The Drums - Brutalism

Μία δεκαετία πριν οι The Drums ήταν από τα πιο hot ονόματα της εναλλακτικής pop. Με μία χούφτα από τρίλεπτα singles ευδαιμονικής pop και έναν performer που ξέρει να συγκεντρώνει τα φώτα πάνω του, έχτισαν ένα τεράστιο hype γύρω από το όνομά τους. Οι πρώτοι δίσκοι δικαίωσαν τις προσδοκίες, αλλά κάπου εκεί άρχισαν τα προβλήματα μεταξύ τους. Αποχωρήσεις μελών και τα τραγούδια τους να είναι χειρότερα σε σχέση με το παρελθόν. Κάτι που αποτυπώθηκε γλαφυρά στο τρίτο album με τίτλο ''Encyclopedia''. Και εκεί που όλοι τους είχαν ξεγραμμένους, μάζεψαν τα κομμάτια τους, ή μάλλον ο Jonathan Pierce - ο performer που λέγαμε - μάζεψε τα κομμάτια του και κυκλοφόρησε το 2017 το ανέλπιστα καλό ''Abysmal Thoughts''. Οι Drums ήταν ζωντανοί και απρόσμενα είχαν έναν δίσκο που πλησιάζε τις δάφνες των πρώτων ημερών τους. Πλέον συγκρότημα δεν υφίσταται, αφού οι The Drums είναι ένα συγκρότημα one man show από τον Pierce, αλλά αυτό ουδόλως τον απασχολεί και φέτος κυκλοφορεί τον πέμπτο δίσκο με τίτλο ''Brutalism''.

Το ''Brutalism'' συνολικά στέκει ένα σκαλοπάτι κάτω από τον προκάτοχό του, αλλά περιέχει μία από τις δυνατές στιγμές του songbook των Drums. Το όνομα αυτού 'Loner'' και είναι από τα πιο εθιστικά εναλλακτικά pop singles που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Η ιδανική ισορροπία μεταξύ κιθάρων και πλήκτρων και η κολλητική του μελωδία το τοποθετεί εύκολα δίπλα σε κομμάτια σαν το ''Kids'' των MGMT, το ''Take Me Out'' των Franz Ferdinand και γιατί όχι το ''Let's Go Surfing'' των ίδιων των Drums. Το ''Brutalism'' μπορεί να είναι μία ειλικρινής στιχουργική κατάθεση από τον Pierce, αλλά είναι σαφέστατα από τις πιο μέτριες συνθετικά δουλειές τους. Κατά κύριο λόγο κινούνται γύρω από indie standards, αντιγράφουν συχνά τον ίδιο τον εαυτό τους και γενικά δεν παρουσιάζουν κάτι καινούργιο. Θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε τις επιρροές των Style Council και Orange Juice στην ευγενική μελωδία του ''626 Bedford Avenue'', το τυπικό drums-ικό εναρκτήριο ''Pretty Cloud'' και το ρυθμικό ''Kiss It Away''. Το ''Body Chemistry''  στιχουργικά παραπέμπει στο ''I Want The One I Can't Have'' των Smiths, ενώ το ομώνυμο κομμάτι εντάσσεται στο γενικότερο κλίμα αναβίωσης της pop culture των '80ς που υπάρχει τα τελευταία χρόνια. Το ''My Jasp'' είναι ένα ακουστικό κομμάτι που περνάει σχετικά αδιάφορα και στο τέλος συναντάμε τη brit pop του ''Blip Of Joy''. Γενικά το ''Brutalism'' είναι ένας μέτριος δίσκος με κάποιες δυνατές στιγμές. Ακούγεται ευχάριστα αλλά αφήνει λίγα πράγματα μετά το πέρας του. Πάντως κανείς δεν θα δυσανασχετήσει όταν πετυχαίνει κάποιο track σε κάποιο bar πίνοντας το ποτό του ή δεν θα αλλάζει συχνότητα όταν διασταυρώνεται μαζί του ραδιοφωνικά.