Είδαμε τους Battles, Four Tet, Thom Yorke και Jamie XX στο φεστιβάλ Club To Club Italy στο Τορίνο

του Θανάση Καρανίκα

Για 15η συνεχόμενη χρονιά στη γειτονική Ιταλία έλαβε χώρα το Club to Club Festival, φέτος με κύρια βάση των events το Τόρινο, ένα απ' τα πιο σημαντικά φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής της Ευρώπης που αυτή τη χρονιά γνώρισε τις μεγαλύτερες του δόξες, αφού απ' το line-up του παρέλασε μεγάλο μέρος της αφρόκρεμας της σύγχρονης electronica και όχι μόνο σκηνής. Με την σχεδόν τελευταίας στιγμής προσθήκη του Thom Yorke ως το βασικό act, σε μια απ' τις ελάχιστες ζωντανές παρουσίασεις του περσινού, δεύτερου solo album του "Tomorrow's Modern Boxes", δεν είχαμε πλέον κανέναν ενδοιασμό για το αν θα πρέπει να βρισκόμαστε εκεί.
Ο χώρος που διεξήχθει το φεστιβάλ είναι το μεγαλοπρεπές και φουτουριστικό κτίριο του Lingotto (πρώην εργοστάσιο της Fiat όπως πληροφορηθήκαμε αργότερα) στο κέντρο της πόλης και με πολύ εύκολη πρόσβαση. Στις 5 μέρες που διήρκησε το φεστιβάλ, συμμετείχαν ονόματα όπως οι Nicolaas Jaar, Floating Points, Apparat, Αndy Stott, Todd Terje, ενώ εμείς παρευρεθήκαμε την τρίτη και πιο hot ημέρα, την Παρασκευή 6/11, για να απολαύσουμε τους: Battles, Four Tet, Thom Yorke και Jamie XX.
H διοργάνωση σε γενικές γραμμές ήταν πολύ καλή, ο ήχος κι ο φωτισμοί εξαιρετικοί, το πρόγραμμα τηρήθηκε σχεδόν με ακρίβεια. Μοναδικά (για εμάς τους...κακομαθημένους Έλληνες) αρνητικά, η -υποτιθέμενη- απαγόρευση του καπνίσματος εντός του χώρου (εδώ γελάμε), που στην αρχή μας ψιλοτρομοκράτησε, και η απαγόρευση κατανάλωσης αλκοόλ μετά τις 03:00 (βγάλαμε τον Jamie XX με energy drinks).

Battles | Ώρα 22:45

Στη μέση περίπου της εμφάνισης των...ψυχοβγαλτικών Carter Tutti Void, όπου μας πέτυχε η είσοδος στην βασική και τεράστια αίθουσα του φεστιβάλ, λάβαμε θέση για την πιο "ζωντανή" και πιο κοντά στη συναυλιακή λογική, performance ίσως και ολόκληρου του φεστιβάλ, αυτή των Νεοϋορκέζων Battles.
Στην καλύτερη φάση της καριέρας τους και με το ολόφρεσκο ,τρίτο κατα σειρά album, "La Di Da Di" στα μπαγκάζια τους, το συγκρότημα φαίνεται να κατακτά σιγα σιγά την αναγνώριση που του αξίζει. Είναι αρκετά δύσκολο να περιγράψει κανείς σε κάποιον που δε γνωρίζει, τι άκριβως μουσική παίζουν αυτοί οι τύποι, και χαρακτηρισμοί όπως "electronic rock", "experimental rock","math rock" μάλλον δεν αρκούν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η εξαιρετική τους έμφανιση κάθε άλλο παρά παραίτερη φάνηκε διπλά σε καλλιτέχνες που ο ήχος τους πλησιάζει περισσότερο σε "καθαρά" electronica αλλά και IDM, techno, house κ.λπ μονοπάτια.
Το τρίο παρουσίασε ένα σχεδόν απνευστί μονοώρο set, με 5 απ' τα καινούρια τους τραγούδια (που στη ζωντανή τους παρουσίαση ακούστηκαν πολύ πιο ενδιαφέροντα και ελκυστικά), δύο απ' την προηγούμενη δουλειά τους (το υπέροχο Ice Cream ευτυχώς ήταν μέσα σ' αυτά), και μόλις ένα, αλλά κυριολεκτικά μοναδικό κομμάτι απ' το ντεμπούτο τους Mirrored του 2007, το αξεπέραστο Atlas, στο οποίο δημιουργήθηκε πανζουρλισμός απ' την πρώτη κιόλας νότα.
Γενικά το feedback και η ανταπόκριση του κοινού στους Battles, ήταν κάτι παραπάνω απο ενθουσιώδης, αφού το group έχει χτίσει μια πολύ ζεστή σχέση με το Ιταλικό κοινό στις τόσες φορές που απ' την αρχή της πορείας τους έχουν εμφανιστεί εκεί.
Ειδική μνεία στον ντράμερ και στυλοβάτη της μπάντας John Stanier, που στα 47 του χρόνια και με αρκέτα μουσικά projects στην πλάτη του (οι φίλοι του alternative metal σίγουρα γνωρίζουν τους Helmet), μοιάζει πιο παθιασμένος κα ορεξάτος από ποτέ, και φαίνεται πως στους Battles έχει βρει πραγματικά τον εαυτό του κι αυτό ακριβώς που θέλει να βγάλει από μέσα του αυτή τη στιγμή. Η εμφάνιση αυτή ήταν λοιπόν ότι έπρεπε για ορεκτικό.

Four Tet | Ώρα 00:00

Ώρα για τον Kieran Hebden, πιο γνωστό σε όλους μας Four Tet. Άλλοτε καμάρι της Domino, πλέον με το δικό label την "Τext Records", αναμφισβήτητα ένας εκ των σπουδαίοτερων μουσικάνθρωπων της electronica τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Αφορμή των φετινών του εμφανίσεων, το πρόσφατο album "Morning/Evening" με τα 2 μόλις μεγάλης διάρκειας tracks του, με μέρος των οποιών επέλεξε να ανοίξει και να κλείσει το set του. Ο minimal techno αλλά και πιο ambient ήχος της δουλειάς αυτής έδωσε το στίγμα σε ολόκληρο το set κι έτσι οι επιλογές απ΄την τόσο πλούσια και σπουδαία δισκογραφία του περιορίστηκαν (όπως είναι λογικό) σε πράγματα που πλησιάζουν πιο πολύ στο ύφος αυτό. Ως κορυφαία στιγμή θα ξεχωρίζαμε το μαγικό και διαχρονικά αγαπημένο "Plastic People" (κάποια λίγα δάκρυα κι ένα εντελώς αντανακλαστικό ουρλιαχτό απ' τον υποφαινόμενο), αλλά και τα ονειρικά oriental vocals των samples απ' το υλικό του τελευταίου δίσκου.
Yπνωτικός, μυσταγωγικός και υπόκωφα ξεσηκωτικός. Ήταν το καλύτερο ζέσταμα πριν το φιλαράκι του Thom Yorke ανέβει τη σκηνή. Θα θέλαμε να τον ακούσουμε λίγη (πολλή) ώρα ακόμα, καθώς και κομμάτια όπως τα "As Serious As Your Life" και "Angel Echoes" έκαναν αισθητή την...απουσία τους.
Ο ήχος, σ' αυτό το set ήταν ο καλύτερος της βραδιάς (τα μπάσα, αχ αυτά τα μπάσα!) και ο μεγαλύτερος ντόρος έγινε όταν στη μέση του σετ, όπου απ' την έντονη (αχμ) κάπνα και τη ζέστη έβγαλε τη μακρυμάνικη μπλούζα του για να παραμείνει με το T-shirt, πράγμα που μεταφράστηκε σ' ένα τεράστιο αλλά και ειλικρινές χαμόγελο απ' τον καλλιτέχνη (πραγματικά τόσο αστεία αλλά και χαριτωμένη στιγμή). Σημείωση πως ο κόσμος στην αίθουσα είχε αρχίσει να πολλαπλασιάζεται αισθητά.

Thom Yorke/Tomorrow's Modern Boxes | Ώρα 01:50

[σημείωση : ο γραφιάς είναι σκληροπυρηνικός λάτρης του καλλιτέχνη, των παράλληλων πρότζεκτ και της Μπάντας Του, οπότε για οποιαδήποτε υπερβολή παρακαλώ δείξτε την ανάλογη κατανόηση].

Η αίθουσα είναι ήδη ασφυκτικά γεμάτη και όλοι περιμένουν τον ηγέτη των Radiohead, Thom Yorke να ανέβει στη σκηνή (η εμφάνιση του οποίου βέβαια όπως είναι γνωστό στους σχετικούς, μόνο κομμάτια των Radiohead δε περιλάμβανε).
Το μεγάλο φάουλ της διοργάνωσης είναι πως στην άλλη αίθουσα του κτιρίου παράλληλα έπαιζε τις μουσικές του ο αγαπημένος Νορβηγός Todd Terje, πράγμα άδικο και για τον ίδιο, αλλά και για όλους εμάς που θέλαμε να απολαύσουμε και τους δύο καλλιτέχνες. Η γνωστή τελειομανία του Yorke και του επιτελείου παραγωγής του, καθυστέρησε αρκετά την προετοιμασία του stage κι έτσι με καθυστέρηση περίπου μισής ώρας, ο Τhom παρέα με τον αχώριστο συνεργάτη του και παραγωγό των Radiohead, Nigel Gondrich ανέλαβαν δράση. Το τρίτο μέλος αυτού του πρότζεκτ είναι ο Tarik Barri ο οποίος είναι υπέυθυνος για τα καταπληκτικα visuals που συνόδευαν τη μουσική στις 3 μεγάλες οθόνες του background. Πραγματικά ένα show που θα στεκόταν εκθαμβωτικό ακόμα και μόνο του.
Αρχή με το "The Clock" απ' το μακρινό πλεον solo ντεμπούτο του 2006, με κάποια θέματα στον ήχο του μικροφώνου και με τα ουρλιαχτά του κόσμου να υπερκαλύπτουν τη φωνή. Ο Yorke σαν έμπειρος perfomer φυσικά δεν πτοείται και μας χαρίζει αμέσως μια καταπληκτική εκτέλεση του "A Brain In A Bottle". Με την προσθήκη κιθάρας στο δεύτερο μισό του τραγούδιου, θα μπορούσε άνετα να σταθέι σαν μια πολύ δυνατή στιγμή σε κάποιο απ' τα τελευταία άλμπουμ των Radiohead. Το υπόλοιπο σετ συμπληρώνει μια διακριτική παρουσίαση του τελευταίου δίσκου (4 κομμάτια στο σύνολο), 3 απ' τις πιο όμορφες στιγμές του "The Eraser" μαζί με ένα ακόμα b-side, δύο απ' το album των Atoms For Peace (supergroup των Yorke, Gondrich & Flea) αλλά και 3 μέχρι στιγμής ακυκλοφόρητα κομμάτια για τα οποία ακόμα δεν γνωρίζουμε περισσότερα. Ίσως να πρόκειται για b-sides του τελευταίου δίσκου, ίσως ακόμα και για τραγούδια απ' το επερχόμενο πολυαναμενόμενο δίσκο των Radiohead, μιας και ο καλλιτέχνης συνήθιζε στο παρελθόν να παρουσιάζει ακυκλοφόρητο υλικό της μπάντας στις προσωπικές του εμφανίσεις, ή ίσως απλά για outtakes του Yorke που μπορεί να μην κυκλοφορήσoυν και ποτέ επίσημα.Θα σταθούμε περισσότερο στο εκπληκτικό “Traffic”, που σε ορισμένα σημεία μας θύμισε και θα μπορούσε να είναι μια μεταμοντέρνα και πιο εθαίρια εκδοχή του “Idioteque”. Σε σημεία, όπως είπαμε, γιατί για τον Τhom Yorke είναι εξωπραγματικά αδύνατο να επαναλάβει τον εαυτό του. Το beat και τα εφέ σε συνδυασμό με τα visuals ήταν καθηλωτικά σ' αυτό το σημείο και φαντάζομαι πως οι περισσότεροι που είχαμε την τύχη να το ακούσουμε ζωντανά ανυπομονούμε για την ενδεχόμενη στουντιακή του εκδοχή. Σε γενικές γραμμές το ακυκλοφόρητο υλικό στέκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο, ίσως ακόμα και ανώτερο απ' αυτό του τελευταίου δίσκου.

Δε θα κουράσω με περισσότερες λεπτομέρεις, παρά μόνο μια γενική αποτίμηση του συναισθήματος που μας άφησε αυτή η τόσο ιδαίτερη έμφανιση. Ένας Yorke αρκετά διαφορετικός απ' την τελευταία φορά που μας είχε ξαναποσχολήσει, συναισθηματικά αποκαλυπτικός, χωρίς ίχνος άγχους για το εμπορικό αντίκτυπο αυτού που έχει σκοπό να παρουσιάσει, ο μοναδικός ίσως καλλιτέχνης της εποχής μας που συνέχιζει μετά απο 20 χρόνια παρουσίας να εξελίσσεται σε τόσο μεγάλο βαθμό και να πρωτοπορεί με κάθε καινούρια του κυκλοφορία. Οποιοσδήποτε άλλος με τόσο πλούσιο και φαινομενικά ετερόκλιτο υλικό θα μπορούσε να παρουσιάσει έναν μουσικό αχταρμά σε μια τυπική ζωντανή εμφάνιση. Αυτός επέλεξε κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο. Κι όμως όλα ήταν εκεί σα να μη λείπει τίποτα. Τα ανατριχιαστικά φαλτσέτα, ο μοναδικός του τρόπος να χορεύει την ώρα που αφήνει το μικρόφωνο, το παιχνίδι των ματιών με το κοινό. Κι αυτό το λυτρωτικό κλείσιμο του βασικού σετ με τα ταξιδιάρικα πλήκτρα του “Cymbal Rush”, μέχρι να έρθει το “Default” στο encore για να μας ξεσηκώσει για τελευταία φορά.

Οι εμμονές και το πάθος του Yorke για την ηλεκτρονική μουσική ξεδιπλώθηκαν περίτρανα σ' αυτό το πρότζεκτ περισσότερο από κάθε άλλη φορά, κι εμείς ήμασταν παρόντες για να το μοιραστούμε αναμένοντας με αγωνία που ακόμα θα μας πάει στο μέλλον αυτή η τόσο σπουδαία μουσική ιδιοφϋία.

Jamie XX | Ώρα 03:30

Και για το τέλος το μεγάλο πάρτυ. Μέλος των αγαπημένων XX, με μεγάλου ατού το φετινό πολυσυζητημένο και αντικειμενικά ένα απ' τα κορυφαία της χρονιάς, solo album του "In Colours", που του έχει δώσει την ώθηση και την ευκαιρία να περιοδεύσει παντού και να παρουσιάσει τις μουσικές του σε πολύ μεγάλα events, ο μόλις 27χρονος Jamie XX, παρέδωσε ένα DJ set που θα ζήλευαν ή τουλάχιστον θα επικροτούσαν ακόμα και οι μεγαλύτεροι κι έμπειροι DJs. Μέσα σε κάτι λίγοτερο από 1,5 ώρα ο καλλιτέχνης έπαιξε μουσικές που καλύπταν ένα τεράστιο φάσμα από είδη. Electro, Hip-Hop, House, Disco, αλλά και Techno και Afrobeat, με μερικές από τις καλύτερες προσωπικές του στιγμές εμβόλιμες ανάμεσα σε όλα αυτά. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν τεράστια και η αίθουσα δεν άργησε να μετατραπεί σε ένα τεράστιο dancefloor με όλο τον κόσμο να μη σταματάει να χορεύει ούτε λεπτό. Οι φωτισμοί ήταν καταπληκτικοί και εξαιρετικά συνδυασμένοι με το ρυθμό της μουσικής. Πολύ έξυπνη και δυνατή η στιγμή που έπαιξε το "Everything In Its Right Place" από το “Kid A” των Radiohead, που προκάλεσε τεράστιο ενθουσιασμό, μέχρι να έρθει η γλυκιά φωνή της Romy, στο αγαπημένο "Loud Places" που έκλεισε το set ψιθυρίζοντας "You're in ecstasy without me/When you come down/I won't be around".Το πιο ιδανικό κλείσιμο μιας μαγικής βραδιάς και γενικότερα μουσικής εμπειρίας.

Μακάρι στο μέλλον να έχουμε την ευκαιρία να στηρίξουμε και στη χώρα μας ένα τόσο σπουδαίο μουσικό γεγονός και να μην αποτελεί απλά έναν ευσεβή πόθο.
Διαφορετικά, στην τελική η Ιταλία δεν είναι και τόσο μακριά, ούτε ένα ταξίδι προς τα εκεί μπορεί να κοστίσει απαραίτητα περίσσοτερο από ότι ένα στο εσωτερικό, αντίστοιχα.