The November Man: Τα ονόματα των συντελεστών αλλάζουν, η φόρμουλα παραμένει η ίδια…

του Κώστα Νταλιάνη

Πρόκειται για μία κατασκοπική ταινία μυστηρίου, βασισμένη στο βιβλίο «There are no spies» του Μπιλ Γκρέηντζερ, με τη σεναριακή διασκευή να υπογράφεται από τα ονόματα των Μάικλ Φιντς και Καρλ Γκάντιουσεκ. Πρωταγωνιστούν οι Πιρς Μπρόσναν, Όλγκα Κουριλένκο και Λιουκ Μπρέηση και σκηνοθετεί ο Ρότζερ Ντόναλντσον.

Υπόθεση:
Ο Πήτερ Ντέβερω (Πιρς Μπρόσναν), ένας πρώην πράκτορας της CIA, επανέρχεται για μια (εννοείται) προσωπική αποστολή, η οποία τον φέρνει αντιμέτωπο με τον μαθητευόμενό του στην υπηρεσία πριν από χρόνια, Ντεήβιντ Μέησον (Λιουκ Μπρέηση). Στην ιστορία εμπλέκονται ένας ρώσος πολιτικός, υψηλά ιστάμενοι στην CIA, μια γυναίκα επαγγελματίας δολοφόνος και μια ρωσίδα εν ονόματι Μίρα Φιλιπόβα, που αποτελεί και το κλειδί του μυστηρίου.

Η ταινία αρχίζει με το κλασσικό back story των δύο μετέπειτα αντιπάλων στο κύριο μέρος της ταινίας. Στη συνέχεια, περνάμε στο παρόν, σε ένα ειδυλλιακό σκηνικό στην Ελβετία, το οποίο, βέβαια, χρησιμεύει για να μας κρατήσει την προσοχή, μέχρι να τελειώσει η βαριεστημένη σκηνή της ανάθεσης της αποστολής στον ήρωα. Όπως πάντα, ο ήρωας μας είναι διστακτικός (γιατί να αφήσει το εξοχικό του στην Ελβετία άλλωστε…), μέχρι που ο –εννοείται γνώριμος από το παρελθόν – υπεύθυνος της CIA τού αποκαλύπτει, ότι κινδυνεύει η ζωή μιας πράκτορας – γκόμενας του ήρωα, που εμπλέκεται στην υπόθεση.

Δυστυχώς η ταινία δεν εστιάζει αποκλειστικά στον ήρωα και αναγκαζόμαστε να δούμε αρκετές σκηνές εκτός της οπτικής γωνίας του. Όταν χάνεται ο Μπρόσναν από την οθόνη, χάνεται και κάθε ενδιαφέρον. Επακολουθούν καταδιώξεις με αυτοκίνητα και εκρήξεις, που θα μπορούσαν να ανήκουν σε οποιαδήποτε άλλη ταινία του είδους, προκαλώντας ότι και τα βεγγαλικά στην Ανάσταση: ενόχληση από το θόρυβο. Ασφαλώς έχουμε και την κλασική σκηνή, όπου ο ήρωας περπατά κουλ, ενώ πίσω του μαίνονται οι φλόγες από την έκρηξη.

Όσον αφορά τον πρώην μαθητευόμενο και νυν αντίπαλο του ήρωα, ερμηνεύεται (;) από έναν άγνωστο ονόματα Λιουκ Μπρέηση. Το παρουσιαστικό του θα ταίριαζε σε διαφήμιση ξυριστικών ειδών ή σαμπουάν (η διαφήμιση με τον Ρονάλτο έρχεται στο μυαλό). Γιατί άραγε αυτή η τσίπικη επιλογή; Μήπως φταίει που ο Σκωτσέζος Μπρόσναν είναι και παραγωγός;

Στη συνέχεια, έχουμε την γνωστή παράθεση ονομάτων και πληροφοριών και την διεύρυνση του πεδίου δράσης της ταινίας. Το εύρος των σκηνικών, όμως, δεν προσδίδει και βάθος στην ιστορία. Γνωρίζουμε και τον ρόλο, που υποδύεται η ουκρανή πρώην μοντέλα και νυν ηθοποιός Κουριλένκο (μην ξεχνάμε ότι έφτασε να παίξει μέχρι και σε ταινία του “φιλοσόφου βαρέων βαρών” Τέρενς Μάλικ), καθώς ο ήρωας μας την σώζει από τα χέρια της δολοφόνου. Άμεσα δημιουργείται το ερώτημα, αν αυτοί οι δύο θα αναπτύξουν στενότατες επαφές στην πορεία της ταινίας. Εντάξει, δε θα το μαρτυρήσω… Στο πρώτο μισό της ταινίας η όμορφη Όλγκα έχει συνεχώς ένα απορημένο βλέμμα. Προφανώς επειδή κρατά όλα τα ρούχα πάνω της (το πιο απρόσμενο στοιχείο της ταινίας). Στη συνέχεια, θα απαλλαγεί από μερικά, μιας και θα πρέπει να υποκριθεί την πόρνη πολυτελείας, χωρίς, όμως, να φτάνει σε επίπεδα προηγούμενων  “ερμηνειών” της.

Ο διάλογος, καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας, είναι τόσο αδιάφορος, που εύκολα θα μπορούσε να είχε γραφτεί και από το κοινό αυτού του είδους ταινιών. Δεν υπάρχουν καν ατάκες σε στυλ «Φονικού όπλου» παρά μόνο εξιστορήσεις ονομάτων, γεγονότων και πληροφοριών.

Λίγο μετά την μέση, υπάρχει μια καλή σκηνή στην οποία εμπλέκονται ο Μπρόσναν, ο Μπρέηση και μια ξανθιά, αλλά η σκηνοθεσία του Ντόναλτσον δεν την εκμεταλλεύεται πλήρως. Είναι η μόνη σκηνή, που νιώθουμε μια υποψία χαρακτήρων και όχι καρικατούρες. Την ξεπερνάμε πάντως για να δούμε τον Μπρέηση, σαν νέος Ρονάλντο, να λούζει την κώμη του.

Η βασική ανατροπή της ταινίας, προς το τέλος της δεύτερης πράξης, ξαφνιάζει, όμως, η προοικονόμησή της, σε μία προηγούμενη σκηνή, είναι πολύ ψεύτικη και τεχνητή. Επιπλέον, έχω την αίσθηση ότι αν την σκεφτείς λίγο παραπάνω, μάλλον θα φανεί τραβηγμένη από τα μαλλιά… αλλά, αν  μη τι άλλο, σε ξυπνά λίγο.

Μπαίνοντας στην τελική ευθεία, η ταινία, βάζει τον αυτόματο πιλότο: ο Μπρόσναν καταφεύγει σε ταρζανιές τύπου «Taken», για να τον ακολουθήσουν στο ίδιο μοτίβο ο Μπρέηση και η Κουριλένκο (γιατί και οι γκόμενες μπορούν να ρίξουν ξύλο).

Αξίζει λοιπόν να την δει κάποιος; Μόνο αν είναι φανατικός με αυτό το είδος ταινιών, που στηρίζονται σε πράκτορες, διπλές ταυτότητες, εκρήξεις, ξύλο κτλ. και δεν εκνευρίζεται από την χρησιμοποίηση σχεδόν όλων των κλισέ. Για τους υπόλοιπους, η απάντηση είναι όχι.