Moa Bones: "Η μουσική είναι μια μορφή έκστασης και σε αυτήν παραδίνομαι άνευ όρων"

Συνέντευξη στην Ανδριάνα Κουλιέρη

Δηλώνει λάτρης της επαρχίας, έχει δει live τους Radiohead και η μουσική του αποτελεί κάλεσμα που δεν μπορείς να αγνοήσεις. Ακόμα και όταν εμφανίζεται ως solo act, ο Moa Bones (Δημήτρης Αρώνης) καταφέρνει με έναν δικό του μοναδικό τρόπο να σε κρατάει εκεί, με κύριο μέλημά του να δημιουργηθεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα. Είτε το θες είτε όχι, υποκύπτεις σε βαθμό ανεπίστροφο. Δύο φορές έχω καταφέρει να τον δω live, και τις δύο φορές αυτό έχει επιβεβαιωθεί.

Τη δημιουργικότητά του την χαρακτηρίζει ως κυκλοθυμική, θεωρεί πιο δύσκολη την σωστή και ολοκληρωμένη προώθηση ενός δίσκου παρά τη γενικότερη δημιουργία και παραγωγή του, ενώ ιδιαίτερο challenge γι’ αυτόν είναι το να ταξιδέψει στο εξωτερικό παίζοντας μουσική. Μέσα στο γεμάτο πρόγραμμά του καταφέρνουμε να τα πούμε τηλεφωνικά, λίγο πριν την εμφάνιση της Πέμπτης στον πολυχώρο Συνδετήρα (16/3).

«Στην εγχώρια μουσική σκηνή συμβαίνουν πολλά όμορφα και αξιόλογα πράγματα. Υπάρχει κινητικότητα. Μπάντες που παίζουν, παιδιά νέα. Επίσης, υπάρχει πολύ καλή προδιάθεση από τον κόσμο που ασχολείται με τη μουσική ενεργά να γνωριστούμε όλοι, υπάρχει ένα αλληλέγγυο κλίμα. Οι μπάντες βοηθιούνται μεταξύ τους και αυτό είναι πολύ όμορφο. Όταν ξεκίνησα εγώ παλαιότερα, δεν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα. Υπήρχε μία προκατάληψη και ένα τουπέ, οπότε μου αρέσει έτσι όπως έχει εξελιχθεί το θέμα. Τώρα από κυκλοφορίες, δηλαδή σαν μουσικό υλικό, είναι πολύ ανεβασμένο το επίπεδο. Και οι μπάντες είναι υποψιασμένες και στον δρόμο βγαίνουνε και κάνουν περιοδείες. Το κοινό νομίζω ότι είναι πίσω σε αυτό. Και αυτό είναι λίγο tricky. Από τη μία είναι η κουλτούρα του νεοέλληνα, που δεν είναι ακόμα έτοιμη να δεχτεί μουσικά δρώμενα αγγλικού τύπου, π.χ. ποπ, ροκ, φολκ, αλλά σίγουρα και οι μπάντες είχαν κάποιου είδους εσωστρέφεια. Τώρα και αυτό έχει αρχίσει να ανοίγει σιγά σιγά».

Έχοντας παραπάνω από μία δεκαετία στο χώρο και πλέον σφαιρική αντίληψη για τα σύγχρονα μουσικά πεπραγμένα, του ζητάω να μου πει τι είναι αυτό που θεωρεί ότι πρέπει να αποφεύγει κανείς σε αυτό το επάγγελμα. «Πολύ καλή ερώτηση... Αφενός το ότι δεν πρέπει να περιμένει ποτέ πράγματα από άλλους. Και όταν τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά όσο τα έχει υπολογίσει κάποια περίοδο, να μην κατηγορεί άλλους γι’ αυτό. Αυτό που σου λέω τώρα είναι πολύ σημαντικό. Γιατί τότε νομίζω είναι που κοιτάς προς λάθος κατεύθυνση, όσον αφορά το τι θέλεις να κάνεις, πώς δένει η μουσική σου, σε ποιους θέλεις να απευθύνεσαι, πώς θέλεις να παίζεις. Αυτή η δουλειά περιλαμβάνει θυσίες και πολλά πράγματα που θέλουν προσοχή. Επίσης, σίγουρα πρέπει να μπορεί να λέει και όχι. Εννοείται ότι θα υπάρξουν και συναυλίες και ευκαιρίες όπου ενδεχομένως το οικονομικό κομμάτι δεν είναι, ας πούμε, και το καλύτερο δυνατό… Ναι, θα κάνεις και τέτοιες συναυλίες... Αλλά αυτό δεν εννοεί ότι θα μπορείς να παίζεις τζάμπα οπουδήποτε. Θέλει λίγο προσοχή». 

«Στη δική σου μουσική εξέλιξη θα άλλαζες κάτι;»
«Αν θα άλλαζα κάτι και γυρνούσα τον χρόνο πίσω, θα ήθελα στην αρχή να έχω τη γνώση που έχω τώρα, ώστε να έχω το περιθώριο να αξιοποιήσω τα πράγματα. Άλλη ενέργεια έχεις όταν είσαι είκοσι και είκοσι πέντε και άλλη ενέργεια όταν είσαι τριάντα πέντε και σαράντα χρονών.

»Θυμάμαι μία συμβουλή που μου είχε κάνει εντύπωση και την οποία ασπάζομαι εν μέρει. Παλαιότερα με το πρώτο άλμπουμ, είχα συναντήσει την Δήμητρα Γαλάνη σε κάποια backstage γιατί μαζί έπαιζαν μερικοί φίλοι μου. Είχε ακούσει κάτι δικό μου πρόσφατα και μου είχε πει: "Δημήτρη, να θυμάσαι και να ξέρεις ότι η τέχνη πρέπει να είναι εκπαιδευτική!". Μου είχε κάνει εντύπωση... Τότε ήμουν και πιο μικρός και δεν το είχα συλλάβει». 

Μετά από μία μικρή διακοπή της τηλεφωνικής μας επικοινωνίας, επανερχόμαστε στη κουβέντα μας. Τον ρωτάω ευθέως αν ο ίδιος τα παρατάει εύκολα όταν δεν είναι και τόσο ευχάριστα τα πράγματα στα επαγγελματικά του ή αν το παλεύει και το προσπαθεί. Με γέλια λαμβάνω την εξής απάντηση: «Ειλικρινά, δεν έχω καταλάβει. Υπάρχουν πολλές φορές που παραιτούμαι και νιώθω ότι δεν προσπαθώ, ενώ άλλες φορές νιώθω ότι έχω αυτοπεποίθηση, όρεξη και είμαι σαν θηρίο. Σίγουρα έχω απογοητευτεί από κάποια συναυλία, από κάποιου είδους ανταπόκριση ή από τον ίδιο τον εαυτό μου όταν δεν ανταποκρίνεται δημιουργικά, αλλά η όρεξη και η αγάπη για τη μουσική είναι αυτά που μου δίνουν ενέργεια. Το ίδιο το συναίσθημα βασικά. Όταν με διέπει κάτι τόσο έντονο, η μουσική έρχεται κατευθείαν. Δεν υπάρχει χώρος να έχω αμφιβολίες. Η μουσική είναι μια μορφή έκστασης και σε αυτήν παραδίνομαι άνευ όρων. Όπως, επίσης, η αγάπη και η ανταπόκριση από τον κόσμο σε event που έρχονται και μιλάμε για μουσική ή μου λένε πόσο πολύ τους άρεσε αυτό που είδαν και άκουσαν. Αυτό εννοείται ότι με ευχαριστεί και μου δίνει ενέργεια για να συνεχίσω, με την έννοια ότι υπάρχει κόσμος εκεί έξω που ενδιαφέρεται. Και είναι όλο και περισσότεροι! Όσο τους ψάχνεις τόσο πιο πολλοί είναι!»

Με αφορμή τις πρόσφατες εμφανίσεις του στην πρωτεύουσα και τις επερχόμενες στην επαρχία, σχολιάζει: «Στην επαρχία υπάρχουν πάρα πολλά μέρη που μου κάνουν εντύπωση. Το κοινό, ας πούμε, είναι πολύ εκπαιδευμένο απ' ό,τι θα περίμενα θεωρητικά, αλλά, επίσης, έχει περισσότερη δίψα και όρεξη να ακούσει μουσική. Στην Αθήνα με όλα τα event που γίνονται, πολλές φορές ένα live σαν το δικό μου μπορεί να γίνει εύκολα χώρος για να πούμε τα νέα μας. Δεν ξέρω γιατί, ίσως δεν ενδιαφέρεται ο κόσμος ή έχει κορεστεί. Ειλικρινά δεν ξέρω. Στην επαρχία βλέπεις ότι υπάρχει υπάρχει δίψα γι’ αυτό ακόμα».

Από τις δικές του live εμφανίσεις έχει να θυμάται «εκείνη όταν ήμασταν ντουέτο Moa Bones με την Ευαγγελία και είχαμε παίξει τέτοια εποχή το 2012 στο six d.o.g.s. Ήταν τότε που βγάλαμε το πρώτο άλμπουμ. Είχαμε στολίσει τον χώρο, είχαμε βάλει χαλιά, κεριά και λουλούδια. Παίζαμε καθιστοί, ο κόσμος καθόταν και αυτός κάτω και είχε δημιουργηθεί τρομερή ατμόσφαιρα». Ως θεατής «θυμάμαι συναυλίες που είχα πάει πιο μικρός. Όπως η πρώτη μου συναυλία που ήταν οι Τρύπες στο Ρόδον το '96. Ήταν η πρώτη μου επαφή και ήταν ανατριχιαστική! Επίσης, άλλη μία που ήταν φοβερή συναυλία ήταν αυτή των Radiohead στον Λυκαβηττό. 

»Μελλοντικά, θα ήθελα κάποια στιγμή να δω τον Tom Waits, που δεν νομίζω να γίνει, γιατί δεν παίζει πια. Θα ήθελα από παλιούς να είχα δει Johnny Cash ή τον Donovan σε κάποια παμπ. Τέτοια live θα ήθελα βασικά. Από τραγουδοποιούς που είναι σε μικρά μέρη και υπάρχει ενός είδους κατάνυξη, όχι μεγάλες συναυλίες. Δεν με εξιτάρει ιδιαίτερα να πάω σε ένα στάδιο αυτή τη στιγμή και να δω κάποιο show. Πρόσφατα, σε ένα ταξίδι στην Γλασκώβη, είχα πάει στο Royal Concert Hall που είχαν το Celtic Connections. Εκεί έπαιζαν διάφοροι καλλιτέχνες από Τέξας, Σκωτία και Αγγλία. Ο κόσμος τους παρακολουθούσε λες και έχει πάει στον επιτάφιο. Κάτι φοβερό για folk συναυλία. Ήταν πολύ όμορφα!».

Καλλιτέχνες που τους έχει δώσει παραπάνω προσοχή είναι «ο Glen Hansard που είναι Ιρλανδός τραγουδοποιός. Μου αρέσει πάρα πολύ και τον παρακολουθώ. Επίσης, έχω κολλήσει πάρα πολύ με έναν δίσκο του Guy Clark, παλιός στην φολκ, που κυκλοφόρησε το 2013 και είχε πάρει και Grammy. Παραδοσιακό country, αμερικάνικο, αλλά όχι γρήγορο. Είναι πραγματικά φανταστικός. My Favorite Picture of You, λέγεται το άλμπουμ». 

Προς το κλείσιμο της συζήτησής μας, μου περιγράφει πώς κινείται κατά τη διάρκεια μιας περιόδου που βρίσκεται σε μουσικό διάλειμμα και πώς από αυτό μεταβαίνει σε μια κατάσταση που γράφει και πάλι μουσική. «Για εμένα δεν υπάρχει "πρέπει" να γράψω μουσική σίγουρα, με την έννοια ότι όταν μια περίοδος ηχογράφησης διαδέχεται μια περίοδο συναυλιών λογίζεται ως μια μεγάλη περίοδος. Είμαι πάρα πολύ κυκλοθυμικός δημιουργικά. Μπορεί δύο μήνες να έχω πάρα πολλές ιδέες και να είμαι γεμάτος με πράγματα που θέλω να γράψω, και μπορεί να έχω και ένα δίμηνο που δεν έχω καθόλου όρεξη. Δεν πιέζω τον εαυτό μου σε εκείνη την φάση. Κάπως έτσι απλώνει η περίοδος που είμαι δημιουργικός, η οποία κιόλας χαρακτηρίζεται από έντονη κυκλοθυμία θα έλεγα». 

Για την υπόλοιπη χρονιά «προβλέπεται μουσική, ηχογραφήσεις, συναυλίες. Τώρα έχουμε γίνει και τρίο. Γενικά η επαφή με κόσμο, ταξίδια, και άλλα τέτοια ωραία πράγματα». 

«Νέος δίσκος;» τον ρωτάω.
«Πολύ πιθανό και νέος δίσκος».

Διαβάστε επίσης:
Album Review: Moa Bones - Spun [Inner Ear, 2015]