Brian Jonestown Massacre - Revelation

The man is back και όλοι οφείλουμε να υποβάλλουμε τα σέβη μας. Καινούργιος δίσκος για τη μπάντα του Anton Newcombe, ακριβώς δύο χρόνια μετά το ''Aufheben''. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια ο δημιουργικός οίστρος του Newcombe έδειχνε να έχει βαλτώσει, πάντα για τα δικά του δεδομένα, σκορπώντας μία σχετική ανησυχία σε όλους αυτούς που τον πιστεύουν σαν Θεό. Οι Brian Jonestown Massacre είναι από τους βασικούς υπεύθυνους, αν όχι οι βασικότεροι, για την έκρηξη του ήχου της νεοψυχεδέλειας. Αυτό το ιδίωμα υπηρετούν σταθερά εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια. Τεράστια αγάπη για το  ψυχεδελικό δεύτερο μισό των 60ς, κάτι που φαίνεται και από το όνομά τους, ένας φόρος τιμής στον αδικοχαμένο κιθαρίστα των Rolling Stones, Brian Jones. Οι Brian Jonestown Massacre έχουν κερδίσει με το σπαθί τους τον σεβασμό ολόκληρης της ανεξάρτητης σκηνής και για αυτό κάθε νέα τους δισκογραφική απόπειρα αναμένεται με πολλές προσδοκίες από όλους. Πλέον δεν έχουν να αποδείξουν κάτι και απαλλαγμένοι από κάθε άγχος επιτυχίας (κάτι που δεν πρέπει να είχαν  ποτέ) κυκλοφορούν ακόμα έναν δίσκο πρώτα από όλα για να γουστάρουν οι ίδιοι.

Το ''Revelation'' αποτελεί ακόμα έναν κρίκο στη χαοτική δισκογραφία των Brian Jonestown Massacre, που τείνει να φτάσει το απόλυτο χάος της δισκογραφίας των Fall. Σε αυτό το δίσκο ο Newcombe αφήνει το γκάζι και βγάζει το πιο ρομαντικό και γιατί όχι και pop εαυτό του. Ακουστικές μελωδίες κυριαρχούν, πάντα με μία ψυχεδελίζουσα και retro αισθητική, αλλά όλα δείχνουν ότι ο Newcombe τα έχει βρει με τους προσωπικούς του δαίμονες που τον στοιχειώνουν όλα αυτά τα χρόνια. Οπότε η αίσθηση που βγάζει το ''Revelation'' είναι αυτή της γαλήνης και της μακαριότητας. Ο δίσκος ανοίγει με το εθιστικό ''Vad Hande Med Dem'' και εξαρχής γίνεται κατανοητό ότι έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ καλό δίσκο των Brian Jonestown Massacre. Σπινταρισμένος ρυθμός και μελωδίες που κολλάνε για ένα από τα καινούργια τους highlights. To ''What You Isn't'' προσφέρεται για μελέτη από τους σύγχρονους θιασιώτες της νεοψυχεδέλειας, ενώ με το ''Unknown'' μπαίνουν σε γνώριμες γι' αυτούς folk διαδρομές. Ελαφρώς παραμορφωμένα είναι τα φωνητικά του Newcombe στο ''Memory Camp'' με συνέπεια να ακούγονται ακόμα πιο νωχελικά και χαλαρά. Οι Allah-Las σίγουρα θα ήθελαν να είναι δικό τους το ''Food For Clouds'', ενώ το ''Second Sighting'' θα μπορούσε να είναι το μουσικό θέμα σε western που είχε γυρίσει ο Sam Peckinpah για περιπλανώμενους παράνομους που αναζητούν τη λύτρωσή τους σε ατελείωτους κύκλους βίας. Το ''Memorymix'' είναι πολύ πιο groovy από όσο μας έχουν συνηθίσει οι Brian Jonestown Massacre, σαν ο Elvis να τζαμάρει με τον Beck έχοντας κάνει χρήση LSD. Για τη συνέχεια επανέρχονται σε χαμηλότονα τραγούδια σαν τα ''Fist Full Of Bees'' και ''Nightbird'', για να περάσουν για μία τελευταία βόλτα από τη Δυτική Ακτή και τον ήχο της με το ''Xibalba''. Οι Brian Jonestown Massacre έφτιαξαν ακόμα έναν ολοκληρωμένο δίσκο μαθαίνοντας τους νεότερους πως γίνεται η δουλειά και οι ίδιοι εξασφάλισαν μία θέση για την μουσική ανασκόπηση της χρονιάς. Σε λίγες ημέρες εμφανίζονται στη χώρα μας και είναι πραγματική ευκαιρία να δούμε live ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων.