Raveonettes - Pe'ahi

Οι Raveonettes, εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, μας τροφοδοτούν συνεχώς με δίσκους που περιέχουν έναν συνδυασμό 60ς pop και shoegaze επιρροών. Γλυκά φωνητικά, κολλητικές μελωδίες και αρκετές παραμορφώσεις αποτελούν το ηχητικό τους coctail, που έχει καταφέρει να γίνει από τα πιο εύγευστα και αγαπημένα. Προφανώς δεν είναι από τα συγκροτήματα που φτιάχτηκαν για να αναμορφώσουν και να καθορίσουν με τις πρωροποριακές τους ιδέες τα μουσικά τεκταινόμενα. Ο δικός τους ρόλος είναι να φτιάχνουν μουσική που βασίζεται σε αγαπημένα πράγματα και μας κάνει να νιώθουμε όμορφα. Σε έναν δικαιότερο κόσμο οι Raveonettes θα ήταν το απόλυτο καλοκαιρινό συγκρότημα και τα τραγούδια τους θα ακούγονταν συνεχώς σε κάθε beach bar. Αντ' αυτού όμως ακούμε κάθε είδους καγκουρομουσική που τη πλασσάρουν και ως κάτι το ξεχωριστό. Αντίο Κεμάλ, που έλεγε και ο Χατζιδάκις.

Στο ''Pe'ahi'' συνεχίζουν από εκεί που μας είχαν αφήσει με το προπέρσινο ''Observator''. Κλασσικές pop μελωδίες φιλτράρονται από κύματα κιθαριστικών παραμορφώσεων και παραδίδονται γαρνιρισμένες με διπλά φωνητικά από τα δύο μέλη της μπάντας. Ο Sune Rose Wagner λειτουργεί ως ένας σύγχρονος Phil Spector και γράφει μελιστάλαχτα κομμάτια για τη φωνή της μόνιμης μούσας του Sharin Foo. Και αυτή για να το ανταποδώσει ερμηνεύει ανάμεσα σε ;60ς ντίβα από girl band και μία λιγότερο ψυχρή Nico. To ''Endless Sleeper'' ανοίγει το δίσκο με αρκετά γκάζια, τα οποία όμως αδυνατούν να κρύψουν τη pop καρδιά του κομματιού. Στο ίδιο ύφος και το ''Sisters'' που ακολουθεί, με τις επιρροές των Jesus and Mary Chain να είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. To ''Killer In The Streets'' είναι ένα κλασσικό single των Raveonettes. Πλήκτρα και ψεύτικα drums δίνουν το ρυθμό, ενώ τα φωνητικά της Sharin ακούγονται αρκούντως γοητευτικά. Οι τόνοι πέφτουν στο ''Wake Me Up'', που θυμίζει αρκετά τους παρεμφερείς Cults, ενώ στο ''Z-Boys'' θυμούνται την  περίοδο του ''Pretty In Black'', που ήταν και η πιο επιτυχημένη εμπορικά. Οι αλά Jesus κιθάρες επανακάμπτουν στο ''A Hell Below'', με τη μόνη διαφορά ότι τα φωνητικά είναι τελείως girly, ενώ αυτά των αδελφών Reid τελείως stoned. Η γλυκήτητα του ''The Rains Of May'' θα συμβάλλει στο να ακουστεί το κομμάτι και έξω από τα στενά όρια των indie pop κύκλων, ενώ το ''Kill!'' είναι από τα πιο γκρουβάτα κομμάτια που έχουν γράψει τα τελευταία χρόνια. Εν τέλει οι Raveonettes κατάφεραν για άλλη μια φορά να έχουν ένα δίσκο που κάνει γκελ με τη μία στον ακροατή και ακούγεται ευχάριστα στο repeat. Οπότε την πρωτοπορία την άφησαν για άλλους και αυτοί απλά φιλτράρουν με γούστο πενήντα χρόνια pop κουλτούρας στα αυλάκια του ''Pe'ahi''.