Bus Και: "Στο Improv Comedy μαθαίνεις να δέχεσαι την αποτυχία και να μην την αφήνεις να σε ρίχνει"

Συνέντευξη στον Κώστα Νταλιάνη

Η ImproVIBE (http://www.improvibe.gr) είναι σχολή αυτοσχεδιαστικής θεατρικής κωμωδίας (Improv comedy), η οποία διδάσκει την τέχνη του αυτοσχεδιασμού όχι μόνο ως θεατρική μορφή, αλλά και ως τρόπο ζωής, που υιοθετείται και εφαρμόζεται στην καθημερινότητα του καθενός.

Ο ιδρυτής της σχολής Μενέλαος Πρόκος, μαζί με τη Βασιλική Κίσσα -ηθοποιό και εκπαιδεύτρια αυτοσχεδιασμού- σχημάτισαν την ομάδα «Bus Και» και προσφέρουν κωμικές παραστάσεις θεατρικού αυτοσχεδιασμού κάθε Κυριακή στις 9:30 μ.μ., στο θέατρο “Άβατον” (Ευπατριδών 3, Γκάζι, Αθήνα)

https://www.facebook.com/buskai/
http://buskai.info/

Μενέλαε, ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το αυτοσχεδιαστικό θέατρο (Improv Theater); Είχες προηγούμενη θεατρική εμπειρία;

Όταν πρωτοπήγα στις ΗΠΑ, έκανα ένα εξάμηνο ταξίδι σε όλη τη χώρα. Όταν βρέθηκα στο Σικάγο (που είναι η Μέκκα του Improv Theater παγκοσμίως), έτυχε να δω μία παράσταση Improv Comedy Theater και ενθουσιάστηκα. Θαύμασα τους ηθοποιούς, που δημιουργούσαν τα πάντα από το τίποτα επί τόπου. Φυσικά, υπέθεσα ότι ήταν όλοι επαγγελματίες ηθοποιοί που, μετά τη δραματική σχολή, εστίασαν στον αυτοσχεδιασμό.

Στο τέλος αυτού του ταξιδιού, αποφάσισα να μείνω στο Ώστιν, στο Τέξας. Εκεί, συζητώντας για το Improv Τheater, ένας φίλος μου είπε ότι διδάσκεται από το μηδέν και μπορεί οποιοσδήποτε να παρακολουθήσει μαθήματα.

Και κάπως έτσι ξεκίνησα. Το “The Hideout Theater” έγινε δεύτερο σπίτι μου. Όσα χρόνια έμεινα στο Ώστιν, περνούσα 5-6 μέρες την εβδομάδα με Improv Τheater. Να βλέπω ή να κάνω παραστάσεις, πρόβες, σεμινάρια, να δουλεύω φώτα/ήχο στο θέατρο. Εθίστηκα κι έγινε ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου. Δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο μια θεατρική τέχνη, μιας και ποτέ δεν μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον το θέατρο, ούτε είχα παρακολουθήσει το παραμικρό σεμινάριο.

Βασιλική, πώς αποφάσισες να πας σε δραματική σχολή;

Δεν μπορώ να πω ότι ήταν ακριβώς απόφαση. Ήταν η λογική συνέχεια της ζωής μου. Όταν πήγα να σπουδάσω Τουριστικές Επιχειρήσεις στην Κρήτη, ήδη γνώριζα ότι θα πάω σε δραματική σχολή (από τον πρώτο μου ρόλο στο δημοτικό το γνώριζα, για να είμαστε ακριβείς). Για κάποιο λόγο, όμως, το καθυστερούσα. Έλεγα στους φίλους μου: «Όταν έρθει η ώρα, θα πάω.» Αυτοί, ξέροντας πόσο αναβλητική είμαι, δεν με πίστευαν. Μετά από 6 χρόνια στην Κρήτη (ναι... τόσο κράτησε η αναβλητικότητά μου) γύρισα στην Αθήνα κι από τα πρώτα πράγματα που έκανα ήταν να ξεκινήσω σεμινάρια υποκριτικής. Μόλις ήρθαν οι επόμενες εξετάσεις των δραματικών σχολών, έδωσα και πέρασα στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν». Θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου: «Καλύτερα μια ζωή σε audition και σερβιτόρα, παρά να βγάζω τα μάτια μου στον υπολογιστή πίσω από ένα γραφείο». Ευτυχώς, ένα αναπάντεχο γεγονός έφερε μια τρίτη επιλογή.

Μενέλαε, πώς αποφάσισες να γυρίσεις στην Ελλάδα;

Δεν το αποφάσισα εγώ. Η Ελλάδα το αποφάσισε για μένα. (Μα τί ποιητής!) Όταν έφυγα από τις ΗΠΑ τον Φλεβάρη του 2012, σκόπευα να κάνω άλλο ένα μεγάλο ταξίδι. Στη νοτιοανατολική Ασία αυτή τη φορά. Πριν φύγω για εκεί, όμως, ήθελα να περάσω δύο βδομάδες στην Αθήνα, για να δω συγγενείς και φίλους.

Όλα τα χρόνια που έλειπα, επέστρεφα στην Ελλάδα μια φορά το χρόνο (το πολύ) και μόνο για μία βδομάδα. Δεν πέρναγα καθόλου καλά κι έφευγα με μεγάλη χαρά. Αυτή τη φορά όμως, κάτι είχε αλλάξει. Μου άρεσε ξαφνικά πολύ και η Αθήνα και η Ελλάδα. Οι δύο βδομάδες έγιναν τέσσερις και σύντομα δύο μήνες. Έκανα κι ένα ταξίδι με το ποδήλατο από Αθήνα μέχρι Σαμοθράκη κι άρχισε να αναπτύσσεται στο μυαλό μου η ιδέα να μείνω μόνιμα.

Τον Ιούλιο του 2012 γύρισα στο Ώστιν, για να πουλήσω το αυτοκίνητό μου, να διευθετήσω τις όποιες εκκρεμότητες και να μαζέψω τα υπόλοιπα πράγματά μου. Στις 17 Σεπτέμβρη είχα γυρίσει Αθήνα, έτοιμος να εγκατασταθώ και να ιδρύσω την «ImproVIBE».

Πώς δημιουργήθηκε η σχολή «ImproVΙΒΕ» και η ομάδα«Bus Και»;

M: Όταν πρωτοφλερτάρισα με την ιδέα του να μείνω Αθήνα, έψαξα να δω τί υπάρχει από Improv Theatre εδώ. Αν ήταν να μείνω, θα έπρεπε σίγουρα να συνεχίσω να ασχολούμαι με αυτό που αγαπούσα. Προς μεγάλη μου έκπληξη δεν βρήκα τίποτα: Ούτε σχολές, ούτε θέατρα, ούτε θιάσους Improv. Σκέφτηκα, λοιπόν: «Πώς μπορώ να παίζω Improv; Πρέπει να το διδάξω σε ανθρώπους, που θα το θέλουν στη ζωή τους.» Ταυτόχρονα, συνειδητοποίησα ότι μια τέχνη σαν το Improv Comedy ήταν το πιο σημαντικό για τον κόσμο σε εκείνη την περίοδο. Εν μέσω κρίσης, απαισιοδοξίας και αβεβαιότητας, το να διδαχθείς μια τέχνη, που σου διδάσκει να δημιουργείς τα πάντα από το τίποτα, να συνεργάζεσαι, να ζεις τη στιγμή και να δημιουργείς λύσεις εκεί που δεν υπάρχουν, είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται ο καθένας μας.

Β: Από τη μέρα που γνωριστήκαμε με τον Μενέλαο, καταλάβαμε ότι μοιάζουμε πολύ. Το χιούμορ μας, οι παραξενιές μας, οι τρόποι διασκέδασης ήταν σχεδόν πανομοιότυποι. Ακόμα και η αδυναμία μας στα ντουέτα. Αμέσως μόλις τελείωσα τα σεμινάρια Improv Comedy, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε τους «Bus Και». Με τρόμο συνειδητοποιήσαμε ότι δεν μοιάζουμε μόνο σε αυτά που νομίζαμε, αλλά σκεφτόμασταν και λέγαμε συνέχεια τα ίδια πράγματα! Η επικοινωνία μας πάνω στην σκηνή ήταν τόσο εύκολη και φυσική. Άλλο ένα πράγμα που κύλησε φυσικά στην ζωή μου.

Πώς εμπνευστήκατε το όνομα της ομάδας σας;

Β: Νομίζω, όπως τις περισσότερες εμπνεύσεις μας: Λέγοντας δυο ώρες χαζομάρες! Μέσα, λοιπόν, σε όλες αυτές τις χαζομάρες ειπώθηκε ένα «μπας και... μπλα μπλα». Σαν μανιακοί με τα λογοπαίγνια, αρχίσαμε να γελάμε με το Μπας(=Bus) και άλλα τέτοια. Συνειδητοποιήσαμε ότι τελικά μας αρέσει. Και τόσο απλά, έμεινε.

Μ: Το να διαλέξεις όνομα για μια ομάδα Improv είναι από τα πιο δύσκολα και ανούσια εγχειρήματα. Δεν πρόκειται να βρεις κάτι, που θα σε αντιπροσωπεύει, ούτε θα προσφέρει και πολλά στη δουλειά σου. Για μένα, αρκεί να σου προσφέρει ένα ελαφρύ χαμόγελο κάθε φορά που το ακούς.

Ποιές είναι οι βασικές αρχές του αυτοσχεδιασμού ως θεατρικό είδος, αλλά και ως στάση ζωής;

Το Improv Comedy Theater βασίζεται σε πολύ συγκεκριμένες αρχές.

• Ρίσκαρε και μη φοβάσαι την αποτυχία.

• Μην ψάχνεις την τέλεια ιδέα. Αρκέσου στην πρώτη, απλούστατη, οριακά βαρετή σκέψη, που θα κάνεις.

• Αφέσου και άσε τον έλεγχο. Αποδέξου την οποιαδήποτε προσφορά ως ολόσωστη και χτίσε πάνω σε αυτή. Στο Improv δεν προσπαθούμε εμείς να κάνουμε κάτι σωστά. Προσπαθούμε να δείξουμε πόσο καλά κάνει κάτι ο συνεργάτης μας επί σκηνής. Το «Εγώ» δεν έχει καμία θέση στο Improv.

• Ζήσε τη στιγμή. Μη σε νοιάζει τί έγινε πριν ή τί θα γίνει μετά. Υπάρχει μόνο το «Τώρα».

• Μείνε πιστός στις επιλογές σου. Πίστεψε στην απόφαση που πήρες και μην αυτό-ακυρωθείς μόνο και μόνο επειδή έχεις αμφιβολίες.

• Έχε τις κεραίες σου ανοιχτές. Τα πάντα γύρω μας μπορεί να είναι πηγή έμπνευσης.

Πες μου τώρα εσύ, ότι όλα αυτά δεν μπορούν να εφαρμοστούν σε ο, τι κι αν κάνουμε στη ζωή μας.

Μπορούν όλοι να γίνουν καλοί στον αυτοσχεδιασμό ή είναι και θέμα ταλέντου;

Β: Εδώ είναι που, μάλλον, θα πρέπει να απαντήσουμε και οι δύο... Ναι, διαφωνούμε κάποιες φορές! Δεν πιστεύω ότι όλοι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Δεν ξέρω τι είναι το ταλέντο, τείνω να το ορίζω ως οι ευκολίες που έχει κάποιος. Στο Improv, όμως, είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Κι αυτό επειδή δεν υπάρχει καμία συνταγή επιτυχίας. Ο καθένας ανεβαίνει με τον εαυτό του πάνω στην σκηνή και με αυτόν δουλεύει. Προσπάθεια και επιμονή, εμπιστοσύνη και υποστήριξη και όλοι μπορούν. Από την άλλη, υπάρχουν Improvisers, που δουλεύουν πολύ για χρόνια, πληρώνουν του κόσμου τα λεφτά για σεμινάρια και παραστάσεις κι εξακολουθούν να είναι πολύ κακοί σε αυτό. Τι λέει αυτό δεν ξέρω... φφφφ... άσε με. Είναι δύσκολη ερώτηση. Δεν ξέρω. Όχου.

Μ: Ναι, όλοι, μα όλοι, μπορούν να γίνουν καλοί στον αυτοσχεδιασμό. Είναι θέμα χρόνου. Το Improv δεν είναι μία τέχνη, στην οποία αποστηθίζεις κάποιες αρχές, διαβάζεις δυο βιβλία και πας να την εφαρμόσεις. Σου αλλάζει τον τρόπο σκέψης και σου επαναπρογραμματίζει το μυαλό. Κι όλο αυτό γίνεται στην πράξη. «Κάνε-Απέτυχε-Μάθε». Κάποια στιγμή, γίνεται ένα κλικ στο κεφάλι σου και βλέπεις κάποια πράγματα από νέα σκοπιά. Αυτή η στιγμή μπορεί να έρθει στον ένα μήνα, στον ένα χρόνο, στα 10 χρόνια, στα 100. Εγώ, ας πούμε, δεν το έπιασα γρήγορα. Την πρώτη διετία ήμουν πανάθλιος. Υπάρχουν παραστάσεις μου, που είναι επίπονο να τις βλέπω. (Κατά καιρούς, κάνω ακόμα παραστάσεις, που μου είναι επίπονο να τις βλέπω.)

Δεν μου αρέσει η χρήση της λέξης «ταλέντο». Έχει, πλέον, συνδεθεί με ικανότητες, που κάποιοι έχουν, ενώ άλλοι όχι. Για μένα, ταλέντο είναι το να έχεις αποκτήσει κάποιες ικανότητες πιο νωρίς από άλλους. Ένας αρσιβαρίστας έχει ταλέντο στο να σηκώνει 250 κιλά; Είμαι θερμός υποστηρικτής της άποψης ότι ΟΛΟΙ είναι ικανοί για ΟΛΑ. Δεν εξαιρώ κανέναν και τίποτα. Πάνω απ’ όλα, όμως, πρέπει να απολαμβάνεις τη διαδικασία. Δεν είμαστε στον κόσμο του Improv Comedy για να γίνουμε οι καλύτεροι. Το κάνουμε, γιατί απολαμβάνουμε κάθε στιγμή, είτε καταπληκτική είτε αισχρή, όσο τίποτε άλλο.

Για κάποιον, που δεν σας έχει δει, μπορείτε να περιγράψετε τί να περιμένει, όταν έρθει σε παράσταση σας;

Β: Μακάρι να μπορούσαμε. Ούτε εμείς ξέρουμε! Ποτέ δεν περιμέναμε, ούτε εμείς, ούτε το κοινό, ότι θα τρώμε πίτσα κατά την διάρκεια της παράστασης, ότι ο βασικός πρωταγωνιστής της βραδιάς θα είναι ο Μάριος ο θεατής μας, ότι θα αναγκαστούμε να αποχωρήσουμε από την σκηνή για λίγα δευτερόλεπτα, επειδή κλαίγαμε από τα γέλια, ότι θα καταλήξω να παντρεύω τον Μενέλαο με την Ντόρα  από το κοινό, που μόνη της αποφάσισε να μας βοηθήσει, κάνοντας το ζόμπι σε μία σκηνή (αυτό το είδες και live), ότι θα κερνάμε μπύρες τους θεατές και πολλά άλλα. Κάθε παράσταση είναι μοναδική, κάθε περιστατικό επίσης. Όταν δεν προσχεδιάζεις, είναι πολύ δύσκολο να πεις στον άλλον τι να περιμένει.

Μ: Όχι. (Είπα πολλά στην προηγούμενη απάντηση, οπότε διατήρησα αυτή την απάντηση σύντομη, μεστή, περιεκτική. Σαν καλό κρασί. Σκατά, πάλι πολλά γράφω. Και βρίζω κιόλας. ΠΑΡΤΕ ΜΟΥ ΤΟ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟ!)

Πώς έχετε νιώσει σε κάποιες παραστάσεις, που είτε δεν τα καταφέρατε τόσο καλά ή το κοινό δεν ήταν πολύ θερμό;

Β: Από τα πρώτα πράγματα, που μαθαίνεις στο Improv Comedy, είναι να δέχεσαι την αποτυχία και να μην την αφήνεις να σε ρίχνει. Μας έχει τύχει, όχι απλά να μην τα καταφέρουμε καλά, αλλά να κάνουμε παράσταση, που σίγουρα μπαίνει στο top 5 των χειρότερων πραγμάτων, που έχει δει ποτέ ανθρώπινο μάτι! Εκεί, καλά δεν νιώθεις, όχι... Αλλά ξέρεις ότι αυτό είναι το Improv. Το ρίσκο, η αποτυχία, αλλά, κυρίως, η διασκέδαση μέσα από αυτά. Πολλές φορές έχει πάει κάτι στραβά και ήταν από τις πιο διασκεδαστικές στιγμές της βραδιάς. Τα λάθη στο Improv δεν τα κρύβεις, τα προβάλλεις. Απενοχοποιείσαι και παραδέχεσαι τις αδυναμίες και τις απροσεξίες σου. Το κοινό λατρεύει την ειλικρίνεια. Αυτή η πλευρά, από την άλλη, το κοινό, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της παράστασης. Μπορεί να σε ανεβάσει στα ουράνια ή να σε ρίξει στο πιο βαθύ λαγούμι! Μαθαίνεις να τα χειρίζεσαι όλα όμως. Αν «διαβάσεις» το κοινό σου, μπορείς να του δώσεις αυτό που θέλει. Αρκεί να το αφήσεις να σε καθοδηγήσει. Αυτοί είναι, έτσι κι αλλιώς, το κέντρο της παράστασης, όχι εμείς.

Μ: What she said!

Καλύτερο σχόλιο, που έχετε ακούσει για παράσταση σας;

Β: Τα καλύτερα σχόλια, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, είναι από ανθρώπους, που δυσανασχετούν και νιώθουν εξαπατημένοι. Αυτοί, λοιπόν, δεν πιστεύουν με τίποτα, ότι δεν υπήρχε τίποτα προσχεδιασμένο. Και είναι αδύνατο να τους πείσεις με τα λόγια. Απλώς, τους προσκαλούμε σε άλλη μια παράσταση, για να δουν τις διαφορές!

Με ποιον κωμικό θα θέλατε να μοιραστείτε τη σκηνή;

Β: Μιλάμε ρεαλιστικά ή όχι; Θα απαντήσω, όπως θέλω. Με τον Bill Murray. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω τους λόγους. (Δεν μου αρέσει να απαντάω αληθινά σε τέτοιες ερωτήσεις, γιατί ξέρω ότι μόλις την διαβάσω δημοσιευμένη θα μου έρθουν άλλα δέκα ονόματα και θα νιώθω πολύ άσχημα, που δεν τους ανέφερα.)

Μ: Θα συμφωνήσω και θα πω εγώ τους λόγους. Γιατί ο Bill Murray είναι παιδί. Δεν ανεβαίνει στη σκηνή, για να κάνει θέατρο. Ανεβαίνει, για να παίξει. Κι αν ανεβαίναμε μαζί του στη σκηνή, θα ήταν ένα ατελείωτο παιχνίδι χωρίς όρια.

Σε τί κοινό θα θέλατε να παίξετε και δεν το έχετε καταφέρει ως τώρα;

Β: Σε ένα θέατρο γεμάτο παιδιά και ηλικιωμένους!! Μαζί, ανακατεμένοι.

Μ: Σε κωφούς, γιατί το εύρος θεατρικών παραστάσεων, που έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν, είναι πολύ περιορισμένο. Επίσης, το σωματικό κομμάτι του Improv είναι πάρα πολύ σημαντικό και το να μην βασιζόμαστε στην εξυπνάδα μας και τις γρήγορες ατάκες είναι τεράστια πρόκληση. Θα ήθελα πάρα πολύ να μας δοθεί μια τέτοια ευκαιρία.

Πόσο χρήσιμος θα ήταν ο αυτοσχεδιασμός στα σχολεία; Πόσο εφικτό είναι αυτό στην Ελλάδα;

Β: Το 2012 κάναμε την πρώτη μας περιοδεία στην Πελοπόννησο. Παίζαμε σε διάφορα camping και σε κάποια από αυτά η πλειονότητα ήταν παιδιά. Λατρεύω να διδάσκω και να παίζω για παιδιά! Είναι τόσο ανακουφιστική η ειλικρίνεια και το κέφι τους! Δεν σε κρίνουν, απλώς, λένε την αλήθεια. Δεν προσπαθούν να τραβήξουν τα βλέμματα πάνω τους, απλώς, έχουν μια άλλη ιδέα και δεν φοβούνται να την πουν. Είναι από τα αγαπημένα μου πράγματα σε αυτή την δουλειά. Δύο είναι τα «μακάρι» για μένα. Το πρώτο: Μακάρι να μας διδάσκανε τα παιδιά Improv. Είναι οι καλύτεροι αυτοσχεδιαστές, απλώς, δεν ξέρουν τι είναι αυτό που κάνουν. Το δεύτερο: Μακάρι να συνειδητοποιούσαμε γρήγορα (γιατί στο τέλος θα γίνει, απλώς, θα πάρει λίγο καιρό) πόσο σημαντικό είναι να μην αφήνουμε τα παιδιά να χάνουν τον αυθορμητισμό, το ρίσκο, την ομαδικότητα, που έχουν εκ φύσεως. Ίσα-ίσα, να την ενισχύουμε, τρέφοντάς την από την πρώτη μέρα στο σχολείο. Είμαστε αισιόδοξοι ότι θα το καταφέρουμε. Όπως και να έχει, εμείς το προσπαθούμε!

Θεωρείται ότι η κρίση επηρεάζει τον αριθμό των παραστάσεων που γίνονται;

Β: Νομίζω η κρίση έχει αυξήσει τον αριθμό των παραστάσεων. Από την μια, γιατί περισσότεροι καλλιτέχνες έμειναν χωρίς δουλειά και, όπως ξέρουμε, παραείναι ανήσυχοι, για να κάτσουν και να περιμένουν την επόμενη καλλιτεχνική δουλειά. Οπότε, όλοι αυτοί αποφάσισαν να πάρουν την καλλιτεχνική τους μοίρα στα χέρια τους και να κάνουν τις δικές τους δουλειές. Από την άλλη, πρώτοι οι καλλιτέχνες πνίγονται από μια κρίση. Όχι οικονομική, αλλά συναισθηματική. Η ανάγκη για έκφραση και εκτόνωση είναι πολύ μεγαλύτερη. Και για να πούμε την αλήθεια, το υλικό προς μελέτη κι έμπνευση, πλέον, είναι μεγαλύτερο και τρομερά ενδιαφέρον.

Ποιές παραστάσεις έχετε δει τελευταία και θαυμάσατε;

Β: Έχουμε μεγάλο πρόβλημα. Τα ωράρια μας είναι τέτοια, που μας είναι από δύσκολο έως αδύνατο να παρακολουθούμε θέατρο. Μία, πάντως, από τις παραστάσεις, που λάτρεψα, ήταν «Οι Ακαταμάχητοι Λεβέντες», της ομάδας ΕπιPlay, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη. Τα παιδιά κάνουν καταπληκτική δουλειά με τα σώματά τους και τις εκφράσεις τους, κάνοντας τα πάντα κατανοητά χωρίς λόγια. Το Νο 2 είναι ήδη επί σκηνής.

Μ: Δύο θυμάμαι πολύ έντονα. Η πρώτη είναι το «Friends Manifest» με Ζήση Ρούμπο και Γιώργο Κρήτο, μια καταπληκτική παράσταση, η οποία με έκανε να μην ξεχωρίζω αν τα δάκρυά μου ήταν από το γέλιο ή τη συγκίνηση. Η άλλη είναι το «Κόντε Παγκαλίνι» με τον Παντελή Πάγκαλο. Είναι μια παιδική παράσταση, η οποία, όμως, είναι κατάλληλη και για όλες τις ηλικίες. Ο Παντελής συνδυάζει εκπληκτικά ζογκλερικά, με κλόουν και σωματικό θέατρο. Έφυγα διπλωμένος από τα γέλια.

Πόσο σας βοηθάνε τα social media στην προώθηση της δουλειά σας;

Μ: Τα social media είναι ο πλέον κατάλληλος τρόπος, για να προωθήσει ο καθένας τη δουλειά του. Κάναμε μια έρευνα κάποια στιγμή και η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου διάλεξε το internet και τα social media ως τη μόνη έμπιστη πηγή πληροφόρησης.

Όταν ξεκίνησε η improVIBE να προσφέρει μαθήματα, έκανα μια πολύ μικρή διαφήμιση μέσω facebook. Αμέσως είχαμε 30 εγγραφές, 27 από τις οποίες ήταν άνθρωποι, που δεν τους ήξερα και δεν με ήξεραν.

Πώς σας φάνηκε η εμπειρία σας στον «Συνδετήρα» και το κοινό της Πάτρας;

Β: Περάσαμε τόσο ωραία!!! Ο Αντώνης, του «Συνδετήρα», είναι παλιός φίλος από την φοιτητική ζωή στην Κρήτη. Ήταν μεγάλη η χαρά μου, που τον έβλεπα μετά από τόσα χρόνια. Έχει κάνει καταπληκτική δουλειά με τον χώρο. Είναι κάτι παραπάνω από ευχάριστος (και ο Αντώνης και ο χώρος!!). Είναι ζωντανός, καλόγουστος, λειτουργικός, με υπέροχο καφέ (σαν αγγελία ακούστηκε αυτό!). Τέλος και φυσικά το πιο σημαντικό, το κοινό... Ήταν καταπληκτικό! Το μαγαζί γεμάτο και όλοι με απόλυτο σεβασμό προς εμάς. Συνήθως, οι παραστάσεις σε μπαρ είναι δύσκολες. Το κοινό αποσυντονίζεται εύκολα και γρήγορα ακούς ψίθυρους από δω κι από κει, ώσπου στο τέλος έχεις αποσυντονιστεί κι εσύ. Το συγκεκριμένο, όμως, κοινό ήταν εκεί, προσηλωμένο, με καλή διάθεση κι ετοιμότητα. Ελπίζουμε να ξανάρθουμε σύντομα, γιατί πραγματικά σας λατρέψαμε!

Μ: Τα έχει πει όλα η ψηλή. Δεν έχω τίποτα να προσθέσω. Να σας πω ένα ανέκδοτο;

Ποιά τα σχέδια σας για το προσεχές διάστημα;

Μ: Μας έχουν καλέσει να συμμετάσχουμε σε ένα φεστιβάλ Improv Comedy στο Βερολίνο τον Μάρτιο. Είμαστε ενθουσιασμένοι, διότι η δομή παραστάσεων, που έχουν στήσει, είναι πολύ διαφορετική από όλα τα φεστιβάλ εξωτερικού, στα οποία έχουμε παίξει.

Πέραν αυτού, όμως, είμαστε πολύ περήφανοι να ανακοινώσουμε, ότι διοργανώνουμε το πρώτο διεθνές φεστιβάλ Improv Comedy Theater της Ελλάδας. Το όνομα αυτού, «Mount Olymprov» (www.mountolymprov.com). Θα λάβει χώρα στην Αθήνα 7-12 Ιουνίου 2016, με μερικούς από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες και εκπαιδευτές Improv Theater του κόσμου. Μείνετε, λοιπόν, συντονισμένοι!

Η κριτική για την παράσταση των Bus Και «Zombieprov» στον «Συνδετήρα» στην Πάτρα:

http://www.presspop.gr/articles/2015/12/02/