Release Athens 2017 : Βροχή, χορός, μουσική, ματαιώσεις και το φεστιβάλ που μας κερδίζει χρόνο με τον χρόνο

Το Release Athens Festival εμφανίστηκε τον περασμένο χρόνο κυριολεκτικά από το πουθενά και μάλιστα με πολύ εντυπωσιακό τρόπο πρόσθεσε όμορφες συναυλιακές βραδιές στο ήδη γεμάτο μουσικά καλοκαίρι μας. Ένα φεστιβάλ το οποίο έφερε σίγουρα μια πιο φρέσκια πνοή στα συναυλιακά πράγματα της χώρας τόσο σε ότι αφορά τα ονόματα που συμπεριέλαβε στο line up του, όσο και σε ότι αφορά και την γενική αρτιότητα της διοργάνωσής του.
Αυτό ακριβώς το πολύ ωραίο βάρος είχε να διαχειριστεί την φετινή χρονιά - την εδραίωση και την επιβεβαίωση ότι είναι ένα φεστιβάλ που έχει έρθει για να μείνει και ότι όλοι αυτοί που το τρέχουν μπορούν να σταθούν στο βάρος μιας τέτοιας κίνησης. Το αποτέλεσμα, παρά τις καιρικές δυσκολίες και τις αναποδιές, διακαίωσε και αυτούς σαν διοργανωτές και εμάς σαν θεατές.

Το φετινό Release ήταν στραμμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου στην ηλεκτρονική μουσική σκηνή και με εξαιρετικά στημένες τις 3 ημέρες του σε ότι αφορά το line up του. Η μεγάλη του ατυχία ήταν βέβαια ο τραυματισμός του Jay Kay που τον οδήγησε σε χειρουργική επέμβαση μια εβδομάδα πριν έλθει με τους JAMIROQUAI στα μέρη μας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα θυμίζουμε την ακύρωση της υπόλοιπης περιοδείας του συγκροτήματος μέχρι το φθινόπωρο και βέβαια οδήγησε στην ακύρωση της τρίτης μέρας του φεστιβάλ. Μιας ημέρας που είχε αρκετά μεγάλη προπώληση και η οποία θα γινόταν σφώς μεγαλύτερη όταν θα μπαίναμε στην τελική ευθεία και θα πλησιάζαμε στο live. Η διοργάνωση εδώ θεωρώ ότι έπραξε σωστά που ακύρωσε την ημέρα αυτήν (έστω και αν χάσαμε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δουμέ τον MICHAEL KIWANUKA, ένα από τα πλέον hot νεα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής), μιας και η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου είχε προμηθευτεί εισητήριο για τον Jay Kay και την παρέα του. Πάντως κινήθηκε γρήγορα με τις ανακοινώσεις της και δεν άφησε τον κόσμο να ψάχνεται, όπως έχουμε δει να συμβαίνει στο παρελθόν σε ανάλογες περιπτώσεις (βλέπε Rockwave Festival..). Πολύ κρίμα πάντως γιατί χάθηκε η ευκαιρία να ζήσουμε ένα συναυλιακό βράδυ που πιθανόν θα το κουβεντιάζαμε για χρόνια. Ίσως τον χειμώνα που έρχεται ή το επόμενο καλοκαίρι να μας ξαναδωθεί αυτή η ευκαιρία.


Στο Release Athens Festival θα μπορούσαμε άνετα πλέον να πούμε ότι του πάει η βροχή, μιας και φέτος η μια ημέρα του έγινε ως ένα κομμάτι της υπό βροχή και καταιγίδα, ακριβώς όπως και πέρισυ με το επικό live των Sigur Ros. Οργάνωση σε αυτό το κομμάτι υπήρχε επίσης και έτσι και φέτος δεν υπήρξε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, πλήν μιας μικρής καθυστέρησης στα timelines (αλλά σε λογικά πλαίσια). Ακολούθως θα σας παραθέσουμε και λίγες γραμμές για τις εντυπώσεις που μας άφησαν τα συγκροτήματα που παρακολουθήσαμε επί σκηνής.


Day 1:
Στην πρώτη (καθαρά ηλεκτρονική) μέρα του φεστιβάλ, αυτό που ξεχώρησε ήταν βεβαίως το οπτικοασκουστικό υπερθέαμα που μας χάρησαν οι RÖYKSOPP και MODERAT. Τους πρώτους τους είχαμε ξαναδεί πριν από 8 χρόνια ξανά στα μέρη μας, χωρίς να έχουν καμία σχέση οι δύο εμφανίσεις μεταξύ τους. Συναυλιακά τουλάχιστον το σχήμα έχει γιγαντωθεί και σε αυτό πέρα από τα εντυπωσιακά και καλοστημένα visuals (που συνδιάζονταν άψογα με τα κομμάτια) αλλά και το ωραίο stage που είχαν στήσει, έχει συμβάλει πάρα πολύ η καθόλα επιβλητική Jonna Lee. Με την εκπληκτική φωνή και παρουσία της γέμιζε όλα τα μήκη και τα πλάτη της σκηνής, πλαισιώνοντας άψογα τους ήχους των Svein Berge και Torbjørn Brundtland και ερμηνεύοντας άψογα αρκετά από τα αγαπημένα κομμάτια τους που έχουν ντύσει με την φωνή τους οι Karin Dreijer, Robyn και Susanne Sundfør. Το live τους στα 90 λεπτά που διήρκησε εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο πάρτυ, πλήν ίσως τις χλιαρές στιγμές που ανέβηκε ως frontman o Jamie Irrepressible.


Η επιστροφή των MODERAT στην χώρα μας ήταν θα λέγαμε επιβεβλημένα γρήγορη μετά το εκπληκτικό live τους τον χειμώνα που μας πέρασε. Ευκαιρία για αρκετό κόσμο που δεν μπόρεσε τον χειμώνα, να τους δει τώρα και για αυτούς που ήταν στο live των περασμένων μηνών να τους ξαναδούν με τα νέα δεδομένα που προσφέρει ο ανοιχτός χώρος. Καθηλωτικοί από την πρώτη στιγμή που ανέβηκαν στην σκηνή, με τον Sascha Ring (Apparat) να εναλλάσσει ρόλους και από frontman να ενώνει την κονσόλα και τα πλήκτρα του με αυτά των Gernot Bronsert και Sebastian Szary, δημιουργόντας την ατμόσφαιρα και την μουσική μέθεξη μέσα στην οποία μας έχουν μάθει όλα αυτά τα χρόνια. Όταν δε μέσα σε όλα αυτά βάλεις και το εκπληκτικο light και video show που τους συνοδεύει, τότε εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει το συναίσθημα που σε διακατέχει εκείνες τις στιγμές της διάρκειας του live τους και σε κάνει να καταλαβαίνεις ακόμα έναν λόγο που σχήματα και καλλιτέχνες σαν αυτούς είναι η αιτία της όλο και συνεχόμενης εξέλιξης της ηλεκτρονικής μουσικής σκηνής. Το set τους κινήθηκε κυρίως σε κομμάτια από την τελευταία τους κυκλοφορία ΙΙΙ, χωρίς να λείψουν βέβαια οι αγαπημένες στιγμές από το παρελθόν τους. Σίγουρα οι νικητές της πρώτης ημέρας.


Εκτός από τα δύο μεγάλα ονόματα και οι ελληνικές συμμετοχές έδωσαν μια πολύ όμορφη πνοή στην ημέρα, αλλά όπως γίνεται συνήθως στα φεστιβάλ η ώρα και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες εμφανίζονται τους αδικούν. Την ETTEN δυστυχώς δεν την προλάβαμε και τους RATTLER PROXY τους προλάβαμε από την μέση του set τους. Γέμισαν όμορφα και την σκηνή και τον ήχο στον χώρο, όμως χάνουν αρκετά σκηνικά από το φως της ημέρας, μιας και δεν φαίνεται καθόλου η γρήγορη εναλλαγή στο  σκοτάδι που είναι κύριο χαρακτηριστικό τους. Σε ότι αφορά βέβαια τον Παναγιώτη Μελίδη (LARRY GUS) για μια ακόμη φορά τα λόγια είναι περιττά. Αυτή η απίστευτη έκρηξη ενέργειας που μεταμορφώνεται στην παρανοϊκή εναλλαγή δημιουργίας ήχων και ερμηνείας και με διαρκή κίνησηη, καθιστούν το perform του τουλάχιστον ως μοναδικό. Περιττό να πούμε ότι για ακόμα ένα live του έφυγε ώντας ματωμένος και μέσα σε αποθέωση. Ανυπομονούμε να τον ξαναδούμε στο Saristra Festival τον Αύγουστο.


Day 2:
Την δεύτερη ημέρα είχαμε την ευκαιρία να δούμε για ακόμη μια φορά συγκροτήματα και καλλιτέχνες που έχουν αγκαλιαστεί και αγαπηθεί από το ελληνικό κοινό στο παρελθόν, καθώς και φρέσκιες εγχώριες προτάσεις. Όλα αυτά στην σκιά της ακύρωσης της τρίτης ημέρας, αλλά και των μεσημεριανών και απογευματινών καταιγίδων εκείνης της ημέρας. Τα φαινόμενα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να πάει λίγο πίσω χρονικά το πρόγραμμα και να μικρύνει ο χρόνος σκηνικής παρουσίας τοσο των CHINESE BASEMENT, όσο και των OMEGARAY. Άποψη για τις εμφανίσεις αυτές δυστυχώς δεν έχουμε, μιας και λόγω του καιρού καθυστερήσαμε να φτάσουμε στην Πλατεία Νερού.

Ένας χώρος που εκείνη την στιγμή δικαίωνε το όνομά του και που συντονίστηκε η έναρξη της εφάνισης των KADEBOSTANY με το νέο ξέσπασμα καταιγίδας. Αυτό μάλιστα είχε ως αποτέλεσμα μιας μικρής διακοπής στην αρχή του set τους για να τοποθετηθούν τα μηχανήματα πιο πίσω και να μην υπάρξει κάποιος κίνδυνος η άλλο πρόβλημα. Ανανεωμένοι και με καινούρια παρουσία την Kristina, κινήθηκαν κυρίως στις πιο πρόσφατες επιτυχίες τους καθώς και στο φρέσκο EP “Monumental - Chapter I”. Μαζεμένοι λιγο στην αρχή λόγω του καιρού, αλλά με ένταση και καλή επικοινωνίας με το κοινό όσο έβρισκαν τα πατήματα τους και έστρωνε ο καιρός. Ζέσταναν αρκετά καλά τον κόσμο και με τις διασκευές στα γνωστά κομμάτια Crazy in love (Beyonce) / Heroes (David Bowie) και έφτιαχναν το κλίμα στον κόσμο που ερχόταν στον χώρο μαζικά μετά το τέλος της βροχης. Έχασαν σίγουρα μέρος από την δυναμική τους από το light show που δεν φαινόταν όπως θα έπρεπε λόγω της ώρας.

Τους ARCHIVE λογικά όλο και κάπου τους έχουμε πετύχει όλα αυτά τα χρόνια και μπορεί και παραπάνω από μια φορες. Μετά από ένα διάστημα απουσίας τους (συναυλιακής και όχι μόνο) επέστρεψαν με αρκετή όρεξη και νέο δίσκο στις αποσκευές τους, το αρκετά σκοτεινό “The False Foundation”. Η επιλογή των κομματιών της set list τους ήταν αρκετά ισορροπημένη ανάμεσα στο παρόν τους και στο παρελθόν τους και οι φωνές των Pollard Berrier, Dave Pen αλλά και αυτή της Holly Martin, έφτιαξαν την πιο ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του διημέρου. Ανατρχίλα μεγάλη στο "You Make Me Feel" - άχτι πολλών χρόνων.


Το άτυπο βραβείο του κορυφαίου act θα μπορούσε πολύ εύκολα να πάει στους THIEVERY CORPORATION και οι οποίοι εμφανίστηκαν με μια μικρή καθυστέρηση και έδειξαν αμέσως τις διαθέσεις τους ξεκινώντας με το ορχηστρικό "The Forgotten People" για να ακολουθήσει αμέσως μετά το ονειρικό "Until the Morning". Μέσα σε περίπου ένα δίωρο έκαναν μαεστρικό πέρασμα και δέσιμο του υλικού τους από την νέα τους κυκλοφορία  “The Temple of I & I", αλλά και του πολύ πλούσιου παρελθόντος τους. Οι ηγετικές μορφές των Rob Garza και Eric Hilton συνοδεύονταν σταθερά από την μεγάλη μορφή που ονομάζεται Ashish “Hash” Vyas (μπάσο), τους εξαιρετικούς Jeff Franca (ντραμς) και Rob Myers (κιθάρα), αλλά και από τους Natalia Clavier, Puma Ptah, Racquel Jones, Loulou Ghelichkhani και Mr. Lif οι οποίοι εναλλάσσονταν συνεχώς συνθέτοντας έτσι έναν ζωντανό μεγάλο οργανισμό που πρόσφερε απλόχερα χαρά και στιγμές διασκέδασης και ατμοσφαιρικής νοσταλγίας στο κοινό. Τα κομμάτια “The Richest Man in Babylon”, “Marching the Hate Machines (Into the Sun)” και το “Heaven’s Gonna Burn Your Eyes” ήταν σίγουρα το καλύτερο φινάλε για το φεστιβάλ.


Το ραντεβού μας το ανανέωσαν ήδη οι διοργανωτές του Release Athens Festival για το καλοκαίρι του 2018 και σίγουρα το έχουμε ήδη ανανεώσει και εμείς από την μεριά μας για τότε.
Και του χρόνου λοιπόν!

                             
ΥΓ: Τα δικαιώματα από τις φωτογραφίες ανήκουν στους Αλέξανδρο Μαραγκό, Αλεξάνδρα Κατσαρού, Γιάννη Νέγρη, Διονύση Παρθενιάδη, Aφροδίτη Ζαγγανά και Χριστίνα Αλώσση και τους οποίου και ευχαριστούμε, όπως επίσης και τους διοργανωτές του Release Athens Festival για την παρχώρησή τους και για την συνολική συνεργασία.