Saristra Festival 2014: Τρείς μέρες που το χωριό φάντασμα ζωντάνεψε

Τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια καλοκαιρινά festival, με ροπή προς τον εναλλακτικό χώρο, σε διάφορους καλοκαιρινούς προορισμούς. Το μεγάλο πλεονέκτημα αυτών των festival είναι ότι κάποιος μπορεί να συνδυάσει τη παρουσία του σε αυτά με τις καλοκαιρινές του διακοπές σε κάποιο τουριστικό προορισμό.  Ένα από αυτά, και σίγουρα ένα από τα πιο καλοργανωμένα και με πολύ αξιόλογο line up, είναι το Saristra, που διοργανώνεται στη Κεφαλονιά και πιο συγκεκριμένα στον οικισμό Παλαιά Βλαχάτα. Ο οικισμός είναι ακατοίκητος από το 1953 και τον σεισμό που έπληξε τότε τη Κεφαλονιά. Από τα σπίτια έχει απομείνει πλέον μόνο ο πέτρινος σκελετός τους και η εικόνα που εισπράττει ο επισκέπτης σήμερα είναι αυτή του χωριού ‘φαντάσματος’. Οι διοργανωτές έχουν καταφέρει να αναδείξουν αυτή τη ζοφερή ατμόσφαιρα του οικισμού χρησιμοποιώντας τον κατάλληλο φωτισμό και εκμεταλεύονται τα κουφάρια των σπιτιών στήνοντας εκθέσεις μέσα σε αυτά. Το Saristra περιλαμβάνει πλήθος καλλιτεχνικών εκδηλώσεων ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι το επισκέπτονται για τις συναυλίες του. Φέτος διανύει τον τρίτο χρόνο ζωής του και άνετα μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ήταν και το καλύτερο έως σήμερα. Η σταθερή βελτίωση είναι προφανώς απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση ενός festival. Το line up συγκέντρωνε ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της σύγχρονης μουσικής σκηνής, ένω και η ίδια η διοργάνωση είναι σταθερά βελτιωμένη με τη πάροδο του χρόνου. Όλοι οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν έδειχναν ενθουσιασμένοι τόσο από το μαγευτικό τοπίο των Παλαιών Βλαχάτων, όσο και από τις συνθήκες του Festival. Ξεχωριστή μνεία οφείλουμε να κάνουμε για τον ήχο, ο οποίος κινήθηκε σε άψογα επαγγελματικά επίπεδα και μάλιστα σε μία εκδήλωση στην οποία υπήρχε free πρόσβαση στο κοινό. Σε ένα τέτοιο festival, που μάλιστα γίνεται και τόσο κοντά στη Πάτρα, δεν γίνονταν να λείψουμε. Σύσσωμη σχεδόν η συντακτική ομάδα του Presspop και παρέα με πολλούς και καλούς φίλους ξεκίνησε για Κεφαλονιά και κατέλυσε στο camping του Καραβόμυλου, που βρίσκεται κοντά στη Σάμη και πολύ κοντά στο χώρο του festival. Δεν πήγαμε εκεί μόνο για το Saristra, αλλά αυτό ήταν μία καλή αφορμή για να επιλέξουμε τη Κεφαλονιά για τις φετινές μας διακοπές.

Φωτογραφίες: Παντελής "Ted" Νικολακόπουλος

Παρασκευή 8/8

Η μέρα ξεκίνησε με το καθιερωμένο μπάνιο στη θάλασσα και πιο συγκεκριμένα στη μαγευτική Αντίσαμο. Επιστρέφοντας στο camping είπαμε να ετοιμαστούμε γρήγορα αφού η πρώτη ημέρα του Saristra περιελάμβανε κατα σειρά Egg Hell, The Man From Managra, The Callas και Last Drive. Δυστυχώς δεν αποδειχθήκαμε συνεπείς με το festival καθώς όταν φτάσαμε στα Παλαιά Βλαχάτα, οι The Man From Managra έπαιζαν τις τελευταίες νότες τους. Το τραγικό ήταν ότι τους χάσαμε γιατί κόλλησα παίζοντας δηλωτή με το Σπύρο και το ακόμα χειρότερο ότι όλη την προηγούμενη ημέρα λέγαμε με το Σπύρο, ότι δεν έπρεπε με τίποτα να χάσουμε τη νέα μπάντα του Coti. Απλά απαράδεκτοι που χάσαμε το live ενός από τους σημαντικότερους ανθρώπους της ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής. Προσωπικά ήθελα να δω και τους Egg Hell, μιας και ο δίσκος τους Once Part Of A Whole Ship, μου είχε εξαρχής κεντρίσει το ενδιαφέρον. Τέλως πάντων αφού τα βάλαμε για λίγο με τους εαυτούς μας κάναμε μία περιήγηση στο χώρο του festival και ρίξαμε μία σύντομη ματιά στις εκθέσεις που κρύβονταν μέσα στα ερειπωμένα κτίρια. Οι The Callas πλέον είχαν πάρει θέση στη σκηνή και οι πρώτες νότες τους σήμαιναν ότι έπρεπε να επιστρέψουμε στο χώρο της συναυλίας. Έχοντας στις αποσκευές τους έναν από τους καλύτερους δίσκους των τελευταίων χρόνων (Am I Vertical?) παρέα με τα εύσημα του Nick Cave, δεν δυσκολεύτηκαν να κερδίσουν το κοινό με το νευρικό post punk τους. Αν πρέπει να ξεχωρίσουμε highlights, αυτά ήταν το East Beat και το Disaster, αλλά συνολικά το live τους ήταν άρτιο και δεμένο, αποτέλεσμα προφανώς των πολλών live που έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια, αλλά και της extra αυτοπεποίθησης που τους έχει δώσει η αναγνώριση από τον ξένο μουσικό τύπο. Πλέον είχε έρθει η ώρα των Last Drive για να παρουσιάσουν υλικό από τη τριαντάχρονη πορεία τους στο rock ‘n’ roll. Αν κάτι χαρακτήρισε το live των Last Drive, αυτό ήταν η καύλα με την οποία έπαιξαν. Πραγματικά είχαν το πάθος δεκαοκτάχρονων που τώρα κάνουν τά πρώτα τους live. O Καλοφωλιάς αλώνιζε τη σκηνή κάνοντας κάθε είδους γκριμάτσα και κίνηση, ενώ σε αντίθεση ο Καρανικόλας κάθονταν ακίνητος παίζοντας στη κιθάρα του ορισμένα από τα πιο εθιστικά riffs στην ιστορία του ελληνικού rock. Ο κόσμος γρήγορα απογειώθηκε ενώ στο mosh pit που δημιουργήθηκε μπροστά στη σκηνή έπεσε πραγματικό ξύλο. Ειδικά στο Gone, Gone, Gone και Blood From A Stone αλλού πατούσες και αλλού βρισκόσουν. Οι άνθρωποι γούσταραν και αυτό το μετέδωσαν σε όλους. Κλασσικοροκάδες, hipsters, punks και απλά τυχαίοι παρεβρισκόμενοι χτυπιόνταν ανελέητα στους ρυθμούς της μεγαλύτερης αγγλόφωνης ελληνικής μπάντας. Πλέον αν σε εκατό χρόνια οι εξωγήινοι που μας επισκεφτούν ρωτήσουν τι ήταν αυτό το rock ‘n’ roll που αναστάτωνε τα πλήθη, δεν χρειάζεται να τους δείξουμε μία φωτογραφία των Ramones, θα αρκεί και μία των Last Drive. Για τη συνέχεια ακούσαμε ένα μέρος του dj set των Shameless Spit πρωτού αποσυρθούμε για το camping, αφού μας περίμεναν ακόμα δύο ημέρες φεστιβαλικής κούρασης και εκτρόπων.

The Callas

Last Drive

Σάββατο 9/8

Η δεύτερη ημέρα ξεκίνησε με το καθιερωμένο μπάνιο, σύντομο όμως για να προλάβουμε και καμιά συναυλία. Το πρόβλημα με το camping είναι, ότι σε χαλαρώνει και σε κάνει να νιώσεις ότι έχεις άπλετο χρόνο και όταν συνειδητοποιήσεις ότι είσαι στο όριο, απλά τρέχεις και δεν προλαβαίνεις. Η ανταμοιβή μας ήταν ότι προλάβαμε τους Σtella, μπάντα την οποία δεν είχα ακούσει καν και μας κέρδισαν με τις μελωδίες τους. Ενδιαφέρουσες συνθέσεις και γοητευτικά φωνητικά από ένα συγκρότημα που σίγουρα θα μας απασχολήσει στο άμεσο μέλλον. Σειρά στη σκηνή πήρε ο Leon Of Athens και τα περισσότερα κοριτσόπουλα έσπευσαν στις πρώτες σειρές για να τον βλέπουν από κοντά. Πολυμελής μπάντα, με εμφανείς τις επιρροές από Beirut, είχε αυτόν το χαρακτηριστικό ήχο που συνδυάζει χαρά με θλίψη, που τόσο πολύ λατρεύει το ελληνικό κοινό, οπότε το set τους, ανέβασε τους παρεβρισκόμενους σχετικά εύκολα. Αρκετά κομμάτια ήταν γνωστά στους παρόντες, κάτι που σίγουρα βοηθάει την ατμόσφαιρα ενός live. Περίπου μία ώρα μετά το Saristra ήταν έτοιμο να υποδεχθεί τον Παύλο Παυλίδη & B Movies. Το set τους μοιράστηκε ανάμεσα στους προσωπικούς δίσκους του Παύλου και στους δίσκους των Ξύλινων Σπαθιών. O Παυλίδης παίζει πάντα τρεις περίπου ώρες, διαλέγοντας κομμάτια από τη πολυετή πορεία του. Και πάλι για όσα κομμάτια παίξει άλλα τόσα μένουν έξω από τη set list, τα οποία άνετα θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν, χωρίς η βραδιά να χάσει κάτι από ένταση και παλμό. Προφανώς θα είναι σε κάποιο από τα επόμενα live. Τρίωρες είναι τώρα οι συναυλίες του, που συγκεντρώνουν μεγάλο αριθμό θεατών, τρίωρη θυμάμαι ήταν και πριν καμια εφταετία σε ένα δευτεροκλασσάτο μαγαζί στη Πάτρα (κάπου στην Αγίου Νικολάου) που είμασταν καμια κατοσταριά (και πολλούς λέω). Αλλά ο Παυλίδης γουστάρει αυτό που κάνει ανεξάρτητα από την ανταπόκριση που εισπράττει. Και το κάνει πάντα με τον ίδιο τρόπο, γράφει στίχους και μουσική κατευθείαν από τη ψυχή του. Για αυτό το λόγο, την αυθεντικότητά του, κατάφερε να ξανακερδίσει το κοινό του, που είχε σχετικά αποστασιοποιηθεί τα πρώτα χρόνια της μετά Σπαθιών εποχής. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που δεν βαριούνται να τον βλέπουν ποτέ, πάνω από δέκα live κλαθε χρόνο, και αυτό από μόνο του δείχνει το δέσιμο ζωής που έχει φτιάξει ο Παυλίδης με τους fans του. Σίγουρα συγκεκριμένα κομμάτια των Σπαθιών έδωσαν το κάτι παραπάνω για χορό και γέμισαν με εφηβικές αναμνήσεις για άλλη μία φορά όλους εμάς τους μεγαλύτερους. Στο encore ανέβηκε και ο Leon για να συνοδεύσει τον Παυλίδη, ενώ το Ρίτα ο Παύλος το αφιέρωσε στο φίλος μας τον Ανδρέα Μητρέλη. Μπροστά στη σκηνή έγινε χαμός για δεύτερο συνεχόμενο βράδυ, κορμιά εκτοξεύονταν παντού, και κάπως έτσι έληξε και η δεύτερη συναυλιακή ημέρα του Saristra. Ο dj που ακολούθησε ξεκίνησε από εκεί που έμεινε ο Παυλίδης, για πάνω από μία ώρα έπαιζε ελληνόφωνο rock, Τρύπες και Σπαθιά είχαν τη τιμητική τους – μέχρι και Λιωμένο Παγωτό έπαιξε – ενώ ακούστηκαν και πολλές άλλες μπάντες της εποχής. Highlight πάντως ήταν το ΕΛΛ.ΑΣ των Αντίδραση. Η συνέχεια του set επιφύλασσε επιλογές που κινούνταν ανάμεσα σε σύγχρονα ακούσματα και αναμνήσεις από party του δημοτικού. Δηλαδή ο Ρακιντζής μιξάρεται με Black Keys και οι Future Islands με Καρβέλα. Ο ορισμός του hipster δηλαδή. Η υπερκατανάλωση αλκοόλ είχε πλέον αρχίσει να μας καταβάλλει (εμένα πάρα πολύ), οπότε γύρω στις πέντε αποχωρήσαμε προς ανάκτηση δυνάμεων για τη τρίτη ημέρα.

Σtella 

Leon of Athens

Παύλος Παυλίδης & B-Movies

Κυριακή 10/8

Η τρίτη ημέρα ξεκίνησε με την επιβεβλημένη επισκεψή μας στη παραλία του Μύρτου, η οποία έχει υποστεί και ορισμένες αλλοιώσεις από τους πρόσφατους σεισμούς της Κεφαλονιάς. Αφού ψηθήκαμε από τον καυτό ήλιο αρκετά, είπαμε να ετοιμαστούμε για την τρίτη και τελευταία ημέρα του Saristra. Κλασσικά δεν καταφέραμε να πάμε από την αρχή και όταν μπήκαμε στο χώρο οι Penny & the Swingin’ Cats ήταν στο τέλος του set τους. Πάντως τα vibes του κοινού φαίνονταν αρκούντως θετικά. Ακολουθούσε η Eleanor Friedberger, η πρώτη ξένη μουσικός που εφμανίστηκε στη σύντομη ιστορία του Saristra έως τώρα. Με look αλλά και μουσική που παραπέμπει ευθέως στη Patti Smith, η Friedberger συνοδεία μίας κιθάρας και των πεταλιών της, μας είπε τις μελαγχολικές ιστορίες της. Η παρουσία της ήταν καθηλωτική και άγγιξε αρκετά μεγάλο μέρος του κοινού, παρόλο που οι περισσότεροι έρχονταν για πρώτη φορά σε επαφή με το υλικό της. Ακολούθησε το μεγαλύτερο ελληνικό συγκρότημα των ημερών μας, οι Baby Guru, σε μία secret gig εμφάνιση, μιας και δεν ήταν στο επίσημο πρόγραμμα του festival. Secret gig που λέει ο λόγος όμως, μιας και από την προηγούμενη ημέρα είχαμε ήδη πληροφορηθεί για την επικείμενη εμφάνισή τους. Όλα αυτά βέβαια δεν έχουν καμία σημασία και οι Baby Guru πήραν θέση στη σκηνή με τον αέρα μεγάλων stars για να κάνουν μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του τριημέρου. Το cocktail τους περιλαμβάνει ψυχεδέλεια, kraut rock, bowie-κες επιρροές, φιλτραρισμένα όμως όλα μέσα από το προσωπικό στίγμα του συγκροτήματος, με συνέπεια το τελικό μείγμα να είναι τουλάχιστον εκρηκτικό. Η εκπληκτική σκηνική παρουσία τους είναι το κερασάκι που έρχεται να συμπληρώσει τη τούρτα. Τα We Need Some Space, Especially When, Exegersis  απογείωσαν το κόσμο, ενώ το υπέροχο Baby You ‘re So Weird μπορεί να έχανε λίγο χωρίς τα γυναικεία φωνητικά του δίσκου, αυτό δεν το εμπόδισε όμως να είναι μία από τις καλύτερες στιγμές του live. Παρεπιπτόντως η φίλη μας η Μαριέττα από το πρωί μας έλεγε ότι προσφερόνταν να τραγουδήσει αυτή το συγκεκριμένο κομμάτι. Δεν πειράζει, μία ευκαιρία χάθηκε αλλά του χρόνου θα εμφανιστεί στη σκηνή με τη μπάντα που θα φτιάξει με τον Σπύρο. Οι Baby Guru πραγματικά τα έσπασαν και δείχνουν ότι το μέλλον τους βρίσκεται στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου, μιας και δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από όσους εμφανίζονται εκεί. Τελευταία εμφάνιση της βραδιάς αλλά και του τριημέρου ήταν αυτή του Φοίβου Δεληβοριά. Εμφάνιση που συγκέντρωσε και το μεγαλύτερο πλήθος κοινού. Ο Δεληβοριάς έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα, αρέσει σε όλες τις κοπέλες. Οι στίχοι του και η εν γένει σκηνική παρουσιά του ενθουσιάζει ολόκληρο το ασθενές φύλλο και ως γνωστόν όταν τα κορίτσια περνάνε καλά, καλά περνάνε και τα αγόρια. Αλλά ο Φοίβος δεν είναι αχάριστος, για τα αγόρια έχει τον απόλυτο ύμνο για τη μη χρησιμότητα του στρατού, τη κλασσική πλέον Υβρεοπομπή. Έπαιξε όλα τα κλασσικά κομμάτια του από το Εκείνη και τη Γυναίκα του Πατώκου μέχρι το Καθρέπτη, λέγοντας διάφορες ιστορίες στην αρχή ανεβάζοντας το κέφι στο κόσμο. Μέχρι που κατέβηκε και τραγούδησε ανάμεσα στο κοινό. Πραγματικά το έχει και η επικοινωνιακή του ικανότητα βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη. Το όλο set ήταν σαν ένα party, αίσθηση απόλυτα ταιριαστή για ένα υπέροχο τριήμερο που πλησίαζε στο τέλος του. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Φοίβος είναι ο πρώτος εν Ελλάδι hipster, έχει την ικανότητα να απενοχοποιεί τα πάντα, μέχρι τα παπάκια μας έβαλε να τραγουδήσουμε. Το dj set της ημέρας το είχε αναλάβει ο Κορμοράνος. Ξεκίνησε με electro, στη λογική των Daft Punk, μουσική που ευννοεί το χορό, για να συνεχίσει μετά από κανά δίωρο και μετά τη μεταφορά των decks από τη πλατεία στον οικισμό, με πιο indie επιλογές. Κάπου εκεί η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει. Τα μπουγελώματα γενικεύτηκαν, τα ποτά πίνονταν κατευθείαν από τα μπουκάλια, ο Αποστόλης μιλούσε συνεχώς από το μικρόφωνο, ενώ ο συνήθως εγκρατής αρχισυντάκτης μας Μίμης Πλέσσας βρίσκονταν σε έξαλλη Διονυσιακή κατάσταση. Όλες οι παρέες που είχαν απομείνει είχαν ενωθεί και η λέξη χαμός είναι λίγη για να περιγράψει τι γίνονταν. Το τέλος επιφύλασσε μέχρι και το άνοιγμα των πυροσβεστήρων. Το ξημέρωμα μας βρήκε πτώματα πεταμένα δεξιά και αριστερά και με αρκετή προσπάθεια μαζέψαμε τα κομμάτια μας για την επιστροφή στη βάση. Πραγματικοί ήρωες όσοι κατάφεραν να οδηγήσουν μετά. Κάπως έτσι έκλεισε το Saristra και όλοι έδωσαν ραντεβού για του χρόνου.

Υ.Γ.  Ειδική μνεία πρέπει να κάνουμε στο φωτογράφο μας τον Παντελή Νικολακόπουλο. Έβγαλε άπειρες photos, τόσο από το festival όσο και από την υπόλοιπη παρουσιά μας στη Κεφαλονιά. Βρίσκονταν παντού και απαθανάτιζε τα πάντα. Συνεχώς ακούραστος και με τρομερή όρεξη. 

Penny & the Swingin' Cats

Eleanor Friedberger

Baby Guru

Φοίβος Δεληβοριάς