Funeral, ο καλύτερος δίσκος της προηγούμενης δεκαετίας

Πόσες φορές θα τύχει στη ζωή σου να ακούσεις έναν καινούργιο δίσκο και πραγματικά να σοκαριστείς; Σίγουρα όχι πολλές, που μάλλον μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, άντε και των δύο. Για εμένα μία από αυτές τις λίγες φορές, έχει κατοχυρωθεί από το ''Funeral'' των Arcade Fire. Η πρώτη ακρόαση ήταν σοκαριστική. Εξ' αρχής μου έδωσε την εντύπωση ότι κάτι πραγματικά σπουδαίο συμβαίνει εδώ και δύσκολα θα ξεμπερδέψω με αυτή τη πολυμελή μπάντα από τον Καναδά. Χωρίς να ισχυρίζονται ότι έχουν ανακαλύψει τη πυρίτιδα, είχαν αφομειώσει τόσο τέλεια ολόκληρη την ιστορία του rock, που την χειρίζονταν ταχυδακτυλουργικά. Αυτό όμως που απογείωνε το ''Funeral'' ήταν η συναισθηματική ένταση που εξέπεμπε σε κάθε του νότα και σε κάθε του στίχο. Μία ένταση που μπορούσε από τη μία να σε στείλει στα ουράνια και από την άλλη να σε πετάξει στα τάρταρα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το ''Funeral'' κυκλοφόρησε στη άλλη πλευρά του Ατλαντικού από τη Merge στο τέλος του 2004. Στη δική μας πλευρά όμως έφτασε τους πρώτους μήνες του 2005 από την επανακάμψαντα εκείνη τη περίοδο Rough Trade. Εκείνη τη περίοδο έπεσε και στα δικά μου τα χέρια, αφού προηγουμένως είχα διαβάσει την αποθεωτική κριτική του sonik, περιοδικού που διάβαζα ανελλιπώς τότε. Ήμουν και φαντάρος τότε, που όποιος έχει πάει καταλαβαίνει ότι είναι μία από τις πιο περίεργες φάσεις για κάθε αγόρι, όπου και να υπηρετεί. Εγώ πλέον μπορώ να ομολογήσω ότι ήμουν από τους τυχερούς (αεροπορία), αλλά όπως και να το κάνεις ο στρατός είναι στρατός. Το ''Funeral'' γρήγορα έγινε το soundtrack της θητείας μου και το αναζητούσα σε κάθε ευκαιρία. Θυμάμαι η πρώτη φορά που το άκουσα έξω ήταν στο Blue Monday, ιστορικό cafe-bar της Πάτρας τότε, παρέα με το φίλο και συμφαντάρο Βασίλη, και μείναμε για άλλη μία φορά μαλάκες με τη δυναμική του. Περιττό να πω πως οι περισσότεροι της παρέας μοιραζόμασταν πλέον το ίδιο κόλλημα με το ''Funeral''.

Η έμπνευση για αυτό το ντεμπούτο album προέκυψε από την απώλεια που ένιωσαν μέλη της μπάντας καθώς εκείνη τη περίοδο είχαν χάσει μέλη της οικογένειάς τους. Το ξεκίνημα του δίσκου γίνεται με ένα από τα καλύτερα intro track όλων των εποχών, που δεν είναι άλλο από το ''Neighborhood #1 (Tunnels)'' και να συνεχίζει με ακόμα εννέα αριστουργηματικά τραγούδια. Θα μπορούσαμε για ώρα να τα αναλύουμε ένα προς ένα αλλά μάλλον δεν έχει νόημα δέκα χρόνια μετά. Αρκεί κάποιος να βάλει το δίσκο να παίζει και θα καταλάβει. Το μόνο που απαιτείται είναι η ύπαρξη ελάχιστης συναισθηματικής νοημοσύνης από τον ακροατή. Οι Arcade Fire συνέχισαν κυκλοφορώντας ακόμα τρεις δίσκους μετά το ντεμπούτο τους. Όλοι τους ήταν καλοί αλλά κανένας δεν περνάει το test συγκρισής με το ''Funeral''. Είναι κάτι σαν τους έρωτες, πολλοί θα περάσουν και θα είναι ωραίοι, αλλά ένας θα σε σημαδέψει περισσότερο. Προφανώς και οι ίδιοι οι Arcade Fire γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν πρόκειται ποτέ πάλι να αγγίξουν το βάθος του απόλυτου αριστουργήματός τους. Έτσι απολύτως φυσιολογικά τα τελευταία χρόνια και κυρίως με το ''Reflector'', έχουν επιλέξει να γίνουν οι U2 της γενιάς τους.