Παλιές Ιστορίες: "Jolene"

Άλμπουμ και τραγούδια από το παρελθόν που μας θυμίζουν παλιές ιστορίες και στιγμές.

Tης Εύης Αγγελακοπούλου

Ήταν Οκτώβρης του 1973  όταν γεννήθηκε και μπήκε στο ομώνυμο single, ήταν χειμώνας αρκετά χρόνια αργότερα όταν το πρωτογνώρισα εγώ. Λίγα χρόνια πριν, ένα Σαββατιάτικο φοιτητικό απόγευμα στο σπίτι του κολλητού μου. Από αυτά που σκέφτεσαι αν θα βγεις ή αν θ’ αράξεις σπίτι με φίλους.

Ακούγαμε best. Την αγαπημένη μου εκπομπή πιο συγκεκριμένα, την εκπομπή του Δημήτρη Παπασπυρόπουλου. Μου τράβηξε αμέσως την προσοχή. Ήταν οι white Stripes. Το μικρόφωνο άνοιξε και η φωνή του Παπασπυρόπουλου μας ενημέρωσε ότι ήταν ένα διασκευασμένο κομμάτι της Dolly Parton από τους White Stripes, το “Jolene”.

Έψαξα και το αυθεντικό. Τότε κατάλαβα γιατί κέντρισε και το ενδιαφέρον του Jack White. Του ταιριάζει και η country άλλωστε. Ένα κομμάτι πολυδιασκευασμένο από αρκετούς καλλιτέχνες. Μέχρι και πρόσφατα από τη βαφτιστήρα της Dolly Parton, Miley Cyrus (ασχολίαστο) αλλά και «πειραγμένο» από τον Έλληνα dj Snatch στην εκτέλεση με την  Olivia Newton John.

Ο λόγος που το τραγούδι αυτό αγγίζει τους καλλιτέχνες αλλά και όλους εμάς, είναι γιατί είναι ένα κομμάτι γραμμένο από μια γυναίκα προς μια άλλη γυναίκα. Η Dolly Parton αποκάλυψε ότι το εμπνεύστηκε από αληθινό γεγονός, όταν κάποια φλέρταρε με τον άντρα της την περίοδο που ήταν φρεσκοπαντρεμένοι.

Συνηθίζεται όταν ακούμε ένα κομμάτι με ξένο στίχο να μην δίνουμε τόση σημασία στα λόγια αλλά στη μουσική και στην ερμηνεία. Έτσι λοιπόν κι εγώ όταν το άκουσα από τους White Stripes, η μελαγχολία που έβγαζε και αυτό το “begging” που ακούγεται συχνά στους στίχους με έκανε να θυμηθώ παλιούς έρωτες κι απογοητεύσεις και  πόση ικανοποίηση νοιώθεις όταν σε ικετεύει κάποιος να γυρίσεις πίσω ενώ σε έχει πληγώσει. Λάθος.

Μια γυναίκα ικετεύει παρακαλώντας μια άλλη γυναίκα να μην της πάρει τον άντρα και σε όλους τους στίχους την εκθειάζει τόσο, σαν να είναι η ίδια ερωτευμένη μαζί της. Υπάρχουν και στίχοι που θα μπορούσε να έχει γράψει ένας ποιητής για τη μούσα του, “Your beauty is beyond compare. With flaming locks of auburn hair, with ivory skin and eyes of emerald green. Your smile is like a breath of spring, your voice is soft like summer rain”.

Δεν θυμάμαι άλλο κομμάτι που να έχει το χαρακτηριστικό αυτό. Να γράφεται από μια γυναίκα για κάποια άλλη. Και αυτό είναι που το κάνει ιδιαίτερο και μοναδικό αλλά και ενδιαφέρον ίσως για κάποιον ψυχίατρο. Πολλές φορές προσπαθούσα να μπω στην θέση αυτής της γυναίκας που παρακαλεί και δηλώνει στην αντίζηλό της ότι ο άντρας της την ονειρεύεται και μιλάει στον ύπνο του γι’ αυτήν. “He talks about you in his sleep. There's nothing I can do to keep from crying when he calls your name, Jolene”. Τρομάζεις βάζοντας τον εαυτό σου σε αυτήν τη θέση όταν σκέφτεσαι παλιούς έρωτες, με ανάλογη Jolene ως αιτία χωρισμού. Και είναι και λίγο άρρωστο θα έλεγα, γι’ αυτό μην το δοκιμάσετε ποτέ στο σπίτι.

Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να λέει σε κάποια “Please don't take him just because you can/ My happiness depends on you”. Η ευτυχία μας δεν εξαρτάται από κανέναν παρά μόνο από εμάς. Και κανείς δεν μπορεί να πάρει κάποιον που θέλει να μείνει μαζί σου. Όποιος λοιπόν θέλει να φύγει ας φύγει, ας πάει αλλού. Αν είναι όμως να σε εμπνεύσει κάτι τέτοιο για να γράψεις κομμάτια σαν κι αυτό, αξίζει ο πόνος. Έτσι άλλωστε δεν βγαίνουν τα μεγάλα κομμάτια; Πολλές Jolene ήρθαν και θα έρθουν. Τα κομμάτια όμως μένουν. Το θέμα είναι αν αυτός που ήρθαν να πάρουν θέλει να φύγει από μας.

Όπως και να ‘χει εμένα το κομμάτι με άγγιξε και συνεχίζει να με αγγίζει με την ερμηνεία του Jack White. Ένας άντρας που τραγουδάει ένα γυναικείο κομμάτι, χωρίς να αλλάζει στίχους για να το προσαρμόσει στο αντρικό φύλο, κλαίει σαν να ζει ο ίδιος την ιστορία αυτής της γυναίκας. Στα live η κιθάρα του κλαίει και αυτή ακολουθώντας τους λυγμούς της φωνής. Μια φωνή μέσα από την οποία μια γυναίκα ταπεινώνεται, αυτομαστιγώνεται, ιδρώνει, πονάει κι εξευτελίζεται εξυψώνοντας το εμπόδιο για την ευτυχία και υποτιμώντας την αξία της.

Το αγαπώ λοιπόν αυτό τραγούδι όχι γιατί μου θυμίζει κάποιον αλλά γιατί μου θυμίζει ότι δεν έχω παρακαλέσει καμία Jolene κι ότι η αληθινή αγάπη μένει χωρίς να παρακαλέσεις και να ικετεύεις κανέναν. Ο πόνος όμως αυτής της ερμηνείας του Jack εκφράζει πολλές φορές τα δικά μου συναισθήματα χωρίς όμως οι στίχοι να ταυτίζονται ποτέ με αυτά.

Θα μείνω όμως με την απορία. Η Jolene τι απάντησε και πως αντέδρασε; Όσο για τον άντρα, την απάντηση μάλλον την ξέρουμε.