Prins Obi: ''Είμαστε βαθύτατα συμπλεγματικοί Homo Sapiens''

Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε η τρίτη δουλειά του Prins Obi αλλά και η πρώτη που τον βρίσκει μαζί με τους Dream Warriors να δουλεύουν μαζί του ως κανονική μπάντα. Ο δίσκος στρέφεται προς πιο ξεκάθαρα rock μονοπάτια και για ακόμα μία φορά επιβεβαιώνει ότι είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους δημιουργούς της γενιάς του. Προσωπικά αποτελεί έναν από τους πιο αγαπημένους καλλιτέχνες και πάντοτε είναι χαρά μου όταν βρίσκεται η ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί του. Αυτή τη φορά η αφορμή να επικοινωνήσουμε με τον Γιώργο Δημάκη είναι εκτός της κυκλοφορίας του καινούργιου δίσκου, η live παρουσίαση του στο Ρομάντσο το Σάββατο 19 Ιανουαρίου. Ένα live που προτείνεται ανεπιφύλακτα ακόμα και σε κάποιον που δεν έχει έρθει ακόμα σε επαφή με την δουλειά του.

Ποιες είναι οι βασικότερες διαφορές του καινούργιου δίσκου σε σχέση με τις δύο προηγούμενες δουλειές σου, πέρα του ότι αυτή τη φορά είναι μαζί σου οι Dream Warriors;

 Αυτή τη φορά, εκτός απο σταθερή μπάντα, υπήρχε και ο χαλαρός στόχος να κάνουμε ένα πιο καθαρόαιμο ποπ ροκ άλμπουμ, με περισσότερη ευθύτητα και ωμότητα απ' ότι τα 'The Age of Tourlou" και "Notions" αντίστοιχα. Επίσης, η χρήση των synthesizers περιορίστηκε σε λεπτομέρειες του sound design και δόθηκε έμφαση σε πιο 'παραδοσιακά' πλήκτρα όπως το πιάνο, το Fender Rhodes και το (Lowrey) όργανο. Τέλος, νομίζω ότι πρόκειται για το πιο κιθαριστικό LP που έχω κάνει ως τώρα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει πάρα πολλές κιθάρες… μάλλον φταίει και που ο Σέργιος παίζει σαν τον Χιώτη, αλλά στο μπάσο.

  Ποια είναι τα πλάνα σας για την προώθηση του δίσκου το επόμενο διάστημα;

Ζωντανές εμφανίσεις που να προκαλούν ευφορία σε εμάς και το κοινό, κάμεο σε soft-porno ταινίες, να γίνουμε influencers με κανάλι στο you tube και να βγάλουμε τα outtakes του άλμπουμ σε EP καθώς θα συναπαρτίζουν το sequel του "Love Songs for Instant Success".

Με το πέρασμα του χρόνου έχει αλλάξει ο τρόπος που γράφεις τραγούδια;

Μέχρι αυτό το άλμπουμ το πιο σύνηθες για μένα ήταν να πάω στο υπόγειό μου στη Ραφήνα και μπω στον 'κόσμο μου' με βιβλία, δίσκους και ταινίες… και μετά να σκαρώσω κάτι στο πιάνο ή σε όποιο άλλο όργανο βρώ. Αυτό έχει αλλάξει πλέον για μένα, καθώς συνειδητοποίησα ότι δεν πρέπει να αποκόβεσαι από την πραγματικότητα, αλλά να εμπνέεσαι και να κινητοποιείσαι από αυτή. 

Σου αρέσει καλύτερα να δημιουργείς στα πλαίσια ενός συγκροτήματος ή μόνος σου;

Με ιντριγκάρει η απόλυτη δημιουργικη ελευθερία αλλά και οι περιορισμοί και οι ζυμώσεις μιας μπάντας, αρκεί το περιβάλλον της να είναι υγειές.

Θα άφηνες την ‘’πρωινή’’ δουλειά σου, αν πίστευες ότι η μουσική μπορεί να καλύψει τις βιοποριστικές σου ανάγκες;

Μάλλον ναι, αλλά τότε θα την πάταγα γιατί θα αρχίζανε οι αναγκαίες υποχωρήσεις προκειμένου να εξασφαλίσω τα προς το ζείν. Κάθε κατάσταση στη ζωή δεν είναι άσπρο-μαύρο, έχει τα συν και τα πλην της.        

Βλέπουμε ότι πολλοί μουσικοί συνεργάζεστε και δημιουργείτε πράγματα στα πλαίσια διαφορετικών συγκροτημάτων. Πιστεύεις ότι αυτές οι ζημώσεις είναι ικανές για να πούμε ότι υπάρχει μία σκηνή στην Αθήνα;

 Όχι, η σκηνή και το ροκ έχουν σχεδόν πεθάνει, όχι μόνο στη Ελλάδα αλλά και διεθνώς και επειδή δεν βλέπω κάνα 'Nevermind' να έρθει να μας σώσει, εμείς θα παίζουμε, όπως λέει ο Παντελής, το soundtrack της κηδείας του. Αυτο βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα περάσουμε καλά!    

Έχεις ακούσει κάποιο κομμάτι κάποιας άλλης εγχώριας μπάντας ή μουσικού και σου έχει προκαλέσει μία ζήλια, με την καλή πάντα έννοια;

Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το 'Time Machine' των Mary and The Boy… το διακευάζω κιόλας στα σόλο πιάνο-φωνή live μου.

Ποιες είναι οι σημαντικότερες επιρροές για τους στίχους σου;

Γι'αυτό το δίσκο θα σου πω: 'San Junipero' (Black Mirror), Γιώργος Ρωμανός, ντεμπούτο Roxy Music, τοξικοί άνθρωποι, astral queens, faraway beaches, χαριτωμένες μπούρδες με αυτοπεποίθηση και mojo, courtesy of Mark Bolan, Peter Gabriel circa Genesis, φίλοι που χάθηκαν, συζητήσεις που κάνουμε με το Χριστινάκι, ένοχες απολαύσεις (που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, αλλα τι να κάνουμε που είμαστε βαθύτατα συμπλεγματικοί homo sapiens).  

 Όταν γράφεις την μουσική για ένα κομμάτι ξέρεις ταυτόχρονα αν θα χρησιμοποιήσεις αγγλικούς ή ελληνικούς στίχους;

Ναι, όμως η γλώσσα δεν είναι αυτοσκοπός αλλά εξαρτάται απο τις (αισθητικές) ανάγκες του εκάστοτε κομματιού.

 Θέλει πολύ οργάνωση και μεράκι για να καταφέρνεις να ισορροπείς μεταξύ μίας απαιτητικής πρωινής δουλειάς και να έχεις καταφέρει να κάνεις τόσα πολλά πράγματα με τη μουσική;

Δεν έχεις ιδέα! Πάλι καλά που υπάρχει κατανόηση από οικογένεια, συνεργάτες και φίλους.

 Με αφορμή το καινούργιο τραγούδι του Παυλίδη για τον Ζακ Κωστόπουλο, σου έχει δημιουργηθεί ποτέ η ανάγκη να γράψεις ένα κομμάτι που να αναφέρεται σε κάποιο συγκεκριμένο κοινωνικό γεγονός;

 Όχι ακόμα, αλλά ποιος ξέρει τι μπορεί να συμβεί με την πάροδο του χρόνου. Για την ώρα, τα αμιγώς κοινωνικοπολιτικά σχόλια τα αφήνω σε ανθρώπους εξυπνότερους και πιο διαβασμένους από μένα. Βέβαια δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση που μια τόσο αποτρόπαια πράξη όπως η δολοφονία του Ζακ ενέπνευσε ένα μουσικό να γράψει κομμάτι.