυχαναγκαστικές λίστες σου με τη λέξη «καλύτερα», έχει καταφέρει σίγουρα να κερδίσει τις ταμπέλες «απρόσμενο» και «ενδιαφέρον». Προς το παρόν, αυτό ακριβώς αποτελεί κάτι σπάνιο –και, εν συνεχεία, σημαντικό.