Nick Cave & The Bad Seeds - Ghosteen

"It's a long way to find peace of mind."

Από το 2013 και έπειτα, ο Nick Cave και η γνωστή παρέα του που ακούει στο όνομα Bad Seeds έχουν παραμείνει πιστοί στο ανά τρία έτη δισκογραφικό ραντεβού τους, κλέινουν δε φέτος μια τριλογία που ξεκίνησε προ εξαετίας με το “Push The Sky Away” και συνέχισε με το “Skeleton Tree”. Το “Ghosteen” κυκλοφόρησε σχετικά ξαφνικά, έχοντας ανακοινωθεί μόλις μια βδομάδα πριν κάνει την εμφάνισή του στα δισκοπωλεία. Κάπως έτσι, λοιπόν, ο Cave έρχεται να πει ακόμα μια ιστορία (ή ιστορίες) μέσω του δέκατου έβδομου δίσκου του.

Ιστορία (ή ιστορίες) που φυσικά δεν μπορούν να απορροφηθούν χωρίς να λάβουμε υπ’ όψιν το context που προτάσσει το τραγικό συμβάν που έλαβε χώρα στη ζωή του Cave κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του “Skeleton Tree”: ο τότε 15χρονος γιος του τραγουδιστή έπεσε από γκρεμό χάνοντας τη ζωή του, με τον ίδιο εν συνεχεία να αυτοσχεδιάζει στίχους στις τελευταίες ηχογραφήσεις, διαμορφώνοντας το τελικό αποτέλεσμα. Το “Ghosteen” αποτελεί την πρώτη κυκλοφορία που κατά μία έννοια επωμίζεται πλήρως το συναισθηματικό βάρος αυτού του τραγικού συμβάντος, επηρεάζοντας a priori ολόκληρη τη δημιουργική διαδικασία.

Ο εν λόγω δίσκος χωρίζεται σε δύο μέρη: το πρώτο, πιο συμβατικό αναφορικά με τη δομή και διάρκεια των κομματιών, διηγείται ιστορίες των «παιδιών», ενώ το δεύτερο, που αποτελείται από μόλις τρία κομμάτια (δύο εκ των οποίων άνω των 12 λεπτών καθώς και μια spoken word παρέμβαση) τοποθετείται μάλλον στην πλευρά των «γονιών». Οι ολοζώντανες, γλυκόπικρες εικόνες του Cave παίρνουν σάρκα και οστά, απαρτίζοντας μια λυρική ελεγεία σε ένα όνειρο που πραγματεύεται ζητήματα όπως ο έρωτας, η εσωτερική γαλήνη και η θρησκευτικών διαστάσεων υπερβατικότητα – η φιγούρα του Χριστού διαδραματίζει ακόμα μια φορά κομβικό ρόλο στη στιχουργία του Cave, εδραιώνοντας την αντίληψη ότι οι δυο τους μάλλον έχουν μια περίεργη, συμβιοτική σχέση ήδη από την αρχή της καριέρας –και των δημοσίων δηλώσεων- του τελευταίου.

Μουσικά, ο δίσκος συνεχίζει την minimal ambient προσέγγιση του “Skeleton Tree”: εάν το τελευταίο υπήρξε μια ηχητικά εντυπωμένη έκφραση θρήνου και σπαραγμού, το “Ghosteen” αφήνει την μελαγχολία να καταλαγιάσει, υποδεικνύοντας καθ’ όλη τη διάρκειά του μια πολυπόθητη αχτίδα ελπίδας – και συγκρατημένης αισιοδοξίας. Τα συνθετικά ηνία για ακόμη μία φορά μοιράζονται από κοινού με τον Warren Ellis, παραδίδοντάς μας πραγματικά αριστουργήματα σαν τα “Bright Horses”, “Waiting for You”, “Sun Forest” και την 14λεπτη κατακλείδα που ακούει στο όνομα “Hollywood” – ίσως εκ των σημαντικότερων δημιουργημάτων του Cave από την αλλαγή της χιλιετίας και έπειτα. Ένα εκ των κορυφαίων musical scores που έχει, κατά τον γράφοντα, γραφτεί ποτέ (αυτό για την ταινία “The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford” από Cave και Ellis) αφήνει ψήγματα από την ηχώ του σε κάποια σημεία του δίσκου, πιο έντονα μάλλον στα “Bright Horses” και “Sun Forest” – πράγμα που ήταν θέμα χρόνου να συμβεί τόσο ξεκάθαρα στην δισκογραφία του Αυστραλού. Η ενορχηστρωτική προσέγγιση, που δίνει άπλετο χώρο σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα σε αναλογικά synths, πλαισιωμένα από εμβόλιμες προσθήκες χορωδιακών μερών και διακριτικότατων κρουστών, αναδεικνύει τη φωνή του Κέιβ ως τον απόλυτο πρωταγωνιστή ενός έργου που χαρακτηρίζεται από θρησκευτική κατάνυξη αλλά και μια ίσως αναπάντεχη προσβασιμότητα ως επί το πλείστον.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εάν ο Nick Cave έχει κατασταλάξει αισθητικά όσον αφορά αυτό το σημείο της καριέρας του. Παρόλαυτα σχεδόν πάντοτε καταφέρνει να δώσει ένα διαφορετικό twist σε κάθε δισκογραφική του προσφορά, καθιστώντας κάθε μια από αυτές ξεχωριστή και (άμεσα) διακριτή. Για την αξία του συγκεκριμένου δίσκου θα αποφανθεί ο χρόνος – δεν θα μπορούσε επιπλέον να κριθεί απο μία και μόνο ακρόαση. Δεχόμαστε ωστόσο ότι αποτελεί μία εκ των πλέον συνειδητοποιημένων – και συμπαγών- κυκλοφοριών του συγκεκριμένου. Καθώς και μία που δεν θα προταθεί σαν πρώτο άκουσμα σε κάποιον που δεν έχει την παραμικρή επαφή με το έργο του.