Spotlight: Μια δημοσιογραφική έρευνα, που έφερε στο φως ένα καλά κρυμμένο σκάνδαλο

Του Κώστα Νταλιάνη

(Δραματική, 2015, διάρκεια: 128΄). Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία του Τομ Μακάρθι, με τους Μαρκ Ράφαλο, Μάικλ Κήτον, Ρέιτσελ ΜακΆνταμς, Λιβ Σράιμπερ, Στάνλει Τούτσι.

Το χρονικό της δημοσιογραφικής έρευνας, που έφερε στο φως ένα καλά κρυμμένο σκάνδαλο στη Βοστώνη, με θύματα σεξουαλικής κακοποίησης παιδιά και θύτες ιερείς της Καθολικής Εκκλησίας.

Ταινία περιεχομένου, η οποία ενδιαφέρεται να προβάλει την –αληθινή- ιστορία, με περιεκτικό σενάριο, ερμηνείες που πηγάζουν από στέρεους ρόλους, μοντάζ που βοηθά τον θεατή να  παρακολουθήσει το θέμα απερίσπαστος και «ουδέτερο», ντοκιμαντερίστικο ύφος. Αυτό που με κράτησε στην ταινία ήταν η λεπτομερής αφήγηση και η ακρίβεια των αναπαριστώμενων περιστατικών. Πολύ καλή ήταν η φωτογραφία του Masanobu Takayanagi, που συλλαμβάνει άψογα την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής. Ένα ακόμα πράγμα, που κάνει καλά η ταινία, είναι ο τρόπος με τον οποίο εξηγεί στο κοινό την –σχεδόν μεταφυσική- επιρροή, που έχει ένας καθολικός παπάς στο ποίμνιό του.

Η έλλειψη δράσης, όμως, και το τσουνάμι των διαλόγων δημιουργεί μια κατάσταση στην οποία υπερφορτώνεσαι με πληροφορίες και ονόματα, τα οποία, συχνά, δυσκολεύεσαι να ταυτοποιήσεις με πρόσωπα.

Το κύριο πρόβλημα, ωστόσο, της ταινίας είναι η απουσία κινδύνου ή έντασης. Δεν γίνεται να μην έρθει στο μυαλό σου το «Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου», που πετυχαίνει να σε συναρπάσει, επειδή έχει μια παλλόμενη αίσθηση κινδύνου καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας. Επίσης, σε ένα συγγενές φιλμ, το «The insider», ο κύριος χαρακτήρας της ταινίας υφίσταται απειλές κατά της ίδιας της ζωής του και της οικογένειάς του, εξυψώνοντας την ένταση. Στο «Spotlight» η δραματική ένταση προέρχεται απλώς από το ερώτημα, αν η εφημερίδα Μπόστον θα προλάβει να δημοσιεύσει τα ντοκουμέντα πριν από την εφημερίδα Χέραλντ…

Η ταινία είναι –κατά παράξενο τρόπο- αποστασιοποιημένη και απρόσωπη, κάνοντας σε να σκεφτείς ότι η θερμή της υποδοχή οφείλεται, κυρίως, στην επιλογή του θέματος, παρά στις κινηματογραφικές της επιδόσεις.  Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει είναι οι χαμηλόφωνες, ευαίσθητες κι αυθεντικές ερμηνείες. Πρώτος και καλύτερος ο Μάικλ Κήτον, που έχει αναβιώσει για τα καλά την καριέρα του. Σε δεύτερους ρόλους οι πάντα καλοί Λιβ Σράιμπερ και Στάνλεϊ Τούτσι. Ειδικά ο δεύτερος έχει τον πιο «ζουμερό» ρόλο του σεναρίου. Ο Μαρκ Ράφαλο αποδεικνύεται πολύ καλή επιλογή στον ρόλο του αφοσιωμένου στο καθήκον δημοσιογράφου, δίνοντας μια «ηλεκτρισμένη» ερμηνεία.