Illegal Operation: συγκρότημα ή οικογένεια

Του Ανδρέα Μητρέλη

Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα αυτού του πλανήτη, και δεν μιλάω για Ευρώπη και  Αμερική αν ήταν στην Μποτσουάνα,  στην Καμπότζη, το Εκουαδόρ ακόμα και το Καζακστάν το συγκρότημα αυτό θα ήταν η πολιτιστική κληρονομία, θα ήταν περιζήτητοι σε οποιαδήποτε ηχογράφηση άλλων καλλιτεχνών, οι  συναυλίες τους θα αποτελούσε ιστορικό γεγονός παράνομα bootlegs θα κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι και από μεηλ σε μεηλ κλπ κλπ.. 

Δυστυχώς σε μια χώρα σαν την Ελλάδα η αναγνώριση μπορεί να έρθει μετα από πολλά χρόνια. 

Μα για κάτσε ειναι σχεδόν 15 χρόνια μπάντα και ουσιαστικά με μόνο 3 δίσκους στο ενεργητικό τους. 

Σκέψου να δεις ότι ο πρώτος δίσκος (Blue Project)  από τον δεύτερο (3d Day)  έχουν διαφορά μόνο 10 χρόνια.

Βέβαια όλο αυτό προϋποθέτει και άλλα δύο side projects όπως οι προσωπικές και πολύ ιδιαίτερες  δουλειές του Μανώλη Αγγελάκη & Τα θηρία αλλά και το πιο πρόσφατο σπιτικό θα έλεγε κανείς  Appalachian Cobra Worshipers.

Λοιπόν αυτες οι τρεις μπάντες ειναι τα ίδια πρόσωπά. Δεν ξεφεύγουν από την πειραγμένη blues ή την αφιλόξενη country ακόμα 'και σε μια θορυβώδη κιθαριστική ποιητική πειραματική ροκ μπλουζ? ίσως δεν υπάρχει συγκεκριμένος μουσικός όρος για την μουσική του Μανώλη Αγγελάκη και θα πρέπει να την επινοήσουμε ή να την αφήσουμε με το όνομα του δημιουργού της. 

Οι Illegal Operation επισκέπτονται την Πάτρα από το ξεκίνημα τους, θα μου μείνει αξέχαστο το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν στο θρυλικό Rec, με το συγκρότημα να έχει φέρει τις οικογένειες τους και τους φίλους του από την Αθήνα. Βλέπεις δεν είναι ένα συγκρότημα αλλά μια οικογένεια με  σύνδεση την αγάπη για την μουσική αλλά και την καθημερινότητα τους.

Και τελευταία τους εμφάνιση στο Χασομέρι την περασμένη άνοιξη στα πλαίσια του Westside Festival. 

οι illegal operation χωρίς να έχουν καμία ραδιοφωνική ή δισκογραφική επιτυχία καταφέρνουν πάντα στα live τους να το ξεχνάς.

 Ουσιαστικά είναι μια γιορτή για τους ίδιους αλλά και το κοινό που τους παρακολουθεί. 

Οι ίδιοι διασκεδάζουν περισσότερο από το κοινό γιατί καταφέρνουν να παίζον καλύτερα απο την προηγούμενη τους συναυλία. Σαν το παλιό καλό κρασί όπως λέμε...

Όχι δεν θα ακούσεις κλασσικές μπλουζ διασκευές ή ακόμα και αν τις ακούσεις δεν θα τις καταλάβεις. 

Από τα γκρουβάτα τύμπανα του Μάριου Σαρακίνου και τα μπάσα του Γιώργου Καταληματία στον πολυοργανίστα Γιώργο Τσαλκίδη και φυσικά στο βαρύ κιθαριστικό πυροβολικό Στάθη Ιωάννου και Μανώλη Αγγελάκη το συγκρότημα από την Αθήνα αποδεικνύει με τις ενορχηστρτικές του ιδέες ότι είναι όχι μια από τις καλύτερες blues μπαντες που έβγαλε η Ελλάδα αλλα η καλύτερη με διαφορά από την δεύτερη. 

Ο τελευταίος δίσκος τους με τίτλο Down, που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2017 απο την Inner Ear,  μπορεί να περιορίζεται στα 6 μόνο τραγούδια αλλά να είσαι σίγουρος ότι δεν θέλεις παραπάνω. Δεν φλυαρεί ούτε στα κιθαριστικά σόλα ούτε σε ανούσιους στίχους αλλά στην ατμόσφαιρα και αυτό δεν έχετε πάρα μόνο να το δείτε 

με  τα μάτια σας αυτή την Πέμπτη στην Γιάφκα στα πλαίσια του We'll stay Alive every Thursday.