Κράακ - Κράακ

Κράακ. Το όνομα του σχήματος με το οποίο θα ασχοληθούμε σήμερα. Επιπλέον, δεν έχω ιδέα περί τίνος πρόκειται το δεύτερο πλεοναστικό (;) «α» στον τίτλο, αλλά μ’ αρέσει.

Οι Κράακ ξεκίνησαν κατά πάσα πιθανότητα ως ένα πείραμα, από άτομα με ένα αξιοζήλευτο εύρος στο τι μπορούν να εκτιμήσουν μουσικά. Τουτέστιν, αγκαλιάζουν το punk (γιατί καλώς ή κακώς από εκεί ξεκινούν όλα) με όλα τα νεωτεριστικά (και μη) προθέματά του. Ενστερνίζονται έναν ήχο (και στίχο) που παραπέμπει σε μια καθ’ όλα αστική, «γκαραζάτη» πανκοψυχεδέλεια – λέγε με και art-punk. Εμπνέονται κατά κύριο λόγο από τις ιερές αγελάδες του proto-punk από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, υπάρχει αγάπη στη γκρούβα των Wipers καθώς και ψήγματα από την ιδιοσυγκρασία και τις ενορχηστρώσεις των σύγχρονων Iceage και, γιατί όχι, κάποιων Viagra Boys. Προς τι όμως όλες αυτές οι ταμπέλες και εκ του ασφαλούς υποθετικές παραπομπές; Τα παιδιά μας έχουν μπερδέψει ευχάριστα και μας δίνουν άφθονη τροφή για σκέψη.

Το ομότιτλο ντεμπούτο LP του Αθηναϊκού κουαρτέτου (που αποτελείται από μέλη με προϋπηρεσία, μεταξύ άλλων, στους Omega Ray και Chickn) μας υποδέχεται με μια ατμοσφαιρικότατη, anadolu καταβολών όσο και ολιγομίλητη εισαγωγή («Εν Πλώ»), υποδεικνύοντάς μας το ρόλο που αντιστοιχεί στην τρομπέτα καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου – η οποία να σημειώσουμε ότι στέκεται το ίδιο αλήτικα μα και ψύχραιμα όσο η κλασική τριάδα κιθάρας-μπάσου-ντραμς, προσθέτει δε το απαραίτητο αλατοπίπερο στην όλη παρουσίαση. 

Η «Ωδή στον Τσαμπουκά» καθώς και η ξεσηκωτική, άμεσα εθιστική, συναυλιακότατη «Ουτοπία» (πολύ σοφά το πρώτο single που κυκλοφόρησε από το δίσκο, με μία φωνητική εκφορά που για κάποιο λόγο με παραπέμπει αμυδρά στους –punk στην ψυχή- Αρτέμη & Ευθύμη) είναι τα κομμάτια που στατιστικά ενδέχεται να κλέψουν καρδιές και (πρώτες) εντυπώσεις από το εκάστοτε νεοσυσταθέν ακροατήριο, ενώ το πραγματικό αριστούργημα κατά τον γράφοντα βρίσκεται στο τέλος: το έβδομο κομμάτι του δίσκου είναι στην πραγματικότητα τρία κομμάτια μαζί («Τι κάνω εδώ; - Τηλέγραφος – Σε χτυπά η φωνή τους»), το ένα μέσα στο άλλο, φανερώνοντας την αδυναμία της μπάντας στο τζαμάρισμα μαζί με την ενδεχομένως post-rock λογική πίσω από τη σύνθεση. Όλα αυτά συνοδευόμενα από παρατηρητική στιχουργία που διαμαρτύρεται σκεπτόμενα, ουχί άνευ ουσίας φωνακλάδικα, υπό το πρίσμα μίας σύγχρονης, αστικής λογικής.

Αν και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι δεν θα μάθουμε ποτέ προς τι το πλεοναστικό (;) «α» στον τίτλο (ελάχιστη σημασία έχει στην πραγματικότητα), οι Κράακ ξεκίνησαν από ένα πείραμα που όχι απλά πέτυχε, αλλά έφερε και απρόσμενα (μόνο θετικά επί της ουσίας) αποτελέσματα. Μια φρεσκάδα στο «οτιδήποτε»-punk που, τουλάχιστον σε εγχώριο επίπεδο, είναι δυσεύρετη, εάν δε εν τέλει προκύψει, δύσκολα εκτελείται με τα απαραίτητα ψήγματα «μετριοφροσύνης» ούτως ώστε να περαστεί σωστότερα το απαραίτητο μήνυμα και η καλλιτεχνική ταυτότητα – για τα πρώτα βήματα τουλάχιστον. Καλά τα λόγια λοιπόν, αλλά ακούστε το εν λόγω. Όπωσδηποτε. 

Α, και Κράακ, θέλουμε (και περιμένουμε) συνέχεια.