Οι Make me happy μας προσκαλούν στον "μυστικό τους κόσμο"

Λίγες ημέρες πριν την πρώτη της επίσκεψη στην Πάτρα, η ομάδα “Make me happy” μίλησε αποκλειστικά με την Μαριέττα Μπάρλου για λογαριασμό του Presspop.gr για το επερχόμενο πάρτυ-αφιέρωμα στη Sarah Records που θα γίνει το Σάββατο 6/2 στο Συνδετήρα, τις βασικές μουσικές επιρροές της, τα μελλοντικά της σχέδια, καθώς και για άλλα πολλά.

Πώς προέκυψε η μεταξύ σας συνεργασία και τι επιδιώκετε μέσα από το σχηματισμό της ομάδας “Make me happy”;

Nίκος Pierrepoint: Όλα προέκυψαν πριν ένα περίπου χρόνο, όταν και ο Γιάννης Σκιαδάς –εμφορούμενος πάντα από καινοτόμες σκέψεις- συνέλαβε την ιδέα δημιουργίας μιας indie pop σύμπραξης ευρύτερης. Άμεσα οι υπόλοιποι τέσσερις συναινέσαμε σε αυτό το εγχείρημα μιας και κοινό μας γνώρισμα είναι η αστείρευτη λατρεία μας για το μουσικό αυτό είδος εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια.
 Θαρρώ πως αφορμή για κάτι τέτοιο ήταν η αδήριτη ανάγκη προβολής, ανάδειξης και εγκαθίδρυσης της indie pop μουσικής στους νυχτερινούς χώρους ψυχαγωγίας αλλά και την κουλτούρα που την συνοδεύει. Ένα μουσικό είδος που πάγια σνομπάρεται από το ελληνικό κοινό που δείχνει να προτιμά πιο εύληπτα ακούσματα.
Το παρθενικό μας και εξαιρετικά επιτυχημένο event έλαβε χώρα τον περασμένο Μάιο στο Death Disco club και ήταν η επάνοδος των Ελλήνων Next Time Passions σε ένα live performance πραγματικά αξιομνημόνευτο…

Η indie pop και γενικότερα η κιθαριστική ποπ μουσική δεν φαίνεται να αγγίζει πλέον τα νέα παιδιά με τον ίδιο τρόπο που το κατάφερνε παλιότερα. Γιατί πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό;

Δημήτρης Γονέος: Αυτό το ερώτημα το έχω θέσει πολλές φορές στον εαυτό μου και η αλήθεια είναι πως ακόμα δεν έχω καταλήξει σε κάποιο ασφαλές συμπέρασμα. Τελευταία, έχω αρχίσει να πιστεύω πως ίσως και να μην ισχύει απόλυτα η υπόθεση εργασίας ότι η κιθαριστική ποπ δεν αγγίζει τους νέους ανθρώπους. Αυτό που, κατά τη γνώμη μου, μάλλον συμβαίνει είναι πως έχει εξαφανιστεί εντελώς η έννοια της “σκηνής”. Τουλάχιστον με τη μορφή που τη γνώρισα εγώ μέσα στη δεκαετία του 90. Οι λόγοι γι αυτό είναι αρκετοί και έχουν να κάνουν κατά βάση με την δυνατότητα πρόσβασης στη μουσική (λέγε με ίντερνετ), την υπερπροσφορά djs/bars/clubs (λέγε με αρπαχτή) και τη μείωση των ενδιαφέροντων live (λεγε με κρίση). Ίσως να έπρεπε να γίνει μια ξεχωριστή κουβέντα κάποια στιγμή γι΄ αυτό το θέμα.   

Ποιες είναι οι βασικότερες επιρροές και διαχρονικές αγάπες που διαμόρφωσαν και καθόρισαν τελικά την μουσική σας ταυτότητα;

Ηλίας Καβαλαγιός:  The Smiths, η εναλλακτική pop (κυρίως από Μεγ. Βρετανία) των '80s και '90s, 60's garage, psych-pop, '50s crooners, η σκηνή της Flying Nun Records, Paisley Underground από τις HΠΑ  και πολλά άλλα.

Ποιο είναι το πιο αξιοπερίεργο ή ακραίο περιστατικό που σας έχει συμβεί κατά τη διάρκεια ενός dj set;

Γιάννης Σκιαδάς: Κάτι που μου έχει μείνει στη μνήμη σαν περιστατικό ενώ έπαιζα, έλαβε χώρα το  1997 στο Memphis bar δίπλα στο Χίλτον. Ενώ τελειώνει το ‘Love will tear us apart’ από Joy Division και κάνω αλλαγή με το ‘What do you want from me’ των Monaco μια βροντερή φωνή σκεπάζει την μουσική στον χώρο. Το εναρκτήριο μπάσο του Hook συνοδευόταν από την κραυγή ‘ΠΡΟΔΟΤΗ!!!’ ενός καλού φίλου και θαμώνα του μαγαζιού…

Τι πιστεύετε για την indie pop σκηνή του σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο; Στην Ελλάδα του 2016 μπορούμε να κάνουμε λόγο για εγχώρια indie pop σκηνή;

Γ.Σ.  Τα τελευταία χρόνια κάτι έχει αρχίσει πάλι να κινείται στην σκηνή αυτή με πολλές κυκλοφορίες από μπάντες που πραγματικά προσπαθούν. Ωστόσο ας είμαστε ειλικρινείς, η πλειοψηφία τους είναι αναμάσημα ήχων που όλοι έχουμε αγαπήσει μεν αλλά η επανάληψη τους δεν προσδίδει κάτι νέο. Πάντα όμως θα ξεχωρίζουν κάποιοι και αυτό είναι ενθαρρυντικό. Βέβαια οι πωλήσεις σαφώς και είναι χαμηλές μιας και η αυτοπροβολή μέσω διαδικτύου είναι το μόνο όπλο τους και τα περισσότερα συγκροτήματα καταφεύγουν στις self-releases.
Στην χώρα μας ουσιαστικά δεν υπάρχει indie pop σκηνή. Οι μόνες φωτεινές εξαιρέσεις είναι οι αγαπημένοι και διαχρονικοί Next Time Passions, οι Θεσσαλονικείς Five Star Hotel και οι Le Page από Αθήνα.
Ουσιαστικός στόχος της Make Me Happy είναι αυτός ακριβώς. Να έρθει στο προσκήνιο πάλι αυτή η σκηνή -όπως στις αρχές των 90’s- δίνοντας το ερέθισμα μέσα από τις δραστηριότητες μας σε ακροατές και δημιουργούς να ασχοληθούν με την γοητευτική αύρα  της.

Οι ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες αποτελούσαν πάντοτε βασικό κομμάτι της μουσικής πραγματικότητας. Ποιες θα ξεχωρίζατε σήμερα (εντός και εκτός Ελλάδας);

Γ.Σ.  Εκτός Ελλάδος υπάρχουν αρκετές εταιρίες πέρα από τις  κλασσικές  Shelflife, Elefant, Siesta, Slumberland, όπως οι Captured Tracks, Dufflecoat Records, Cloudberry, Jigsaw, Native Sound, Lilystar και πολλές άλλες.
Δισκογραφική εταιρία στην Ελλάδα που να ασχολείται με το είδος αυτό δεν υπάρχει. Μετά την Τhis Happy Feeling και την Pop Art που δεν υπάρχουν πια εδώ και χρόνια, δεν έχει προκύψει άλλη. Διευρύνοντας λίγο την οπτική μου θα μπορούσα να πω ότι στο παρόν σε εταιρίες όπως η Geheimnis, η Inner Ear και λίγο περισσότερο στην Pink Motel, διακρίνω κάποια ψήγματα indie pop κουλτούρας.

Πότε και πώς ξεκίνησε η σχέση σας με την sensitive pop της Sarah Records; Τι ήταν αυτό που την έκανε τόσο ξεχωριστή, με φανατικούς οπαδούς ανά τον κόσμο μέχρι και σήμερα;

Η.Κ. Πρώτη επαφή, η τυχαία ακρόαση του " I’m in love with a girl ..." των Another Sunny Day σε μεταμεσονύχτια εκπομπή του Top Fm (κάπου το 1989). Με αφορμή το εν λόγω τραγούδι και με επίκεντρο γνωστό δισκάδικο των Εξαρχείων, άρχισε και η συλλογή των κυκλοφοριών του label. H Sarah Rec, έγραψε την δική της ιστορία, γιατί η ευρύτερη τίμια αντιμετώπιση εκ μέρους της των απανταχού μουσικόφιλων poppers (μέσω low rates, ιnserts, personal manifestos των Clare & Matt με πολιτικές και μη αναφορές κλπ) αναγνωρίστηκε, εκτιμήθηκε και συσπείρωσε τις ευαίσθητες, ανήσυχες και μοναχικές υπάρξεις ανά τον κόσμο.

Απευθυνόμενοι σε κάποιον που δεν γνωρίζει πολλά πράγματα για την Sarah Records, πώς θα τον προτρέπατε να έρθει στο επερχόμενο event σας στον Συνδετήρα;

Δ.Γ. Να έρθει για γνωρίσει την “δεύτερη καλύτερη ανεξάρτητη δισκογραφική όλων των εποχών” κατά το ΝΜΕ. Να δει το υπέροχο ντοκιμαντέρ της Lucy Dawkins (όπου θα καταλάβει, μεταξύ άλλων, τι σημαίνει αυτή η ...τιμητική διάκριση για την Sarah, ΕΙΔΙΚΑ από το ΝΜΕ...) και μέσω της έκθεσης και της μουσικής που θα ακουστεί να μεταφερθεί για κάποιες ώρες στον γλυκόπικρο “μυστικό μας κόσμο”.

Ως “Make me happy” ξεφεύγετε πλέον από τα όρια της Αθήνας και έρχεστε για πρώτη φορά και στην πόλη μας. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια από εδώ και στο εξής; Θα θέλατε να πραγματοποιήσετε αντίστοιχα event και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας;

N.P.  Δοθείσης της ευκαιρίας να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη και τις ευχαριστίες μας για την πρόσκληση αυτή στην γοητευτική πάντα Πάτρα, μιας και τέτοιες κινήσεις μας ωθούν σε σκέψεις και πράξεις ακόμα πιο δυναμικές και μας οπλίζουν με πίστη και κουράγιο για τον στόχο που υπηρετούμε.
Μετά χαράς να προκύψουν και άλλες indie pop τοπικές κοινότητες που να επιζητούν την προώθηση του αγαπημένου μας μουσικού είδους, είτε μέσα από προβολές αντίστοιχων μουσικών ντοκιμαντέρ, είτε μέσα από συναυλίες και παρεμφερείς εκδηλώσεις σε κάποιο χώρο ψυχαγωγίας.
 
Ευχαριστούμε και πάλι!

We shall prevail. Just stay pop! – Make me Happy team.