Γιατί δε θέλω άλλο happy end σε αισθηματικές ταινίες

Μην παρεξηγηθώ. Δεν περνώ τον ελεύθερό μου χρόνο βρίζοντας τα ζευγαράκια που βολτάρουν χεράκι χεράκι, ούτε κάνω βουντού σε πρώην γκόμενους τα βράδια. Μέχρι κανένα σαρκαστικό σχολιάκι κι ως εκεί. Γιατί, καλή είναι και η εργένικη ζωή, δε λέω, αλλά από φθινόπωρο είπαν ότι θα φορεθεί πολύ η σχέση. Ξέρεις τώρα, "κρύο, καιρός για δύο" και τα σχετικά λαχταριστά. Κι αν ανήκεις στην κατηγορία που έχουν ταίρι για την διπλή κουβέρτα, τη βγάζεις καθαρή. Αν όμως είσαι σαν κι εμένα και τη μοιράζεσαι με τη μερέντα, θα βάλεις και συ να δεις κάτι στο pc να ξεχαστείς που δεν σε έλουσε χθες πρωί στη γωνία κάτω απ’ το σπίτι με διπλό εσπρέσσο αυτός ο μουσικάντης που μπανίζεις καιρό τώρα τις Παρασκευές στο σύνηθες μπαρ και θέλεις να γίνεις η μητέρα των παιδιών του.

Στο θέμα μας τώρα! Βάζεις λοιπόν, να δεις μια ταινία, συνήθως τιτλοφορούμενη ως "αισθηματική κομεντί". Κάτι σου θυμίζει ο τρόπος που πέφτει η ατάκα και γίνεται η γνωριμία, μέχρι να κάνουν σεξ έχεις αγκαλιάσει ό,τιδήποτε σου βρίσκεται σε λούτρινο και στον πρώτο καυγά ταυτίζεσαι κιόλας. Ταυτόχρονα σου μπαίνει η ιδέα να τηλεφωνήσεις στο φλερτ που έχεις αυτόν τον καιρό. Ως εδώ, όλα καλά. Ακολουθεί το κλισέ του χωρισμού - στάνταρ αυτό. Στενοχωριέσαι κι αποφασίζεις να μην πάρεις τηλέφωνο γιατί αν ήθελε θα έπαιρνε αυτός, λες, και συνεχίζεις την προβολή. Όμως ως εκ θαύματος στο τέλος της ταινίας ξάφνου λύνονται όλα τα προβλήματα όσο τραβηγμένος/κακός/αδικαιολόγητος/ασυγχώρητος κι αν ήταν ο λόγος χωρισμού. Έτσι, το ζεύγος ανταμώνει εκ νέου κι αυτή τη φορά… για πάντα, έτσι;

Και κάπου εδώ αρχίζω να παρανοώ. Πώς είναι δυνατόν να ξεπερνιούνται όλα αυτά τα εμπόδια και το τέλος να ‘ναι πάντα χαρούμενο; Πώς γίνεται, μαντάμ, να πήγε με την αδερφή σου και να τον συγχώρησες; Πώς γίνεται να έχετε να ιδωθείτε δέκα χρόνια και όταν επί τέλους βρίσκεστε (τυχαία φυσικά), να είναι σα να μην άλλαξε τίποτα; Ήταν μεγάλος έρωτας και δεν υπολογίζει εμπόδια, θα πουν οι περισσότεροι. Τότε θα γνέψεις συγκαταβατικά το κεφάλι εφησυχασμένος. Αμέσως μετά όμως θ’ αναρωτηθείς: "σε μένα γιατί όχι;" Θα σου πω εγώ γιατί όχι σε σένα, ούτε σε μένα, ούτε σε αυτόν. Δεν είναι ότι δε συμβαίνει. Συμβαίνει και με το παραπάνω. Ναι, ίσως συμβαίνει σπάνια να γνωρίσεις τον έρωτα της ζωής σου σ’ ένα ταξίδι για την Ουψάλα γιατί ξέμεινες για ένα τρίωρο στο αεροδρόμιο της Στοκχόλμης. Συμβαίνει όμως καθημερινά άνθρωποι να διασταυρώνουν τα μονοπάτια τους με άλλους. Απλώς έχουμε τα μάτια μας κλειστά γιατί δεν έγινε με κάποιο ανορθόδοξο τρόπο αλλά έγινε στα πλαίσια του συνηθισμένου, του πολύ συμβατικού θα πουν κάποιοι. Και είμαστε πολύ ιδιάζουσες προσωπικότητες όλοι μας και αντέχουμε να ζήσουμε μόνο το εξεζητημένο γιατί το απλό μας πέφτει λίγο μπανάλ.

Να γιατί αγανακτώ με τις εν λόγω ταινίες. Γιατί εξυμνούν το απίθανο και σνομπάρουν το εφικτό μόνο και μόνο επειδή είναι απλό. Και τα κοριτσάκια περιμένουν τον πρίγκηπα πάνω στο άσπρο άλογο ενώ ο πρίγκηπας κάνει ζάπινγκ. Σκέφτηκες ποτέ πώς θα ήταν να μην ξεπεραστεί το πρόβλημα και να μη μείνουν μαζί οι πρωταγωνιστές; Ο χωρισμός μιας σχέσης δε μειώνει την έντασή και το μεγαλείο της και το ‘για πάντα’ δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Να μη στενοχωριέσαι που δεν κράτησε η σχέση σου με τον παιδικό σου έρωτα που βρισκόσαστε κάθε καλοκαίρι στην κατασκήνωση αλλά χαμογέλα που επί τέλους σου ζήτησε ο τύπος απ’ τη δουλειά τον αριθμό σου. Τώρα βέβαια αν μετά από δυο καλοκαίρια έρθεις μούρη με μούρη με τον παιδικό σου φλερτ (τυχαία μην ξεχνιόμαστε), και φουντώσει ο έρωτάς σας, να το γυρίσεις σε ταινία για να σκάσουμε όλοι εμείς που δε μας συμβαίνει.

Κι ενώ τρώγομαι με τα ρούχα μου, ορίστε μερικές προτάσεις για να προσεγγίσετε τη φιλοσοφία μου πριν την απορρίψετε:

Stasa