Manic Street Preachers - Futurology

Εντελώς ξαφνικά και εκεί που όλοι τους είχαν ξεγραμμένους, έβλεπες από παντού εγκωμιαστικά σχόλια για τον καινούργιο δίσκο των Manic Street Preachers. Έτσι αποφάσισα και εγώ να καταπιαστώ με το νέο πόνημα μιας από τις αγαπημένες μπάντες των φοιτητικών μου χρόνων. Η αλήθεια είναι ότι από το ''Know Your Enemy'' του 2001 η σχέση μου με τους Manics γίνονταν όλο και πιο επιφανειακή και απόμακρη. Έφτασα στο σημείο τον προηγούμενο δίσκο τους να μην τον έχω ακούσει καν. Έτσι όμως είναι οι μεγάλες αγάπες, κρατάς το όμορφο παρελθόν και απομακρύνεσαι από ένα βαρετό και αδιάφορο παρόν. Δεν είναι ότι οι δίσκοι τους στα 00ς ήταν κακοί, αλλά το ότι δεν είχαν το κάτι παραπάνω. Αυτό που είχαν τα αριστουργηματικά ''The Holy Bible'' και ''Everything Must Go'' ακόμα και το πιο εμπορικό ''This Is My Truth, Tell Me Yours''. Οι Manics ήταν από τα βρετανικά συγκροτήματα των 90ς, που παρόλο που μπορούσαν να ενταχτούν στο κίνημα της brit pop με την ευρύτερη έννοια, είχαν και βασικές διαφορές με τους κυριότερους εκπροσώπους του είδους. Εκεί που οι άλλοι ανέτρεχαν στις μελωδίες των Beatles και στα υπόλοιπα ένδοξα για την Αγγλία 60ς, οι Manic Street Preachers εμπνέονταν από την επαναστατικότητα των Clash και την punk pop των Buzzcocks. Επίσης οι Manics ήταν πάντοτε ένα συγκρότημα πολιτικοποιημένο, με κοινωνικές ευαισθησίες και σίγουρα με αριστερό πρόσημο, φράση που είναι επίκαιρη και στις μέρες μας. Εξάλλου είναι και το πρώτο δυτικό συγκρότημα που έπαιξε live στην Κούβα, παρουσία μάλιστα και του ίδιου του Φιντέλ Κάστρο. Οι Manics είχαν και ένα καθοριστικό γεγονός στη πορεία τους. Το 1995 ο Richey James Edwards, ρυθμικός κιθαρίστας της μπάντας, εξαφανίστηκε λίγο πριν την αμερικάνικη περιοδεία τους και δεν εμφανίστηκε ποτέ έκτοτε. Μάλιστα κηρύχθηκε και επίσημα νεκρός πριν από λίγα χρόνια σύμφωνα με τη Αγγλική νομοθεσία για τους χρόνια αγνοούμενους. Ο Edwards μπορεί να μην είχε σπουδαία μουσικά συμβολή στη μπάντα, μιας και ουσιαστικά ήταν ο δεύτερος κιθαρίστας, ήταν επίσης υπεύθυνος για τα έως τότε artworks των δίσκων και συνείσφερε και αρκετά στιχουργικά. Εξέφραζε όμως το περιπετειώδες πνεύμα της μπάντας, με τον αυτοκαταστροφικό και απόλυτο χαρακτήρα του. Επίσης ήταν ένα άτομο ιδιέταιρα διαβασμένο και φιλοσοφημένο, με τις αντίστοιχες αναφορές να βγαίνουν και στους στίχους του. Στοιχεία που χάθηκαν ή ατόνησαν μετά την εξαφάνιση του και οδήγησε πολλούς από τους αρχικούς fan να αποστασιοποιηθούν από τους Manics. Πάντως η πιο εμπορική περίοδός τους ήταν η πενταετία μετά την εξαφάνιση του Edwards.

Οι Manic Street Preachers πιστοί στα ανά διετία (σχεδόν) ραντεβού τους, κυκλοφόρησαν φέτος το ''Futurology''. Με την πρώτη ακρόαση αυτό που μένει είναι η ύπαρξη φρεσκάδας στα τραγούδια και τα αρκετά catcy εν δυνάμει singles. Στοιχεία πολύ σημαντικά για όλες τις κιθαριστικές μπάντες που κινούνται στο κέντρο της pop κουλτούρας. Η αρχή γίνεται με το ομώνυμο κομμάτι που ξεκινά το δίσκο και δίνει εξαρχής το στίγμα, ενώ ακολουθεί το ''Walk Me To The Bridge'' που ακολουθεί την πανάρχαια μέθοδο της εναλλαγής των mid tempo κουπλέ με ανθεμικά ρεφραίν. Η επιτυχία είναι πάντοτε εξασφαλισμένη μαζί με το ραδιοφωνικό airplay. Στο ''Let's Go To War'' βγάζουν τα πλήκτρα μπροστά και θυμούνται τα αντιπολεμικά τους μανιφέστα. Για το ''The Next Jet To Leave Moscow'' σκάρωσαν μία από τις πιο ευφάνταστες μελωδίες που έχουν τα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ από το τίτλο γίνεται άμεσα κατανοητό ότι δεν είναι και οι φανατικότεροι οπαδοί του Πούτιν και των πολιτικών του. Στο ''Europa Geht Durch Mich'' ξεσκονίζουν τα γερμανικά τους και ταυτόχρονα ασκούν δριμεία κριτική στη γερμανοκρατούμενη πλέον Ευρωπαϊκή Ένωση. Αρκετά ελληνικά πολιτικά κόμματα θα μπορούσαν να το διεκδικήσουν ως τον καινούργιο τους ύμνο. Το ''Divine Youth'' είναι η κλασσική μπαλάντα Manics, συνοδεία μάλιστα γυναικείων φωνητικών, που της δίνουν extra πόντους σε ευαισθησία και ταυτόχρονα σπάει και η μονοτονία των φωνητικών του James Dean Bradfield. Στα ''Sex, Power, Love and Money'' και ''Dreaming A City'' είναι ταυτόχρονα rock και groovy και αυτό οφείλεται στην έντονη χρήση πλήκτρων αλλά και στη στιβαρή rhythm section της μπάντας. Η ένταση χαμηλώνει στα ''Black Square'' και ''Between The Clock And The Bed'', τα οποία έχουν γνώριμες μελωδίες που κάτι θυμίζουν και κινούνται σε πιο pop διαδρομές. Στο ''Misguided Missile'' υπάρχουν έντονες 80ς αναθυμιάσεις, ενώ για το τέλος αποτίουν το δικό τους φόρο τιμής στο μεγάλο Ρώσσο λογοτέχνη Vladimir Mayakovski μέσα από το ομώνυμο κομμάτι.

Με το ''Futurology'' οι Manics αποδεικνύουν ότι είναι ακόμα ζωντανοί και καταφέρνουν να βγάζουν δίσκους που είναι παραπάνω από αξιοπρεπείς. Εξάλλου πάντοτε το ατού τους ήταν να έχουν έντονα κιθαριστικά κομμάτια με pop αποχρώσεις. Απλώς για ένα διάστημα έδειχναν να έχουν εγκλωβιστεί σε έναν ήχο-μανιέρα και να μοιάζουν απελπιστικά διεκπεραιωτικοί. Πλέον δείχνουν να έχουν βρει την όρεξη που τους έλειπε και η οποία τους οδήγησε στο να βγάλουν ένα δίσκο που θυμίζει τις καλύτερες περιόδους τους. Στο μέλλον θα αποδειχθεί αν αυτό είναι μία προσωρινή αναλαμπή ή η αρχή μία δεύτερης νιότης.