"Η Λεπτή Κόκκινη Γραμμή" (1998): Ένας ποιητικός διαλογισμός στην σκληρή πραγματικότητα του πολέμου

Μήνυμα σφάλματος

Notice: Undefined index: taxonomy_term στην similarterms_taxonomy_node_get_terms() (γραμμή 518 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).
Notice: Undefined offset: 0 στην similarterms_list() (γραμμή 221 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).
Notice: Undefined offset: 1 στην similarterms_list() (γραμμή 222 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).

Υποβλήθηκε από PressPop Team στις Δευ, 07/04/2016 - 20:13.

Του Κώστα Νταλιάνη

Αφού γύρισε τα πολύ επιτυχημένα «Badlands» (1973) και «Μέρες ευτυχίας» (1978), ο Τέρενς Μάλικ εξαφανίστηκε από το προσκήνιο. Διαδόθηκαν διάφορες φήμες ότι έγινε ερημίτης σε κάποιο απομακρυσμένο τόπο ή ότι περιπλανιόταν στο Τέξας παρατηρώντας τα πουλιά. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 επανεμφανίστηκε το ίδιο ξαφνικά. Στοιχεία για την καινούρια του δουλειά φυλάσσονταν με προσοχή, αλλά δύο πράγματα ήταν καθαρά από την αρχή: ότι επρόκειτο για διασκευή του μυθιστορήματος του Τζέιμς Τζόουνς «The thin red line» με θέμα τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο κι ότι συμπεριελάμβανε ένα μεγάλο καστ καθιερωμένων αλλά κι ανερχόμενων αστέρων (Σον Πεν, Άντριαν Μπρόντυ, Τζιμ Καβίζελ, Μπεν Τσάπλιν, Τζορτζ Κλούνεϊ, Τζον Κιούζακ, Γούντι Χάρελσον, Ηλίας Κοτέας, Νικ Νόλτε, Τζον Σ. Ράιλι, Τζον Τραβόλτα κ.α.).

Οι φήμες αυτές ήταν αληθινές, αλλά και πάλι η ταινία εξέπληξε πολλούς. Ειδικά μετά τη «Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν» (1998) του Στήβεν Σπίλμπεργκ, η «Λεπτή κόκκινη γραμμή» του Μάλικ φάνηκε ιδιαίτερα εγκεφαλική. Οι διαφορές των δύο ταινιών ήταν πάρα πολλές κι οι αντιδράσεις που προκάλεσαν τις αντανακλούν. Οι θεατές που είδαν την αιματηρή «Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν» έφυγαν σοκαρισμένοι. Αυτοί που είδαν τη «Λεπτή κόκκινη γραμμή» έφυγαν προβληματισμένοι.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ωστόσο, για το ποια αφήνει την πιο δυνατή εντύπωση. Η «Λεπτή κόκκινη γραμμή» αναφέρεται στην τρέλα του πολέμου από καθαρά θεωρητική, ίσως και θεολογική, σκοπιά. Ο πόλεμος, φαίνεται να λέει η ταινία, δεν είναι μόνο μια σύγκρουση μεταξύ δύο ομάδων. Απεικονίζεται ως ύβρη απέναντι στη φύση και κατά συνέπεια απέναντι στον ίδιο το Θεό.

Η ταινία του Μάλικ καταβυθίζεται στο συλλογικό υποσυνείδητο των στρατευμάτων παλεύοντας να συμφιλιώσει το εύθραυστο της ζωής με την παράτολμη συμπεριφορά τους. Η ταινία πηγαίνει από στρατιώτη σε στρατιώτη, εισβάλλει στο μυαλό τους κι ενισχύει τις σκέψεις τους σαν να είναι μέρος ενός ακατάπαυστου εσωτερικού διαλόγου, αλλά παράλληλα διατηρεί μια αίσθηση ανωνυμίας ανάμεσα στους στρατιώτες.

Οι άντρες έχουν επίγνωση του εξωτικού κόσμου γύρω τους κι ιδιαίτερα της ομορφιάς του. Όταν ξεκινά η ταινία, ένας στρατιώτης (Τζιμ Καβίζελ) έχει λιποτακτήσει και ζει με απλότητα με μια φυλή στο Νότιο Ειρηνικό, μέχρι που η ζωή του στην Εδέμ διακόπτεται. Ακόμα και όταν οι στρατιώτες έρπουν μέσα στο δάσος, ο Μάλικ στρέφει την κάμερα στην πολύχρωμη άγρια πανίδα γύρω τους ή «πιάνει» το φως που περνά μέσα από τα φυλλώματα των πανύψηλων δέντρων. Είναι σαν να παρακολουθούν ο Θεός κι όλα του τα πλάσματα αυτό το παράξενο είδος να καταστρέφει ό,τι είναι καλό σ’ αυτόν τον κόσμο και να αναρωτιούνται που θα οδηγήσει η ελεύθερη βούληση.

Αρκετές ερμηνείες ξεχωρίζουν στην ταινία: ο Ηλίας Κοτέας στο ρόλο του ευαίσθητου λοχαγού, ο σκληρός καριερίστας στρατηγός Νικ Νόλτε κι ο κυνικός λοχίας Σον Πεν. Ωστόσο η αφήγηση του Μάλικ είναι ελλειπτική. Η «Λεπτή κόκκινη γραμμή» δεν έχει αρχή ή τέλος και παρόλο που υπάρχουν διάσπαρτες δραματικές στιγμές και ανατριχιαστικές σκηνές μάχης, αυτές δεν είναι παρά μικρές διακοπές στον συγκλονιστικό διαλογισμό του Μάλικ καθώς αναζητά το νόημα της ζωής.