Paul Weller, ο απόλυτος modfather (part 1)

Υπάρχουν κάποιοι μουσικοί που δικαίως μπαίνουν στις πολύ μικρές λίστες με αυτούς που η παρουσία τους στιγμάτισε τη πορεία της μουσικής. Ο Paul Weller είναι δικαιωματικά ένας από αυτούς. Τον πρωτογνωρίσαμε ως μέλος των The Jam, στα τέλη των '70ς, τότε που το punk έσκασε σαν ατομική βόμβα στη συντηρητική βρετανική κοινωνία απειλώντας να καταστρέψει τα πάντα. Σε αυτό το άρμα ανέβηκαν και οι Jam, αλλά ήταν φανερό ότι δεν άνηκαν εκεί ακριβώς. Ο Paul Weller δεν ήταν κυνικός μηδενιστής σαν τους Sex Pistols ούτε κοινωνικός επαναστάτης σαν τους Clash. Δεν ήταν κάν αριστερός, αφού στη πρώτη του συνέντευξη στην Ν.Μ.Ε. είχε δηλώσει οπαδός των συντηρητικών. Σε καμία όμως περίπτωση δεν υπήρξε συντηρητικός στις απόψεις του. Σαν στιχουργός ήταν αυτός που κατάφερε να εκφράσει καλύτερα από τον καθένα τις πραγματικές αγωνίες των νεαρών της εργατικής τάξης. Μίλησε με άμεσο τρόπο για τα προβλήματα που βιώνουν και άγγιξε απευθείας τις καρδιές τους. Σε μία χώρα που ο θατσερισμός βρίσκονταν στα πρώτα του βήματα και ετοιμάζονταν να δείξει τα δόντια του, ο Weller υπήρξε ο κύριος εκφραστής αυτών που θα βιώναν τις συνέπειές του. Και αυτοί δεν ήταν άλλοι από τους νεαρούς βρετανούς που θα ζούσαν σε μία κοινωνία με τεράστια ανεργία και μειωμένο κοινωνικό κράτος. Παρόλο που ο ίδιος δεν είχε εργαστεί ποτέ κατάφερε να περιγράψει με απόλυτα παραστατικό τρόπο τα προβλήματα και τα αδιέξοδα των εργαζομένων. Στον μουσικό τομέα με το ένα πόδι πατούσε στα εκρηκτικά riffs του νεόκοπου punk, αλλά με το άλλο πόδι πατούσε στις μεγάλες βρετανικές μελωδίες των Beatles, Who, Kinks, Small Faces, του r 'n' b και της northern soul. Αυτό φαίνεται πέρα από τη μουσική των Jam και στις πολλές διασκευές που ηχογράφησαν σε κομμάτια των παραπάνω καλλιτεχνών. Οπότε ο Paul Weller στη πραγματικότητα ήταν ένας mod που έδρασε τα χρόνια του punk. Για αυτό άλλωστε και το προσωνύμιο modfather που του κόλλησε από τότε. Οι Jam σαν γνήσιοι mods που ήταν, είχαν και τις αντίστοιχες ενδυματολογικές επιρροές που τους διαφοροποιούσε από αυτές των τυπικών punks.

Οι Jam κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους ''In The City'' το 1977. Πέρα από τον Weller, το συγκρότημα αποτελούνταν από τον Bruce Foxton και τον Rick Buckler. Με αυτόν το πρώτο δίσκο έδειξαν ότι θά είναι από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της γενιάς τους, αν και υπήρχαν αρκετά πράγματα για να βελτιώσουν στο μέλλον. Ο δεύτερος δίσκος, ''This is The Modern World'', κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά και ήταν κατώτερος του ντεμπούτου και μία μάλλον βιαστική κίνηση του συγκροτήματος προκειμένου να πιάσει το σφιγμό της εποχής. To ''All Mods Cons'' (1978) ήταν ο δίσκος που τοποθέτησε το συγκρότημα στα πραγματικά σπουδαία της εποχής του. Πλέον οι Jam έχουν βρει την ιδανική ισορροπία μεταξύ punk και pop και αναπόφευκτα συγκαταλέγονται στα μεγαλύτερα συγκροτήματα της εποχής. Ο αμιγώς βρετανικός τους ήχος τους εμποδίζει στο να σημειώσουν επιτυχία στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αλλά αυτό ουδόλως απασχολεί τον Weller και τη παρέα του. Είναι η εποχή που ο Weller μάλλον θεωρεί αρκετά ''βλάχους'' τους Αμερικάνους. Ακολουθούν ακόμα δύο φοβεροί δίσκοι, ''Setting Sons'' (1979) και ''Sound Affects'' (1980) και παράλληλα το συγκρότημα κυκλοφορεί αρκετά singles που δεν περιλαμβάνονται στους δίσκους τους. Κορυφαίο αυτών το ''Going Underground'', μία άτυπη συνέχεια του ''My Generation'' των Who, που έγινε ύμνος από τους νέους της εποχής που ήθελαν να αισθάνονται και να νιώθουν μοντέρνοι. Το NME τους λατρεύει, ενώ οι αναγνώστες του τους τοποθετούν κάθε χρόνο στις πρώτες θέσεις με τα αγαπημένα του συγκροτήματα. Καθώς τα '80ς μπαίνουν δυναμικά και το punk μας είχε αφήσει χρόνους, ο Weller δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι θα αναμασά τα ίδια riffs για πάντα. Η δημιουργικότητά του τον οδηγούσε στο να ψάξει καινούργια πράγματα και καινούργια πρόσωπα για να συνεργαστεί. Έτσι όλα δείχνουν ότι οι Jam θα αποτελέσουν σύντομα παρελθόν. Αυτό πράγματι συνέβη το 1982 με τη κυκλοφορία του τελευταίου τους δίσκου ''The Gift''. Ένας σχετικά άνισος δίσκος που περιείχε ορισμένα σπουδαία κομμάτια και κάποιες πιο αδύναμες στιγμές. Παράλληλα έδειχνε το ενδιαφέρον του Weller για άλλες μουσικές, κάτι που τον οδήγησαν στη διάλυση των Jam και στον σχηματισμό των Style Council. Η διάλυση του συγκροτήματος στο απόγειο της πορείας του, τους μετέτρεψε σε σύμβολα αιώνιας νεότητας που δεν τα άγγιξε η παρακμή του χρόνου. Κάτι σαν τους Beatles των '70ς της Αγγλίας και σε καμία περίπτωση δεν έγιναν κάτι σαν τους Rolling Stones που περιφέρουν τη φήμη τους σε περιοδείες και δίσκους για μισό αιώνα και περισσότερο μοιάζουν με πολυεθνική επιχείρηση παρά με rock συγκρότημα.