Παιδί Τραύμα: ''Το μυστικό είναι να μην κάνεις κάτι για να αρέσεις, αλλά γι' αυτά που σε τρώνε μέσα σου''

Κυκλοφόρησες το ντεμπούτο σου προ ολίγων μηνών. Αν και δεν διαθέτεις ένα κάποιο μέτρο σύγκρισης, τι ιδιαίτερο πιστεύεις ότι κρύβει η πρώτη (δισκογραφική) φορά (που ενδεχομένως να μην το συναντήσεις μετέπειτα);

Όταν βγάζεις κάτι προς τα έξω για πρώτη φορά πάντα υπάρχει ο ενθουσιασμός και η αθωότητα του πρωτάρη. Δεν έχεις μεγάλες απαιτήσεις και συνήθως δεν έχουν και οι άλλοι από εσένα. Αυτό είναι λίγο ανακουφιστικό. Σε κάθε επόμενη προσπάθεια η φάση αλλάζει και γίνεται πιο αγχωτική. Νομίζω το μυστικό είναι να μην έχεις στο μυαλό σου να κάνεις κάτι για να αρέσεις, αλλά να κάνεις κάτι γι’ αυτά που σε τρώνε μέσα σου. Ποτέ δε ξέρεις: μπορεί κάποιους εκεί έξω, να τους «τρώνε» τα ίδια πράγματα.

Πώς βιώνεις το γεγονός ότι ηλικιακά αποτελείς μια ιδιότυπη περίπτωση ενός “late bloomer”; Ο αριθμός της ηλικίας (με ό, τι και αν αυτό επιπλέον συνεπάγεται) προσδίδει μια κάπως διαφοροποιημένη νοοτροπία στη δημιουργία;

Τι ‘ναι αυτό το late bloomer; Μ’ έβρισες; (φατσούλα με γλώσσα έξω).

Κοίτα, αυτός ο δίσκος ήταν ένα ξέσπασμα για τα πράγματα που με ζόριζαν. Νομίζω ότι μερικές φορές όσο μεγαλώνεις, τα πράγματα που σε ζορίζουν είναι λίγο πιο βαριά ή τουλάχιστον έτσι τα αντιλαμβάνεσαι. Άρα κατά κάποιο τρόπο το ξέσπασμα θα ήταν εντελώς διαφορετικό αν συνέβαινε σε μια πρότερη στιγμή της ζωής μου. Μερικές φορές θυμάμαι τα τραγούδια που έγραφα στο Λύκειο για παράδειγμα και συνειδητοποιώ πόσο διαφορετικά είναι τώρα τα πράγματα.

Οι μυστικές χορευτικές κινήσεις (κυριολεκτικά μιλώντας) πώς προέκυψαν; Ήθελες να δωρίσεις στην μουσική σου πιο ξεκάθαρα το δεύτερο συνθετικό της «ψυχοσωματικής» της υπόστασης;

Κατά καιρούς μου κατεβαίνουν διάφορες ιδέες στο κεφάλι. Όταν σκέφτηκα αυτό το concept για το δίσκο αμέσως κάτι μου έκανε κλικ. Ήταν σα να αντιπροσώπευσε αυτόματα πολλά απ’ τα πράγματα που ένιωθα. Άλλωστε από μικρός μου άρεσε να χορεύω σαν τρελός κάνοντας αλλόκοτες κινήσεις. Και κάτι ακόμα: ο δίσκος αυτός με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχει πολλή μαυρίλα μέσα του, αλλά νομίζω ότι καμιά φορά αξίζει να χορεύουμε με τη μαυρίλα μας και να μην την φοβόμαστε.

Πώς θεωρείς ότι επωφελήθηκε η δημιουργική διαδικασία από τη συμμετοχή του Κτίρια Τη Νύχτα; Πόση συμμετοχή στην απόφαση σου να συνεργαστείτε είχε η δισκογραφία του αλλά και η συνεργασία του με τον The Boy;

Ήμουν αποφασισμένος ότι θέλω να εμπιστευτώ τη μουσική μου στο Γιώργο. Ο τρόπος που διαχειρίζεται τον ήχο του αλλά και τον ήχο άλλων μουσικών με συναρπάζει. Η οργανωτικότητα του και η μουσική του τεχνογνωσία ήταν ένα σημείο αναφοράς για τις Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις. Μέχρι τη συνεργασία μας, η μουσική ήταν για μένα καθαρά ατομική υπόθεση. Μετά συνειδητοποίησα ότι όταν εμπιστεύεσαι τους άλλους, τα πράγματα είναι καλύτερα…

Πρώτα η μουσική, μετά ο στίχος; Το αντίθετο; Ή ένας μαγικός συγκερασμός που πραγματοποιείται ταυτόχρονα;

Στο 90% των περιπτώσεων γραφώ στίχο και μουσική ταυτόχρονα. Είναι σχεδόν αδιαίρετα στο κεφάλι μου. Η βασική φόρμα συνήθως βγαίνει μονομιάς και μπορεί αργότερα να εμπλουτιστεί με κάποια επιπρόσθετα στιχουργικά ή μουσικά μέρη. Παλιότερα συνέβαινε αυτόματα στην κιθάρα, τώρα τελευταία συμβαίνει και όταν πατάω άγαρμπα τα πλήκτρα στο synth μου και είναι κάτι που με χαροποιεί πολύ όταν συμβαίνει.

Κάποιες βασικές επιρροές σου; (όχι αυστηρά μουσικές ή γενικότερα καλλιτεχνικές)

Αν έπρεπε να εξαιρέσω τις καλλιτεχνικές, τότε μάλλον οι γονείς μας και οι φίλοι μας είναι αυτοί που μας διαπλάθουν, θετικά και αρνητικά. Υπ’ αυτή την έννοια σίγουρα επηρεάστηκα από το χαρακτήρα της μητέρας μου, ενώ οι φιλίες που έκανα στην εφηβεία με καθόρισαν σαν άνθρωπο και προσπαθώ να τις κρατάω ακόμα.

Θα έλεγες ότι σε εμπνέει περισσότερο η πεζή καθημερινότητα αυτή καθαυτή ή μια πιο σουρεάλ προσέγγιση της εκάστοτε ρουτίνας;

Μερικές φορές νιώθω ότι η μια μέρα απέχει από την επόμενη εκατό ολόκληρα χρόνια. Βιώνω την καθημερινότητα μ’ ένα παράξενο τρόπο σα να διαστέλλεται ο χρόνος όταν περνάει η μέρα, για να συρρικνωθεί ξανά όταν θα κοιμηθώ και μετά πάλι από την αρχή. Μέσα σε αυτή τη δίνη νομίζω με εμπνέουν περισσότερο οι άνθρωποι και οι τρόποι που χρησιμοποιούν για να συνδεθούν ο ένας με τον άλλον.

Στιχουργικά παρατηρούμε ότι περιπλέκεις με αφοπλιστική ειλικρίνεια άμεση κυριολεξία μαζί με γλαφυρή μεταφορά. Είναι αυτή η τόσο αβίαστη συνένωση εκφράσεων η «φιλολογική» πεμπτουσία του Παιδιού Τραύμα;

Είναι ενδιαφέρον αυτό που λες. Πρόσφατα παρατήρησα ότι συνηθίζω να χρησιμοποιώ εκφράσεις που λένε τα μικρά παιδιά τύπου «δεν κάνει», «δεν είναι σωστό» «αυτό είναι κακό πράγμα» και άλλα τέτοια. Η στιχουργική πρέπει κατά τη γνώμη μου να είναι αβίαστη, όπως λες και συ. Θέλω πραγματικά οι στίχοι να με επιλέγουν και όχι να τους επιλέγω. Είναι λες και οι σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου και πράγματα που ακούω και ζω, να μπαίνουν σε μια μικρή αποθήκη και να μου λένε «είμαστε εδώ και θα σου πούμε εμείς πότε θα μας κάνεις τραγούδια.»

Κάθε κομμάτι φαίνεται να έχει τη δική του ξεχωριστή ιστορία, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Είναι ακριβώς έτσι ή ενδέχεται το κάθε ένα να είναι συστατικό μιας ευρύτερης αφήγησης;

Θα έλεγα ότι είναι σαν εννιά ταινίες μικρού μήκους που μπορείς να τις βιώσεις σαν αυτόνομες την πρώτη φορά που θα τις δεις. Τη δεύτερη φορά όμως θα καταλάβεις ότι δεν πρόκειται για τίποτε περισσότερο από εννιά σκηνές της ίδιας ταινίας. Πιθανότατα ενός ερωτικού θρίλερ.

Ποιο μουσικό όργανο θεωρείς ότι σε εκφράζει περισσότερο;

Με εκφράζει σίγουρα το πιάνο: είναι η μήτρα της μουσικής δημιουργίας. Παρόλα αυτά παίζω πιο πολύ κιθάρα!

Ποιος τρόπος γραφής θεωρείς ότι σε εκφράζει περισσότερο; (υπολογιστής ή κάποιο σημειωματάριο παραδείγματος χάριν).

Έχω ένα καφέ τετραδιάκι που γράφω πολλές σημειώσεις. Με βοηθάει να γράφω στο χαρτί γιατί είναι σα να βάζω σε σειρά τις σκέψεις μου. Παράλληλα είναι και μια μικρή φυγή από τα πληκτρολόγια και την οθόνη του κινητού, που πολλές φορές με καταδυναστεύουν.

Φαντάζεται κανείς ότι θα είσαι ιδιαίτερα επιλεκτικός στις ζωντανές σου εμφανίσεις. Θεωρείς ότι θα μπορεί η βασική ουσία του δίσκου να κρατηθεί ανέπαφη ή ακόμα και να ενισχυθεί μέσω αυτών;

Τα live είναι άλλη ιστορία από το στούντιο: μια ολόκληρη επιστήμη στην οποία μάλλον θέλω πολλή δουλειά ακόμα και παράλληλα ο μόνος δρόμος για να εξελιχθεί κανείς σα μουσικός. Δεν είμαι της άποψης ότι σε μια συναυλία πρέπει να γίνεται πιστή αναπαραγωγή των κομματιών του δίσκου. Είναι σα να διηγείσαι μια καινούρια ιστορία: το ερωτικό θρίλερ που λέγαμε πριν για παράδειγμα. Αυτό το θρίλερ θα προσπαθήσω να διηγηθώ στις 11 του Φλεβάρη στο Tiki Bar κι ελπίζω να μην τρομάξετε πολύ…