Rosebleed, όταν τα άσπρα μπαλόνια δεν ''σκάνε'' ποτέ

Από τον Λάμπρο Χαντζή

 Ήταν άνοιξη του 2009 και ενώ τελείωνα την δευτέρα γυμνασίου έβλεπα για πολλοστή φορά το dvd του πρώτου schoolwave όταν πρόσεξα τους Rosebleed. Δεν μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά τι ήταν αυτό που με τράβηξε τόσο τότε. Υποθέτω ο πιο «σκοτεινός» και «σοβαρός» ήχος που είχαν σε σχέση με τις υπόλοιπες μπάντες του φεστιβάλ. Η ουσία είναι ότι το γεγονός αυτό αποτέλεσε την γνωριμία μου με έναν από τους μεγαλύτερους μουσικούς μου «έρωτες».

Οι Rosebleed, ήταν πέντε παιδιά από την Ηλιούπολη τα οποία κατάφεραν μέσα σε λίγα χρόνια να υπογράψουν με την sony music, να κυκλοφορήσουν δύο EP, τον πρώτο τους (και τελικά μοναδικό) δίσκο με παραγωγό τον Clive Martin, να «ανοίξουν» καλλιτέχνες όπως ο Carlos Santana και οι Cranberries και τελικά μετά από ένα φαινομενικά αποτυχημένο άνοιγμα στο εξωτερικό να ανακοινώσουν την διάλυσή τους. Καθόλου άσχημα θα σκεφτεί κανείς για ελληνικό συγκρότημα που ξετρύπωσε από το schoolwave. Σε αυτό το σημείο λοιπόν μπαίνω εγώ για να πω την ίδια ιστορία από τη δική μου οπτική.

Στο μυαλό μου χωρίζω τους Rosebleed σε δύο χρονικές περιόδους: Στην περίοδο μέχρι και το White Balloons (ο μοναδικός δίσκος τους) και στην περίοδο μετά από αυτό. Κατά την πρώτη εποχή τους λοιπόν παρασύρθηκα από τις ευχάριστες, στο αυτί, μελωδίες, τα δυνατά και πολύ τεχνικά φωνητικά, τα κολλητικά ρεφραίν και το highlight τους: την έντονη lead κιθάρα η οποία δεσπόζει σε όλα τα κομμάτια τους χτίζοντας σε αυτά κάποια μοτίβα και τελικά ανεβάζοντάς τα σε ένα άλλο επίπεδο. Τότε η μπάντα θύμιζε κάτι από βρετανικό indie σε μια πιο εξευγενισμένη μορφή. Αγαπημένο τραγούδι τους από την πρώτη τους περίοδο: «This one’s from the children». Η original version γιατί στην έκδοση του δίσκου για κάποιο λόγο που δεν κατάλαβα ποτέ συμμετέχει και ο Φίλιππος Πλιάτσικας κάνοντας το κομμάτι να μοιάζει σαν να περιέχει μια παρωδία του ίδιου του εαυτού του. Στην μετά white balloons εποχή τους, οι Rosebleed βρόμισαν τον ήχο τους δίνοντας του μια πιο underground αίσθηση και έκρυψαν σ’ αυτόν μερικά blues στοιχεία. Απείρως πιο ώριμοι, συνθετικά και στιχουργικά, και με τεράστια εξέλιξη από τον δίσκο που είχαν αφήσει πίσω τους με έκαναν να πιστέψω ότι η Ελλάδα είχε αρχίσει να τους στενεύει και ότι η στιγμή της απογείωσης έφτανε. Φάνηκε ότι θα επιβεβαιωνόμουν αρχικά, όταν αποφάσισαν να μετακομίσουν στην Γερμανία και στη συνέχεια όταν έκαναν μια mini περιοδεία στην Ολλανδία. Τελικά μετά από τέσσερα περίπου χρόνια παραμονής στο εξωτερικό αποφάσισαν εντελώς αιφνιδιαστικά να «το διαλύσουν» αφήνοντάς με με την αίσθηση του άδοξου τέλους με μόνη μου παρηγοριά το αποχαιρετιστήριο EP τους. Αγαπημένο κομμάτι από αυτό: «Cherokee».

Από την αρχή ταυτίστηκα με την προσπάθεια των Rosebleed να φτάσουν στην επιφάνεια της εγχώριας μουσικής σκηνής βλέποντας σε ένα πιο γενικό πλάνο πέντε ταλαντούχα παιδιά να προσπαθούν να επιβιώσουν στην ελληνική πραγματικότητα με τα όποια καλά ή κακά έχει αυτή. Η αλήθεια είναι ότι η προβολή που είχαν ορισμένα κομμάτια τους (Until next time, I want to have it all) δεν ήταν σε απόλυτη συνάρτηση με τη δημοτικότητα που απέκτησαν από αυτά. Η αίσθηση που λάμβανα εγώ σαν θεατής της όλης κατάστασης ήταν ότι η μπάντα είχε όλες τις προδιαγραφές να κάνει το μεγάλο μπαμ αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ. Και δεν εννοώ σε καλλιτεχνικό επίπεδο, αλλά πιο πολύ σε ένα τρόπο που θα τάραζε λίγο τα νερά της αγγλόφωνης ελληνικής σκηνής. Ίσως απευθύνθηκαν στο λάθος κοινό, ίσως έπρεπε να οργανώσουν λίγο καλύτερα την στρατηγική τους, τώρα πια όμως αυτά φαντάζουν ψιλά γράμματα που δεν έχουν καμία σημασία.

Πλέον στα 20 μου χρόνια, έχω ακούσει πολλή περισσότερη μουσική από τότε που έμαθα τους Rosebleed, έχω γνωρίσει νέους ήχους και έχω αγαπήσει πολλά διαφορετικά συγκροτήματα, αλλά παρ’ όλα αυτά ακόμα θεωρώ ότι με έχουν αγγίξει περισσότερο από κάθε άλλο ελληνικό αγγλόφωνο συγκρότημα. Και ακούγοντας τη φωνή της λογικής θα έπρεπε να τους θεωρώ μια μέτρια μπάντα που μπορούσε να γίνει κάτι καλύτερο αλλά δεν τα κατάφερε ποτέ. Θα έπρεπε ενδεχομένως να τους έχω κάτω από τους last drive ή τους raining pleasure στην εκτίμησή μου. Κι όμως οι Rosebleed μου πέρασαν καλύτερα από τον καθένα αυτά που είχα ανάγκη να ακούσω στην εφηβεία μου. Άλλωστε μιλάμε για μουσική και όχι για κάποια δραστηριότητα που υπάρχει απόλυτο μέτρο σύγκρισης. Δεν υπάρχει καλός και κακός εδώ. Το όλο θέμα γίνεται για το αν σε αγγίζει ή όχι το μήνυμα του κάθε καλλιτέχνη. Ακούγοντας σήμερα τα τραγούδια των Rosebleed, συνειδητοποιώ ότι με αυτή τη μπάντα έχουμε μεγαλώσει ταυτόχρονα. Υπάρχει μια ταύτιση με την μουσική τους και πιστεύω ότι ωρίμασα και μέσα από αυτήν. Ήταν απλά αναπόφευκτο να μην με επηρεάσουν.

 Και κάπως έτσι προσγειωνόμαστε στο σήμερα όπου εγώ πλέον είμαι στη θέση που ήταν πριν 6 χρόνια  εκείνοι, προσπαθώντας να κάνω το δικό μου ξεκίνημα στη μουσική και αυτοί σχεδιάζοντας ο καθένας τον δικό του καλλιτεχνικό δρόμο. Το συμπέρασμα που βγάζω είναι ότι αυτή η μπάντα ήταν για μένα κάτι σαν την πρώτη «μουσική αγάπη». Γι’ αυτό πιστεύω οι Rosebleed θα έχουν μια από τις κορυφαίες θέσεις στο προσωπικό μου hall of fame, όσος καιρός και να περάσει. Κλείνοντας, τους Rosebleed τους έχω δει 6 φορές live και είχα την τύχη να τους γνωρίσω προσωπικά (τους περισσότερους) και σήμερα έχω την δυνατότητα να συζητάω και να ζητάω βοήθειες και συμβουλές για την δική μου μπάντα από τον τραγουδιστή τους (Βασίλη Αυγουστάκη). Αφήνω λοιπόν το κείμενο με έναν από τους πιο αγαπημένους μου στίχους τους:

Future is my world, future save my soul

I ain’t got time to please, future is the thing…

(The Libertine)