Fontaines D.C. - Dogrel

Οι Ιρλανδοί Fontaines D.C. έρχονται να προσθέσουν το όνομά τους σε μία μακρά λίστα που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στο Νησί με συγκροτήματα που κινούνται γύρω από το punk και το post punk. Περίοπτη θέση σε αυτή τη λίστα κατέχουν οι Idles, οι Shame και οι Fat White Family, με τους νεαρούς Ιρλανδούς να απαιτούν να κλέψουν λίγη από τη δόξα τους. Και η αλήθεια είναι ότι έχουν όλα τα προσόντα για να τα καταφέρουν, κάτι που αποδεικνύεται από την πρώτη ακρόαση του ντεμπούτου τους με τίτλο ''Dogrel''. Το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου το είχαμε ήδη ακούσει, μιας και οι Fontaines D.C. είχαν κυκλοφορήσει αρκετά singles, τα οποία και περιέχονται στο ''Dogrel''. Με τα singles έχτισαν τη φήμη τους, που σιγά σιγά ξέφυγε από τα όρια του underground και δείχνοντας μία μπάντα με μεγάλες φιλοδοξίες. Μάλιστα η φήμη τους έφτασε μέχρι την Ελλάδα, όπου λίγους μήνες πριν έδωσαν μία sold out συναυλία, με μόλις λίγα singles στις αποσκευές τους. Αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό αν αναλογιστούμε ότι το ελληνικό κοινό δεν φημίζεται για την ενασχόλησή του με καινούργια συγκροτήματα, αλλά για την προσήλωσή τους στους παλιούς και αγαπημένους. Οι Fontaines D.C. δεν είχαν κανένα πρόβλημα να ξεπεράσουν και αυτό το σκόπελο.

Τι είναι όμως αυτό που κάνει τους Fontaines D.C. να ξεχωρίζουν και τους τοποθετεί στις μεγαλύτερες ελπίδες της βρετανικής σκηνής; Σίγουρα δεν κάνουν κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει αλλά αυτό που κάνουν το κάνουν πολύ καλά και με μπόλικο θράσος. Συνδυάζουν την επιθετική προφορά του Mark E. Smith των The Fall, την groovy rhythm section των Gang Of Four, την big mouth ρητορική των Art Brut και την pop οπτική των Franz Ferdinand του ντεμπούτου τους. Η αυτοπεποίθηση ξεχειλίζει από τους Fontaines D.C. και αυτό φαίνεται από το εναρκτήριο ''Big'' όπου τα φωνητικά επαναλαμβάνουν σχεδόν επιληπτικά ''My Childhood Was Small, But I'm Gonna Be Big'' πάνω από τα εθιστικά τους riffs. Ακολουθουν οι μονότονες μπασογραμμές του ''Sha Sha Sha'' που θυμίζουν έντονα τους Public Image Limited και το οργιαστικό ''Too Real''. Οι τόνοι πέφτουν στο σαφέστατα πιο pop ''Television Screens'', ενώ το ''Hurricane Laughter'' τους βρίσκει κάπου μεταξύ Art Brut και Maximo Park. Κομμάτια σαν το ''Liberty Belle'' και ''Boys In The Better Land'' έχουν όλα τα φόντα για να γίνουν τα αγαπημένα κάθε ''beautiful lad'' του Νησιού και οι Fontaines D.C. οι άξιοι διάδοχοι των Libertines. Η δική τους εκδοχή στο pub rock λέγεται ''Roy's Tune'' και στο τέλος συναντάμε το αργόσυρτο ''Dublin City Sky'' όπου θα μπορούσε να έχει προκύψει από ένα τζαμάρισμα του Lou Reed με τους Pogues.

Το ''Dogrel'' είναι ένας δίσκος που θα συζητηθεί και σίγουρα θα βρεθεί ψηλά στις λίστες στο τέλος της χρονιάς. Οι Fontaines D.C. μας συστήθηκαν με αυτό και το μέλλον τους προβλέπεται λαμπρό. Ξέρουν να γράφουν εθιστικούς και up tempo ύμνους, πατώντας πάνω στην παράδοση του post punk. Το ''Songs Of Praise'' των Shame μόλις απέκτησε τον άξιο διάδοχό του.