Τάκης Βασιλάκης (Takis)

Ο Παναγιώτης Βασιλάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925 και αποτελεί έναν από τους πιο πρωτοποριακούς καλλιτέχνες του 20ου αιώνα. Στην αρχή της μακροχρόνιας καλλιτεχνικής του πορείας, ασχολήθηκε με την ζωγραφική αντιγράφοντας έργα διάσημων ζωγράφων όπως για παράδειγμα του El Greco. Στην συνέχεια όμως, τον κέρδισε η γλυπτική και το 1946 δημιούργησε τα πρώτα του γλυπτά σε γύψο. Η τέχνη των κυκλαδικών ειδωλίων και της αρχαϊκής εποχής , αλλά και η γνωριμία του με τον Alberto Giacometti, αποτέλεσαν τις πηγές έμπνευσης του σε μία σειρά μορφών από σύρμα, ύφασμα και γύψο.

Όταν το 1954 μετακομίζει στο Παρίσι, το ενδιαφέρον του στρέφεται στην αφαίρεση. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργεί γλυπτά με μια πιο αφαιρετική ανθρωποκεντρική μορφή, χρησιμοποιώντας υλικά όπως : σίδερο και ατσάλι.

Την ίδια περίοδο και μέσα από μια διαρκή αναζήτηση πρωτοποριακών εφευρέσεων, δημιούργησε τη σειρά Σινιάλα ( Signals ).  Πρόκειται για γλυπτά που παράγουν μουσικούς ήχους καθώς χτυπούν μεταξύ τους με την πνοή του ανέμου. Ξεκίνησαν σαν απλοί ράβδοι που κινούνται μέσα στο χώρο με κάποια <<σύμβολα>> στην κορυφή τους, και στη συνέχεια προστέθηκαν τα φώτα. Στην πραγματικότητα δεν έχουν κάποιο χρηστικό στόχο. Έχουν χρησιμοποιηθεί κυρίως για διακοσμητικούς λόγους. Με τη σειρά Σινιάλα συνδυάζει για πρώτη φορά την τεχνολογία με την τέχνη στα γλυπτά του.  

Το 1960 παρουσίασε στη γκαλερί της Iris Clert τα πρώτα Τηλεμαγνητικά γλυπτά, που δημιούργησε εκμεταλλευόμενος τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία, κάνοντας έτσι αισθητή την αόρατη ενέργεια που περιβάλλει το σύμπαν. Το φως, αλλά και η κίνηση σε κάθε της μορφή - μηχανική, ηλεκτρομηχανική, θερμική, μαγνητική, υδροδυναμική  είναι επίσης στοιχεία που θα αποτελέσουν βασικούς πυρήνες του έργου του. Με αφορμή  τα Τηλεμαγνητικά γλυπτά, το γαλλικό Υπουργείο Πολιτισμού του απένειμε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την ''Telesculpture'' («Τηλε-γλυπτό») και για την ''Telesculpture Electromagnetique'' («Ηλεκτρομαγνητικό Τηλε-γλυπτό»). Στην ίδια δεκαετία, μέσα από μία συνεχή έρευνα και πειραματισμούς  δημιούργησε τα πρώτα "Υδρομαγνητικά γλυπτά", ενώ από το 1965 είχε ξεκινήσει τη σειρά των "Μουσικών γλυπτών", στα οποία ο μουσικός ήχος παράγεται από την τυχαία κίνηση των μαγνητών.

Τέλος, στη διάρκεια της μακράς καλλιτεχνικής του πορείας οργάνωσε σημαντικές ατομικές εκθέσεις και το έργο του έχει συμπεριληφθεί στα πιο σύγχρονα μουσεία τέχνης, εγκυκλοπαίδειες και βιβλία. Όλα δείχνουν πως πρόκειται για έναν ευρεσιτέχνη που μπόρεσε να εκφράσει τις όποιες ανησυχίες του.

Αγγελική Παναγιωτοπούλου