Δάφνη Μανούσου: "Η διέξοδος του θεάτρου είναι ότι καλύτερο για την περίοδο που διανύουμε"

Η γνωστή ηθοποιός Δάφνη Μανούσου μιλά στο Presspop, με αφορμή τη νέα παράσταση, στην οποία παίζει, «viο•lets».

Του Κώστα Νταλιάνη

Δάφνη, κατ' αρχήν, πες μας δυο λόγια για το έργο. Γιατί ονομάζεται viο•lets;

Το vio•lets είναι ένα έργο, όπου οι ηθοποιοί επικοινωνούν μόνο μέσα από τα σώματά τους, ο διάλογος, δηλαδή, που γίνεται είναι χωρίς λόγο. Το έργο πραγματεύεται θέματα όπως την ανθρώπινη φύση και την επιθυμία της να επιβληθεί και να παραδοθεί ταυτόχρονα. Όσον αφορά την ονομασία του έργου, πιο ειδική να απαντήσει είναι η Ειρήνη Καλλιανιδου, που το σκηνοθετεί. Κι εμένα η αλήθεια είναι πως δε μου αρέσει να τα αποκωδικοποιώ όλα, γιατί χάνεται η μαγεία. Ας πούμε, όμως, πώς είναι ένα παιχνίδι ανάμεσα σε δυο αντίθετες δυνάμεις.

Πώς το προσέγγισες ερμηνευτικά;

Νομίζω πως η διαδικασία προσέγγισης δεν είναι διαφορετική από τα άλλα έργα. Αυτό που ήταν πρόκληση για μένα ήταν το γεγονός ότι δεν υπήρχε καθόλου λόγος. Έπρεπε, δηλαδή, να επικοινωνήσω με τους άλλους ηθοποιούς μόνο με το σώμα. Στην αρχή, η αλήθεια είναι πως μου έλειπαν τα λόγια. Στην πορεία των προβών, όμως, συνειδητοποίησα πως, λόγω της έλλειψης λόγου, η συγκέντρωση μου σε αυτό που συνέβαινε στη σκηνή ήταν πολύ πιο έντονη, ίσως εντονότερη, από το παρελθόν.

Πώς έχει αλλάξει ο τρόπος που διαχειρίζεται ο άνθρωπος τη μοναξιά μέσα στις δεκαετίες;

Σίγουρα τα social media είναι ένας τρόπος να ξεγελάσεις τη μοναξιά σου, αλλά νομίζω πως όλο αυτό γυρνάει boomerang και τελικά νιώθεις ακόμα πιο μόνος. Δεν μπορούν να αντικατασταθούν όλα από μία οθόνη, όταν λείπει, το βλέμμα κι η αφή.

Ποιο είναι το σημαντικότερο εφόδιο για έναν ηθοποιό; Η μεγαλύτερη παγίδα;

Νομίζω πως το μεγαλύτερο εφόδιο είναι το να καταφέρει να μείνει ανοιχτός σε αυτά που του συμβαίνουν στη ζωή και κατ΄ επέκταση και στη σκηνή. Η μεγαλύτερη παγίδα είναι το Εγώ του κι ο ναρκισσισμός, να νομίζει ότι το βρήκε και να επαναπαυτεί.

Ποιες ιδέες, πρόσωπα και πράγματα σε καθόρισαν, πώς στοιχειοθετείται, δηλαδή, η προσωπική σου κουλτούρα;

Με καθόρισε η οικογένεια μου, η «Μελωδία της ευτυχίας», η «Καζαμπλάνκα», ο «Κύκλος των Χαμένων ποιητών», οι «Επικίνδυνες σχέσεις», ο Μορικόνε, ο Χατζιδάκις, ο «Ε.Τ», η Λαμπέτη, οι «Τρεις Χάριτες», ο «Ματωμένος Γάμος», ο Ξενόπουλος, ο Καββαδίας… είναι τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό κι είμαι σίγουρη πως είναι αλλά τόσα...Αποστάγματα της εφηβείας μου δηλαδή!

Έχεις μείνει και στη Νέα Υόρκη. Ποιος ήταν ο λόγος που έφυγες από εκεί;

Τα χρόνια που πέρασα στη Ν.Υόρκη ήταν υπέροχα. Αλλά κάποια στιγμή κλείνει ο κύκλος για όλα τα πράγματα. Γι' αυτό κι επέστρεψα.

Το οτι όλη η Αθήνα κάνει θέατρο (χίλιες πεντακόσιες παραστάσεις πέρσι περίπου) πώς το κρίνεις;

Σαν κάτι θετικό. Μπορεί να δημιουργείται μεγάλος ανταγωνισμός για τους ηθοποιούς και τα θέατρα, αλλά ταυτόχρονα δίνεται η δυνατότητα στον κόσμο να έχει πολλές επιλογές. Νομίζω πως η διέξοδος του θεάτρου είναι ότι καλύτερο για τη περίοδο που διανύουμε.

Όλο αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην κοινωνική, πολιτική κι οικονομική ζωή της χώρας πόσο σε επηρεάζει προσωπικά;

Ε, δε με επηρεάζει και με θετικό τρόπο! Όπως και κανέναν μας νομίζω. Χρειάζεται μεγάλη δύναμη, για να διατηρήσουμε τη ψυχραιμία μας και προπαντός την ελπίδα μας. Είναι ύπουλο όλο αυτό που συμβαίνει. Είναι κάτι σαν το χρόνιο πόνο που με τον καιρό τον συνηθίζεις, αλλά η ποιότητα ζωής σου έχει αλλάξει προς το χειρότερο μέρα με τη μέρα. Θέλει πολύ μεγάλη ψυχική δύναμη, για να διατηρήσεις την ικανότητα σου να ονειρεύεσαι!

Τί σε φτιάχνει περισσότερο στη ζωή πέρα από την τέχνη; Ποια είναι για σένα η ιδανική διασκέδαση;

Η παρέα με τους φίλους μου, τα ομαδικά μηνύματα που ανταλλάσσω με τα 4 αδέρφια μου στο viber, οι κουβέντες με την κολλητή μου, τα κυριακάτικα μεσημέρια με τους γονείς μου, οι βόλτες που κάνω με το σκύλο μου στο πάρκο του Παπάγου. Οι βόλτες στην Αθήνα μόνη μου χωρίς να έχω συγκεκριμένο προορισμό και ξαφνικά να βλέπω κάτι που να μου τραβάει τη προσοχή και να θέλω να το φωτογραφίσω.

Πόση σημασία δίνεις στον έρωτα και τι αναζητάς από αυτόν καταρχήν;

Υπάρχει κανείς που να μη δίνει σημασία στον έρωτα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο; Τι αναζητώ από αυτόν; Χμμ... Καταρχάς, να μη φάω τα μούτρα μου..χεχε....Όχι, σοβαρά τωρα....αναζητώ από τον έρωτα ότι περίπου αναζητώ κι από την τέχνη, να ξεφύγω από την πεζή πραγματικότητα, από τα μνημόνια, από τον αδυσώπητο ρεαλισμό, από τη μιζέρια...ο έρωτας πάντα μας σώζει από όλα αυτά, μπορεί για λίγο, αλλά μας σώζει. Είναι το αντίδοτο του θανάτου όπως κι η τέχνη βέβαια, όσο βαρύγδουπο και να ακούγεται αυτό.

Θα αυτοχαρακτηριζόσουν ως άνθρωπος του μέτρου ή των άκρων; Απόλυτος ή μετριοπαθής; Εσωστρεφής ή εξωστρεφής;

Νομίζω πως γενικά έχω μέτρο στη ζωή μου, αλλά κατά καιρούς περνάω φάσεις που το χάνω. Τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να με ακούω καλύτερα και να μη με καταπιέζω όσο παλιότερα. Δε μου αρέσουν οι απόλυτοι άνθρωποι, οι αδιάλλακτοι, γιατί πάντα λέω ότι ποτέ δεν ξέρεις τι είναι αυτό που ωθεί κάποιον να λειτουργεί με κάποιο τρόπο. Εδώ υπάρχουν φορές που εκπλήσσω κι εγώ τον ίδιο μου τον εαυτό με τις αντιδράσεις μου. Σε κάποια πράγματα είμαι απόλυτη βέβαια, στον τρόπο που τα βλέπω. Κατά βάση εσωστρεφή θα με έλεγα. Μέχρι να πάρω μπρος, δηλαδή, σε ένα καινούριο περιβάλλον και να γίνω εξωστρεφής.

Προλαβαίνεις να διαβάσεις; Τι προτιμάς; Ποια ταινία, παράσταση ή συναυλία είδες τελευταία;

Προλαβαίνω, αλλά τελευταία περνάω μία φάση, που δεν μπορώ να συγκεντρωθώ πολύ εύκολα σε ένα κείμενο. Τελευταία έχω αγαπήσει πολύ τον Πόε. Το πιο πρόσφατο που έχω δει είναι το «Ο Βασιλιάς μου», μία γαλλική ταινία, που μου άρεσε πάρα πολύ και χάθηκα μέσα σε αυτή.

Vio•lets
Σύλληψη-σκηνοθεσία: Ειρήνη Καλλιανίδου
Παίζουν: Ευθύμης Γεωργόπουλος, Δάφνη Μανούσου, Μιράντα Παύλου, Βαγγέλης Πιτσιλός
Βίντεο-προβολή: Αγγελική Γιαννοπούλου

Ημέρες & ώρες παραστάσεων:
Από τις 16 Μαΐου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:30, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων
Διάρκεια: 45 λεπτά
Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά

Θέατρο 104 | Black Box
Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα
Μετρό Κεραμεικός
Τηλ. κρατήσεων: 210 3455020 - 6940290312

Διαβάστε και τις αγαπημένες ταινίες της Δάφνης Μανούσου