Είδαμε τους Monophonics στη Πάτρα

Φωτογραφίες: Γιώργος Στυλιανός

Από ψηλά ο James Brown και ο Arthur Lee θα καμαρώνουν για το μικρό μπασταρδάκι τους, που ακούει στο όνομα Monophonics. Γιατί το συγκρότημα αυτό είναι. Ένας συνδυασμός της μαύρης μουσικής με την ψυχεδελική ποπ των '60ς. Και μάλιστα έχει την τύχη να έχει για τραγουδιστή τον Kelly Finigan, έναν τύπο με ευρύτατο φωνητικό εύρος και απίστευτη την αίσθηση του performing και της επικοινωνίας με το κοινό. Έχοντας ακούσει προσεκτικά το τελευταίο πόνημά τους με τίτλο ''Sound Of Sinning'', κατηφορίσαμε προς την ''Αίγλη'' υποψιασμένοι πως θα δούμε το live της χρονιάς για τη Πάτρα.

Η συναυλία ξεκίνησε με τη συνηθισμένη, για τα ελληνικά δεδομένα, καθυστέρηση. Η μπάντα από το Σαν Φρανσίσκο ανέβηκε στη σκηνή στις 10:45 και για δύο ώρες παρέσυρε το κοινό στη φάση του. Η αρχή έγινε με ένα instrumental για να ζεστάνει το κοινό και ακολούθησαν καινούργια αλλά και παλαιότερα κομμάτια. Ανάμεσά τους ξεχώρισαν τα ''Promises''. ''Strange Love'', ''Foolish Love'', ''La La La Love Me'' και ''Falling Apart''. Ανάμεσά τους ο Finnigan ζητούσε επιτακτικά τη συμμετοχή του κοινού, τεστάροντας μάλιστα τις γνώσεις του πάνω στα κομμάτια των Monophonics. Η μπάντα ήταν υπερβολικά δεμένη κάτι που δείχνει τον τεράστιο επαγγελματισμό των μουσικών του χώρου, ακόμα και αυτών που δεν έχουν σημειώσει κάποια ιδιαίτερη επιτυχία παγκοσμίως, κατηγορία που ανήκουν και οι Monophonics. Στα μέσα του set μας επιφύλασσαν μία funky διασκευή στο ''Psycho Killer'' των Talking Heads και όποιος απορεί με το γεγονός ας μην ξεχνά ότι οι Talking Heads υπάρξαν η πιο funky μπάντα ολόκληρου του new wave. Μετά από περισσότερο από μιάμιση ώρα αποχώρησαν προσωρινά από τη σκηνή, αφού προηγουμένως μας είχαν συστηθεί όλοι οι μουσικοί αποσπώντας το ανάλογο χειροκρότημα. Σε περίπου πέντε λεπτά και μετά από έντονες προτροπές του κοινού επανήλθαν στη σκηνή για το καθιερωμένο encore. Σε αυτό έπαιξαν τρία κομμάτια, ανάμεσά τους και την αγαπημένη διασκευή στο ''Bang Bang'', κομμάτι που έχουν στην setlist πολλά χρόνια και είναι από τα πλέον αγαπημένα του κοινού τους, με συνέπεια και εδώ στη Πάτρα να γίνει ο αναμενόμενος χαμός. Η συναυλία έφτασε στο τέλος της και το συγκρότημα εισέπραξε το ζεστό χειροκρότημα των παρεβρισκόμενων.

Οι Monophonics έχουν καταφέρει να έχουν αρκετούς οπαδούς στη πόλη μας κατι εξαιρετικά δύσκολο, μιας και το Πατρινό κοινό δεν φημίζεται εύκολα για την αγάπη που δείχνει σε συγκροτήματα. Ειδικά τα τελευταία χρόνια προτιμά να ακούει σχεδόν αποκλειστικά τα χιτάκια κάθε μπάντας που προβάλλονται δεξιά και αριστερά και να αγνοεί συνήθως τον δίσκο του συγκροτήματος. Κάτι που προφανώς σημαίνει ότι κατά βάση μας αρέσει να χρησιμοποιούμε τη μουσική ως διασκέδαση παρά να διεκδικούμε να μπούμε στη κατηγορία ''μουσικόφιλοι''. Και οι Monophonics έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν με χαρακτηριστική ευκολία και αυτόν τον σκόπελο. Επίσης, προς τιμήν τους, έχουν επιλέξει να δίνουν βάση περισσότερο στο δικό τους υλικό στα live, παρά να εστιάζουν σε διασκευές επιτυχημένων κομματιών του παρελθόντος. Τακτική που προφανώς δείχνει πίστη στα δικά του κομμάτια, έστω και σε βάρος της πάρτυ ατμόσφαιρας της συναυλίας. Συγχαρητήρια πρέπει να δώσουμε και στη διοργανώτρια ''Manifest'', που για άλλη μία φορά ήταν άψογη στο στήσιμο μίας συναυλίας. Κάτι που την τιμά ιδιαιτέρως, πόσω μάλλον στις οικονομικά δύσκολες εποχές που ζούμε, αλλά είμαστε σίγουροι ότι το έχει πληρώσει οικονομικά αρκετές φορές στο παρελθόν, κάνοντας ζημιογόνες συναυλίες. Τελικά όντως το live των Monophonics ήταν το σημαντικότερο για το 2015 στη Πάτρα.