Τα γλυκά απελπισμένα μας αντίο

Ξέρεις, είναι λίγο περίεργη η αίσθηση της απώλειας όταν αυτή προέρχεται μέσα από τον χώρο της μουσικής. Είναι περίεργο το πόσο στενάχωρο μπορεί να γίνει όλο αυτό ενώ δεν αφορά ουσιαστικά κάποιον δικό σου άνθρωπο, κάποιον κοντινό σου είτε αυτός είναι φίλος σου, συγγενής σου ή οτιδήποτε άλλο. Πάρα ταύτα, η βαρύτητα των συναισθημάτων είναι σημαντική και μπορεί να σε παρασύρει σε σημαντικό βαθμό.

Μέχρι τώρα τα άτομα της γενιάς μου (οι τριαντάρηδες κοινώς), αλλά σίγουρα και οι προηγούμενες, έχουμε βρεθεί ήδη κάμποσες φορές μπροστά σε αυτό το δυσάρεστο γεγονός του αποχαιρετισμού αγαπημένων μας καλλιτεχνών, με πιο πρόσφατα παραδείγματα αυτά των David Bowie, Lou Reed, Lemmy και πολλών άλλων.Η κάθε φορά από αυτές μας έκανε να αισθανόμαστε ότι μαζί με αυτούς έφευγαν κατα κάποιο τρόπο οι αναμνήσεις και οι στιγμές που έχεις χτίσει μαζί τους.Ήταν άνθρωποι οι οποίοι μέσα από αυτό το πολύ όμορφο που έκαναν επηρέαζαν εν αγνοία τους τις μνήμες και τις στιγμές πολλών ανθρώπων ή ακόμα περισσότερο επηρέαζαν σε κάποιο βαθμό και τις ίδιες τις ζωές τους και τον τρόπο σκέψης τους.Δεν ήταν ποτέ τους φίλοι μας, γνωστοί μας και ούτε κάν τους συναντήσαμε ποτέ μπροστά μας, απλά ήταν η δύναμη όλων αυτών που έκαναν και αντιπροσώπευαν που μας έκανε να τους οικειοποιούμαστε και δυσκόλευε αυτόν τον περίεργο αποχωρισμό.

Εχτές ξημέρωσε μια πολύ περίεργη και δύσκολη μέρα.Ξημέρωσε η μέρα που κληθήκαμε να αποχωριστούμε τον πολύ αγαπημένο μας Θάνο Ανεστόπουλο. Εδώ τα πράγματα δεν είναι τόσο "απλά" όσο σε αυτά που γράψαμε λίγο πιο πάνω.Εδώ κληθήκαμε πολλοί από εμάς να αποχαιρετήσουμε όχι μόνο την χαρακτηριστικότερη φωνή της εφηβείας μας και μία από τις πλέον χαρακτηριστικές της ζωής μας γενικότερα, αλλά και τον ίδιο τον Θάνο σαν άτομο με τον οποίο έχεις μοιραστεί στιγμές, κάποιες μικρές κουβέντες και ωραίες ιστορίες.

Έσβησε η φωνή που έντυσε την μουσική των Διάφανων Κρίνων, μουσική που ήταν από τα πρώτα χρόνια της εφηβίας μας μέχρι και τώρα παρούσα σε πολλούς και σημαντικούς σταθμούς της πορείας μας. Είναι η φωνή και η μουσική που ουσιαστικά γέννησαν φιλίες ζωής, έρωτες, που συντρόφευαν τις δύσκολες σκέψεις και τον πόνο του χωρισμού και της απώλειας, που τραγουδήθηκαν σε τόσα και τόσα βράδια πνιγμένα στο αλκοολ και τον καπνό αγκαλιά με ανθρώπους που αγαπάς και που πάντα θα είναι το σημείο αναφοράς μας. 

Είναι επίσης ο Θάνος που μας ζωγράφιζε τα εισητήρια, τους δίσκους και τα cd μας.
Που μας μιλούσε για αγάπες που πρέπει να μοιάζουν με τσιγγάνες και για το φώς που πρέπει να βάζουμε στη ζωή μας μέσα από την αγάπη και την δύναμη της ζωής.
Που μας μιλούσε και κάποιες άλλες φορές που απλά αυτά που έλεγε δεν έβγαζαν ιδιαίτερο νόημα.
Που πίναμε μαζί του, όπως και με τους υπόλοιπους των Διάφανων Κρίνων στο καμαράκι του Λυκαβηττού σε εκείνο το επικό live τους το 2001. 
Που μετά από live τους στο κάστρο της Πάτρας μιλούσε στον ανεμιστήρα που ήταν πάνω στο μπάρ του Rocky Raccoon και μετά να βγαίνει έξω στα σκαλάκια του και μας παίζει φυσαρμόνικα. 
Που μαζί με τους υπόλοιπους επί σκηνής όπου και αν έπαιζαν (σε μεγάλα θέατρα, σε μικρά ασφυκτικά γεμάτα μπαρ, σε υπόγεια - οπουδήποτε) έκαναν την κάθε φορά ξεχωριστή.
Που τον συναντούσαμε μόνο συνήθως σε διάφορα μπάρ στην Αθήνα και υπήρξαν και οι φορές που κάθησε δίπλα μας χωρίς να βγάλει κουβέντα.
Που θα έχουμε σαν τελευταία του εικόνα για πάντα στο μυαλό μας (όσοι βρεθήκαμε στα εκπληκτικά τελευταία live των Διάφανων Κρίνων που έγιναν πέρυσι τον Σεπτέμβριο στην Τεχνόπολη) να βγαίνει επί σκηνής μόνος του με την κιθάρα του και αφού έχουν προηγηθεί 3 ώρες συναυλίας και με φωνή που έσπαζε να ερμηνεύει το κομμάτι "Τελευταίος Σταθμός" βουρκώνοντας χιλιάδες μάτια από κάτω.

Οι στιγμές που ζήσαμε μέχρι τώρα πέρασαν για να μην ξαναγυρίσουν και για να αναζητήσουμε τις επόμενες.
Το καταλαβαίνουμε καλύτερα αυτό όσο μεγαλώνουμε.
Κάπου κάπου όμως επιστρέφουμε σε αυτές και αποζητάμε την γαλήνη της νοσταλγίας τους.
Σε ευχαριστώ πολύ Θάνο για το φώς που έχεις ρίξει σε αυτές.
Καλό σου δρόμο.

"Άραγε θα θυμάται κάποιος τ'όνομά μας,
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια,
τα πάθη μας, τις λύπες τα δεινά μας;
Άραγε υπήρξαμε ποτέ;
Στα όνειρά μας!"