Echo & The Bunnymen - Meteorites

Αναμφισβήτητα ο πρίγκιπας των εναλλακτικών 80ς είναι ο Morrissey. Στο υποθετικό σενάριο που ο Moz δεν είχε υπάρξει ποτέ, ποιος πιστεύετε θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση του, ως η μεγαλύτερη persona εκείνης της εποχής; Σε εμένα πάντως το όνομα που μου έρχεται πρώτο στο μυαλό είναι αυτό του Ian McCulloch, τραγουδιστή των Echo & The Bunnymen. Ερωτευμένος με την επιτυχία, με απίστευτο φωνητικό εύρος, που κατάφερνε να εκφράζει ταυτόχρονα την απόλυτη μελαγχολία και την αισιοδοξία που πηγάζει από όταν καταφέρνεις να στέκεσαι όρθιος μετά από συνταρακτικά γεγονότα. Μεγαλόστομος ως εκεί που δεν παίρνει, δήλωνε ότι οι Bunnymen είναι το μεγαλύτερο συγκρότημα από την εποχή των Beatles, το εννοούσε και το κυριότερο τον πίστευαν και πολλοί που τον άκουγαν. Δηλαδή δήλωνε ότι ακριβώς και οι αφοί Gallagher δεκαπέντε χρόνια πριν από αυτούς, αλλά αυτός είχε καθέ λόγο να το πιστεύει. Συνεπικουρούμενος από έναν από τους πιο σημαντικούς κιθαρίστες της εποχής, τον Will Sergeant και μία rhythm section να σπάει κόκκαλα, ήταν βέβαιο ότι ο McCullogh θα γίνονταν ο αστέρας που πάντα ονειρευόταν. Όμως πάντα κάτι συνέβαινε και η μπάντα από το Liverpool έμενε άνα κλικ πίσω από τους στόχους που η ίδια είχε θέσει, δηλαδή την κατάκτηση της κορυφής. Όχι ότι τα πήγαν άσχημα, πολλοί θα ζήλευαν τη πορεία τους, Kαι επιτυχία σημείωσαν και κριτική αναγνώριση δέχθηκαν και βαθύτατα επιδραστικοί υπήρξαν, αλλά είπαμε ότι ο McCulloch τα ήθελε όλα. Στο πρώτο μισό των 80ς ο Brian Eno αναζητούσε μία μπάντα για να αναλάβει τη παραγωγή των δίσκων της. Οι Echo & the Bunnymen πίστεψαν ότι η συνεργασία τους μαζί του θα είναι αυτό που θα τους απογειώσει. Ο Eno όμως προτίμησε μία μπάντα από την Ιρλανδία που είχε frontman έναν από τους μεγαλύτερους έμπορους του rock. Αυτοί ήταν οι U2 και η ιστορία τους γνωστή από τότε που ξεκίνησαν τη συνεργασία τους με τον Eno. H απόρριψη του Eno πάντως πλήγωσε το τεράστιο εγώ του McCullogh και μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε για το ποιο θα ήταν το μέλλον των Bunnymen αν είχαν δουλέψει με τον άρχοντα της κονσόλας. Οι Echo & the Bunnymen έβαλαν με το ντεμπούτο τους, το ''Crocodiles'', το λιθαράκι τους στο punk κίνημα, όμως τα καλύτερα τα φύλαγαν για τη συνέχεια. Το ''Heaven Up Here'' στέκεται επάξια δίπλα στο ''Closer'' των Joy Division, ενώ το ''Ocean Rain'' είναι ο δίσκος που δεν κατάφεραν ποτέ να βγάλουν οι Simple Minds όσο και να το προσπάθησαν. Το ''Porcupine'' που κυκλοφόρησε ενδιάμεσα των δύο προαναφερθέντων δίσκων δίχασε τη κοινή γνώμη, με άλλους να το θεωρούν το απόλυτο αριστούργημα των Bunnymen και άλλους μία απλά μέτρια κυκλοφορία. Σίγουρα μέτριος ήταν ο πέμπτος και ομώνυμος δίσκος τους. Είχε μεν ωραία singles αλλά συνολικά έστεκε ένα σκαλί πιο κάτω από τα προηγηθέντα αριστουργήματα. Εκεί κλείνει και η πρώτη περίοδος του συγκροτήματος, αφού ο Ian McCullogh μάζεψε το τεράστιο εγώ του και εν μέσω αντεγκλήσεων ξεκίνησε για solo καριέρα το 1989. Η μοίρα όμως επιφύλασε ένα ακόμα άσχημο παιχνίδι για τους Bunnymen, το καλοκαίρι του 1989 ο drummer Pete De Freitas σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, κάτι που καθιστούσε οποιαδήποτε πιθανότητα επανασύνδεσης αμφίβολη. McCullogh και Sergeant δοκίμασαν τις δυνάμεις τους μακριά ο ένας από τον άλλο, με τον πρώτο να κάνει κάποια σημαντικά πράγματα και τον δεύτερο να κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Το 1997 και αφού είδαν ότι οι εποχές τους έχουν ήδη ξεπεράσει, είπαν να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να θέσουν πάλι σε λειτουργία την μηχανή των Echo & the Bunnymen. Σε όλες τις επανενώσεις το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι στην καλύτερη απλά ικανοποιητικό. Η περίπτωση των Bunnymen ανήκει στις καλύτερες των περιπτώσεων με αποτέλεσμα από το 1997 μέχρι σήμερα να έχουν κυκλοφορήσει μία σειρά από δίσκους που πάντα κάλυπταν ένα standard ποιότητας που απαιτούσε το όνομα που υπέγραφε τους δίσκους. Πλέον η σκοτεινή πλευρά τους είχε παραμεριστεί και οι Bunnymen κινούνταν σε πιο ξεκάθαρους pop δρόμους. Στη λειτουργικότητα αυτής της απόφασης σημαντικό ρόλο έπαιξε η βαθύτατα εκφραστική φωνή του McCulloch αλλά και η ικανότητα του Sergeant να ξεπετά με χαρακτηριστική ευκολία πιασάρικα pop riffs.

Το ''Meteorites'' είναι ο έκτος δίσκος της δεύτερης περιόδου των Echo & the Bunnymen και κυκλοφορεί πέντε χρόνια μετά το ''The Fountain''. Αυτό που κάνει αρχικά εντύπωση είναι το εξώφυλλο του δίσκου. Το artwork παραπέμπει περισσότερο σε Orbital ή F.S.O.L παρά στις μαυροφορεμένες μορφές από το Liverpool, αλλά για τους Bunnymen θα ήταν μάλλον δύσκολο να ζηλέψουν τη δόξα των αδελφών Hantroll τώρα στα γεράματα, οπότε ακούγοντας το διαπιστώνουμε ότι όλα τα στοιχεία της Κουνελοπόπ που αγαπήσαμε βρίσκονται εδώ. Ο McCulloch, πιστός στις αρχές του, διατυμπανίζει δεξιά και αριστερά ότι πρόκειται για τον καλύτερο δίσκο τους, σε κάνει να γελάς όταν το πρωτοδιαβάζεις, αλλά όταν ακούς το δίσκο υπάρχει στιγμή που κοντοστέκεσαι και συμφωνείς μαζί του. Προφανώς και δεν είναι ο καλύτερος δίσκος τους, αλλά θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος από την επανασύνδεση και μετά. Ούτε και γι' αυτό είμαι σίγουρος αλλά και ποιος νοιάζεται όταν οι Bunnymen είναι και πάλι μαζί μας με έναν δίσκο άρτιων συνθέσεων και πολύ καλά δουλεμένου στο studio. Το ότι ξέρουν να γράφουν τραγούδια δεν χρειάστηκε να έρθει το 2014 για να το διαπιστώσουμε. Απλά με το ''Meteorites'' επαληθεύουν ότι ακόμα μπορούν να σκαρώσουν μελωδίες ικανές να κολλήσουν στο μυαλό του κάθε ακροατή. Ένας εύκολος τρόπος για να προσεγγίσουμε τη καινούργια δουλειά ενός συγκροτήματος με μεγάλη δισκογραφία, είναι να δούμε σε ποιο σημείο του παρελθόντος έχει ως σημείο αναφοράς το νέο album. Για το ''Meteorites'' μπορούμε να πούμε ότι το δικό του σημείο αναφοράς είναι το ''Ocean Rain''. Φιλόδοξες συνθέσεις με πλούσιες ενορχηστρώσεις αποτελούν το υλικό του καινούργιου δίσκου των Bunnymen. Δεν έχει μεγάλη σημασία να ξεχωρίσουμε μεμονωμένα κομμάτια, μιας και όλα εξυπηρετούν αρμονικά το concept του δίσκου. H πιασάρικη pop του ''Holy Moses'' δένει αρμονικά με τον κλασσικό ήχο των Echo & the Bunnymen του ''Lovers On The Run'', ενώ τα γιγάντια riffs του ''Constantinople'' έρχονται σε αντίθεση με τη μακαριότητα του ''Burn It Down''. Δέκα όμορφα τραγούδια που δηλώνουν περήφανα τη βρετανική καταγωγή τους και το ταλέντο του δημιουργού τους. Μπορεί τα σημάδια του χρόνου να έχουν αρχίσει να είναι εμφανή στη φωνή του McCulloch και να έχει χάσει ένα μέρος από το σκέρτσο της, αλλά δεν παύει να είναι μία από τις χαρακτηριστικότερες της pop κουλτούρας. Οι Echo & the Bunnymen έκαναν το καθήκον τους, και με το παραπάνω αυτήν τη φορά, φτιάχνοντας έναν δίσκο που πραγματικά ανεβάζει τον πήχη ψηλά για τους καλλιτέχνες της γενιάς τους που συνεχίζουν ακόμα. Για να δούμε αν ο φετινός Morrissey μπορεί να τους συναγωνιστεί με τον επερχόμενο δίσκο του.