Johnny Marr - Playland

Ο Johnny Marr πήρε φόρα και άρχισε να κυκλοφορεί τον έναν δίσκο μετά τον άλλο. Έτσι μετά το προσωπικό του ντεμπούτο, ''The Messenger'', που κυκλοφόρησε πέρσι, έρχεται και το ''Playland''. Παράλληλα είναι ενεργός συναυλιακά, παίζοντας συνεχώς, ενώ συχνά πυκνά στρέφει τα Μ.Μ.Ε. πάνω του μιλώντας επί παντός επιστητού. Για αυτό το τελευταίο προφανώς και ευθύνεται η συναναστροφή του με τον Morrissey από τα χρόνια των Smiths. Μιλάει συχνά για διάφορους μουσικούς, αποθεώνει τον εαυτό του, ενώ ασχολείται με την πολιτική επικαιρότητα με αγαπημένο του στόχο τον David Cameron αλλά και τη βασιλική οικογένεια. Ότι ο Marr είναι από τους καλύτερους κιθαρίστες ever είναι γεγονός αναμφισβήτητο, έχοντας αποτελέσει πρότυπο για πάρα πολλούς μουσικούς έκτοτε. Επίσης όμως γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι ο Marr από τη διάλυση των Smiths, το μακρινό 1987, δεν έχει καταφέρει να γράψει τίποτα που να πλησιάζει τη μαγεία του συγκροτήματος από το Manchester. Μάλλον ξέροντας και ο ίδιος ότι οι συγκρίσεις δεν θα είναι υπέρ του, οι παρουσίες του στη μουσική σκηνή ήταν τέτοιες ώστε να αποφεύγεται κάθε συγκρισή με τους Smiths. Οι Electronic ηχητικά βρίσκονταν πολύ πιο κοντά στους New Order παρά στους Smiths. Οι συμμετοχές τους σε The The, Modest Mouse, Pet Shop Boys κ.α. κάλυπταν τις ανάγκες του σαν κιθαρίστας, αλλά ποτέ δεν κλήθηκε να δείξει αν μπορεί να γράψει κάτι εφάμιλλο του ''How Soon Is Now'' ή ''Hand In Glove'' για να αναφέρουμε τυχαία δύο στιγμές του από τους Smiths. Ο δίσκος ''Bloomslang'' που έβγαλε σαν Johnny Marr & The Healers το 2003 ήταν απλά κακός και κάπου εκεί έγινε απολύτως σαφές ότι ο Marr ότι σπουδαίο είχε να προσφέρει ως συνθέτης το είχε ολοκληρώσει σε ηλικία εικοσιτεσσάρων ετών, όταν και οι Smiths έπαψαν να υπάρχουν. Αρκετά παράδοξο αυτό για έναν συνθέτη αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα του Marr. Το ''The Messenger'' ήταν ένας καλοστημένος συμπαθητικός δίσκος που ακούγεται ευχάριστα, αλλά σύντομα μπαίνει στη ναφθαλίνη και δύσκολα βγαίνει από εκεί. Είναι από τους δίσκους που τους ακούς όταν πέσουν στα χέρια σου μερικές φορές, λες OK είναι και στη συνέχεια καταχωνιάζεται σε κάποιο ράφι της δισκοθήκης και μένει μόνιμα εκεί. Τα ίδια ισχύουν και για το ''Playland'', μόνο που αυτό είναι ελαφρώς χειρότερο από το ''The Messenger''.

Στο εξώφυλλο του ''Playland'' πρέπει να τοποθετηθεί στικεράκι που να προειδοποιεί ότι το περιεχόμενο είναι αυστηρά ακατάλληλο για άτομα κάτω των τριάντα ετών. Δεν έχει να τους πει τίποτα. Είναι ένας δίσκος που απευθύνεται στους fan των Shed Seven και των Kaiser Chiefs, που τον υπογράφει όμως ο κιθαρίστας των Smiths. Στους ανθρώπους που μεγάλωσαν με τη βρετανική κιθαριστική pop, θα τους προκαλέσει νοσταλγία σε κάποιες στιγμές, θα τους φανούν κάποιες ιδέες ενδιαφέρουσες, αλλά σίγουρα δεν θα είναι ο δίσκος που θα βάλουν δίπλα στο ''Dog Man Star'' των Suede. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι που έχει γράψει ο Marr για το ''Playland'' είναι το ''Dynamo''. Ένα power pop κομμάτι που δείχνει μέρος του ταλέντου του και το οποίο θα απογειώνονταν αν το τραγουδούσε ένας κανονικός τραγουδιστής και όχι ο ίδιος ο Marr. Βέβαια ο Marr δεν ήταν ποτέ τραγουδιστής και τώρα στα γεράματα που το επιχειρεί γνωρίζει και ο ίδιος ότι δεν έχει πολλές δυνατότητες. Άλλα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι το ''The Trap'' και το ''Speak Out Reach Out'', όπου οι κιθάρες είναι πιο παιχνιδιάρικες και θυμίζοντας ότι ο δημιουργός τους μπορεί να σκαρώσει ριφάκια πέρα από τα τετριμμένα. Το single ''Easy Money'' αντίθετα μπορεί να ακούγεται εύκολα, στερείται όμως κάποιου βάθους και μοιάζει στη λογική των singles των Kaiser Chiefs. Αναλώσιμα προϊόντα πρόσκαιρης χρήσης. Σε αυτή τη λογική κινούνται και τα περισσότερα κομμάτια του ''Playland'', ειδικά αυτά που οι ενισχυτές δυναμώνουν και οι κιθάρες προσπαθούν να γίνουν πιο κοφτερές. Και τελικά ο Morrissey κατάφερε να βγάλει καλύτερο δίσκο από τον Marr μέσα στο 2014, παρόλο που και το ''World Peace Is None Of Your Business'' δεν είναι από τα καλύτερα του Moz.