The Verve - Urban Hymns: 20 χρόνια μετά

Του Αντρέα Πρεντάνου

Η πρώτη μου γνωριμία με το συγκρότημα ήταν από ένα cd του περιοδικού max το οποίο ήταν ουσιαστικά μια μικρή συλλογή 5 τραγουδιών εκείνης της χρονιάς (1992-93) και ένα από αυτά ήταν το θυελλώδες “All in the mind” των Verve. Εξαιτίας αυτού του τραγουδιού παρακολούθησα τους Verve από την αρχή της καριέρας τους. Μάταια έψαχνα να βρω το κομμάτι στο “A Storm in heaven”, το ντεμπούτο άλμπουμ τους, αλλά μου άρεσε και χωρίς αυτό. Και το επόμενο τους το “A northern soul” που “καταλάγιασαν” λιγάκι τον ήχο τους. Μου άρεσαν οι Verve εκείνη την εποχή γιατί είχαν έναν ακατέργαστο και ταξιδιάρικο ήχο που χανόσουν μέσα του αλλά και σε πολλές περιπτώσεις πιο βρώμικο από τα κατεστημένα συγκροτήματα της εποχής όπως οι Oasis και οι Blur. Όπως θυελλώδες ήταν το “All in the mind” έτσι ακριβώς θυελλώδης ήταν και η σχέση του Richard Ashcroft με τον κιθαρίστα του γκρουπ Nick McCabe πριν βγει το “Urban hymns” τον Σεπτέμβρη του 1997 και αν δεν τα έφτιαχναν αυτοί οι δύο η ιστορία θα γραφόταν λίγο διαφορετική... 
 Το “Urban hymns” έμελε να είναι ο καλύτερος τους δίσκος, ποιοτικά και εμπορικά. Και ήταν το εναρκτήριο κομμάτι που τους εκτόξευσε τόσο μακριά. Το “Bittersweet symphony”, μια ηχητική πανδαισία, ήταν το ροκ αδελφάκι του “Unfinished sympathy” των Massive attack, τραγούδια/ύμνοι και τα δύο για τη ψυχή της μεγαλούπολης, την αγάπη, τις χαρές και τις απογοητεύσεις της ζωής. Τι και αν είχε κάτι από Rolling stones; Οι Verve το μεταμόρφωσαν όπως ακριβώς έκαναν οι Saint Etienne στο “Only love can break your heart” του Neil Young. Κανένας δεν έδωσε μεγάλη σημασία και όλοι μας παραδοθήκαμε στην μαγεία τους. 
 Το “Urban hymns” κατάφερε να φτάσει εκεί που έφτασε και για άλλους λόγους βέβαια. Ένα τραγούδι δε φέρνει την άνοιξη. Και ήταν οι εκπληκτικές μπαλάντες “Sonnet”, “Lucky man”, “Velvet morning” με κορυφαία στιγμή και μεγάλη έκπληξη το country  “The drugs don’t work” που έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα και ολόκληρος ο πλανήτης παραδόθηκε στο μεγαλείο του.
 Χωρίς να ρίξουν νερό στο κρασί τους και το λέω αυτό γιατί κράτησαν με τρόπο τα τριπαριστά τους στοιχεία που τα ακούς καθαρά αυτό στα “Rolling people”, “Come on”, “Catching the butterfly” οι Verve απλώς κατέβηκαν από το συννεφάκι της όμορφης παραζάλης, πάτησαν γερά στο έδαφος και έφτιαξαν μουσική που αγαπήσαμε εμείς οι γήινοι, μια μουσική που θα μείνει και θα συντροφεύει εμάς αλλά και πολλές γενιές ακόμα. 

1. Bitter sweet symphony. Άριστα (10).

2. Sonnet. Πολύ καλό (9).

3. The rolling people. Καλό (7).

4. The drugs don't work. Άριστα (10).

5. Catching the butterfly. Καλό (7,5).

6. Neon wilderness. Καλούλι (6,5).

7. Space and time. Καλό (7,5).

8. Weeping willow. Άχαρο (6).

9. Lucky man. Πολύ καλό (9,5).

10. One day. Καλό (7).

11. This time. Καλούλι (6,9).

12. Velvet morning. Πολύ καλό (9).

13. Come on. Πολύ καλό (8,5)

Βαθμολογία: 8

Via Της Δισκοκριτικής