Idles - Joy As An Act Of Resistance

Οι Idles αφού έκτισαν την φήμη τους στο underground με την κυκλοφορία των πρώτων τους Ε.Ρ., κυκλοφόρησαν το 2017 το ντεμπούτο τους album με τίτλο ''Brutalism''. Οι Idles δεν είναι ένα τυπικό συγκρότημα που αναζητά επιτυχία και δόξα, αλλά είναι ένα συγκρότημα που έχει εντρυφήσει στην punk κουλτούρα και προσπαθεί να την εκφράσει με τον δικό του τρόπο. Οι λέξεις οργή και θυμός είναι αυτές που έρχονται πρώτες στο μυαλό, όταν κάποιος ακούσει το υλικό τους. Σε αυτό μεγάλο ρόλο παίζει η φωνή του Joe Talbot, τραγουδιστή του συγκροτήματος. Η θεματολογία τους αναφέρεται σε γενικότερα κοινωνικά θέματα, ενώ πολλές φορές οι στίχοι περιγράφουν προσωπικές εμπειρίες και συναισθήματα. Σε γενικές γραμμές θα μπορούσε να πει κάποιος ότι οι Idles είναι το αδελφό συγκρότημα των Protomartyr. Ένα χρόνο μετά το ''Brutalism'', οι Idles επιστρέφουν δισκογραφικά και το νέο τους πόνημα ονομάζεται ''Joy As An Act Of Resistance''. Η επιτυχία του ''Brutalism'' δεν τους άλλαξε καθόλου, ούτε τους οδήγησε να στρογγυλέψουν και να λειάνουν τον ήχο τους ή τη θεματολογία τους. Τα riffs εξακολουθούν να είναι αιχμηρά, η rhythm section καταιγιστική και ο Talbot φτύνει τους στίχους του σαν να μην υπάρχει αύριο. Σίγουρα το πνεύμα των Fall και των P.I.L. παραμένει ζωντανό μέσα από τους Idles.

Ο δίσκος ξεκινά με το ''Colossus'' να μας γυρνάει στις πρώτες και χαοτικές ημέρες των Bad Seeds του Nick Cave. Τα αυτοκαταστροφικά blues μπλέκονται με το punk δημιουργώντας μία ζοφερή ατμόσφαιρα. Το ''Never Fight A Man With A Perm'' είναι το κομμάτι που θα σκότωνε να είχε γράψει ο Eddie Argos των Art Brut. Με πολλές αναφορές στην pop κουλτούρα και σαρδόνιο βρετανικό χιούμορ, θα ταίριαζε γάντι στην μπάντα του. Αν ένα τραγούδι από το ''Joy As An Act Of Resistance'' χαρακτηριστεί ως ο punk ύμνος της σύγχρονης βρετανικής σκηνής, αυτό είναι το ''Danny Nedelko''. Δυναμικό και με ρεφραίν οδοστρωτήρα, το ''Danny Nedelko'' στέκεται επάξια δίπλα σε punk classics όπως το ''London Calling'' και το ''Damaged Goods''. Στα συν του η θεματολογία του που αναφέρετε στην δυσκολία ενσωμάτωσης των μεταναστών στην σύγχρονη βρετανική κοινωνία.Ιδιαίτερα αυτοσαρκαστικός είναι ο Talbot στο ''I 'm Scum'', ακόμα ένας punk δυναμίτης του δίσκου, ενώ στο ''Love Song'' όποιος ψάξει για ένα τραγούδι αγάπης θα απογοητευτεί οικτρά. Στο ''June'' ρίχνουν τους τόνους για να γράψουν ένα από τα πιο επιβλητικά τους τραγούδια και στο ''Television'' καταπιάνονται με το θέμα της επιβολής προτύπων μέσω των τηλεοπτικών δεκτών. Το ''Great'' θα μπορούσε να υπάρχει στο ντεμπούτο των P.I.L., ενώ το ''Samaritans'' προσφέρεται για άφθονο ξύλο στο mosh pit των συναυλιών τους. Για το τέλος έχουν κρατήσει το ''Rottweiler'', ένα κομμάτι που γρυλίζει επιδεικτικά και συμπυκνώνει την φιλοσοφία του συγκροτήματος.

Οι Idles εντάσσονται σε μία σύγχρονη γενιά βρετανικών κιθαριστικών συγκροτημάτων. Συγκροτήματα που προσπαθούν να αποτυπώσουν ηχητικά την τωρινή βρετανική πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που κυριαρχεί η αμφιβολία για το μέλλον, που εν μέρει έφερε και το brexit, την δυσκολία των ανθρώπινων επαφών, την ανεργία, την δυσκολία κατανόησης του διαφορετικού, αλλά και την απουσία αξιόπιστου εναλλακτικού πλάνου που να συσπειρώσει γύρω του διαφορετικές και προοδευτικές φωνές. Μία πραγματικότητα που το γκρίζο κυριαρχεί και θυμίζει έντονα την θατσερική περίοδο. Αυτά τα συγκροτήματα έχουν υιοθετήσει punk φόρμες και attitude. Μιλούν για μοναχικούς ανθρώπους με προβληματικό παρόν και αβέβαιο μέλλον. Οι Idles είναι από τις μπάντες που δεν δίνουν σημασία στο στυλ αλλά στα τραγούδια τους. Το πρόσκαιρο hype τους φαίνεται βαρετό και ξέρουν ότι με το ''Joy As An Act Of Resistance'' κυκλοφόρησαν το ''London Calling'' της δικής τους γενιάς. Μιλούν χωρίς περιστροφές, έχουν τις κατάλληλες κιθάρες και μία rhythm section που τσακίζει κόκαλα. Προφανώς δεν θα αλλάξουν τον κόσμο, αλλά προσφέρουν τροφή για σκέψη και σίγουρα έναν από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους της χρονιάς.