Afghan Whigs - Do To The Beast

Οι Afghan Whigs, για όλους εμάς τους σημερινούς thirty something, μπήκαν κατά κάποιο τρόπο από την πίσω πόρτα των μουσικών επιλογών μας. Χωρίς να ανήκουν ακριβώς στο trend του grunge που κυριάρχησε στα μουσικά μας ακούσματα στην αρχή της εφηβείας μας, οι Afghan Whigs εντάχθηκαν στις μουσικές μας επιλογές, ίσως γιατί και αυτοί ηχογραφούσαν αρχικά στην Sub Pop, εταιρεία που ταυτίστηκε απόλυτα με το grunge, γιατί είχαν καταγωγή από τη βορειοδυτική ακτή των Η.Π.Α. και σίγουρα γιατί είχαν και αυτοί κιθάρες στον ήχο τους. Μπορεί οι δικές τους κιθάρες να ηχούσαν αρκετά διαφορετικά από τον μέσο κρυφομεταλλά που ήθελε να πάρει λίγη από τη δόξα των Nirvana, αλλά στα εφηβικά μας αυτιά και τελείως απλουστευμένα οι Afghan Whigs αποτελούσαν άλλη μία μπάντα του αγαπημένου μας 'σκληρού' ήχου. Ο χρόνος πέρασε, εμείς μεγαλώσαμε και η σχέση μας με το συγκρότημα έγινε πιο ουσιαστική. Πλέον ο κουρνιαχτός του grunge είχε κάτσει και ο καθένας μπορούσε να επιλέξει ότι πραγματικά άξιζε, αφήνοντας στη (μουσική) λήθη ότι είχε βγει στην επιφάνεια μόνο και μόνο για λόγους hype. Γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι οι Afghan Whigs είναι ένα από τα σπουδαιότερα rock συγκροτήματα που είχε να παρουσιάσει η Αμερική στα 90ς. Εξέπεμπαν μία διαφορετική γοητεία από όλους τους άλλους. Μία γοητεία που αντλούνταν από την αγάπη τους για τη μαύρη μουσική και την σεξουαλικότητα που που άφηνε η στιχουργική, η μουσική τους και η εν γένει παρουσία του frontman Greg Dulli. Καθώς τα 90ς φτάνουν μπρος το τέλος τους και έχοντας ήδη μία σειρά καταπληκτικών δίσκων, προεξάχοντος του ''Gentlemen'', οι Afghan Whigs αποφάσισαν να ρίξουν τους τίτλους τέλους της πορείας τους. Προς τιμή τους ήταν το γεγονός ότι έκλεισαν το κατάστημα, όχι γιατί αυτό είχε παρακμάσει αλλά όταν αυτό εξακολουθούσε να βρίσκεται ψηλά. Στη συνέχεια ο Duli φόρμαρε τους Twilight Singers, με τους οποίους κυκλοφόρησε αρκετούς καλούς δίσκους, συνεργάστηκε με το άλλο ιερό τέρας της εποχής, τον Mark Lanegan, και γενικά ποτέ δεν έπαψε να είναι ενεργός στη μουσική, σημειώνοντας πάντοτε αξιόλογες επιδόσεις. Έχοντας περάσει μία δεκαπενταετία από τη διάλυσή τους, οι Afghan Whigs ακολουθούν το ίδιο δρόμο με πολλές μπάντες της εποχής τους, δηλαδή την επανασύνδεση με σκοπό τις περιοδείες και τη κυκλοφορία καινούργιου υλικού. Έτσι το ''Do To The Beast'' είναι το νέο τους δισκογραφικό πόνημα και εμείς καλούμαστε να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με το συγκρότημα, ύστερα από τόσα χρόνια αποχής.

Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν και το rock να έχει αλλάξει αρκετά, αλλά οι Afghan Whigs συνεχίζουν από εκεί που είχαν σταματήσει με το ''1965''. Οι κιθάρες δεν έχουν αλλάξει καθόλου, ακούγονται σκληρές και sexy ταυτόχρονα, ενώ η φωνή του Dulli είναι αρκετά πιο βραχνιασμένη και προδίδει τα χρόνια και τις καταχρήσεις του κατόχου της. Γενικά το ''Do To The Beast'' περιέχει όλους εκείνους τους λόγους που κάποιος αγάπησε το συγκρότημα. Από τη δυναμική αρχή του ''Parked Outside'', με τις κιθάρες να ηχούν σαν να μην πέρασε μια μέρα, και τη rock soul του ''Matamoros'', οι Afghan Whigs δηλώνουν alive and kicking και το αποδεικνύουν. Κομμάτια που θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται σε οποιοδήποτε δίσκο τους, δείχνουν ότι στη συνθετική τους φλέβα υπάρχει αρκετή φλόγα ακόμα. Το ''Algiers'' που το είχαμε ακούσει αρκετό καιρό πριν τη κυκλοφορία του δίσκου, είναι αρκετά πιο χαμηλόφωνο ενώ έχει και άρωμα παραδοσιακής αμερικάνικης μουσικής. To ''It Kills'' θυμίζει την περίοδο των Twilight Singers, ενώ στο ''Lost In The Woods'' κυριαρχεί η νυχτερινή ατμόσφαιρα και ο Dulli προφέρει την αγαπημένη του λέξη (baby) όσες περισσότερες φορές μπορεί. Αφού το δεύτερο μισό του δίσκο είναι αρκετά πιο ήρεμο, έχουμε τo ''Can Rova'' να είναι μία αφαιρετική μπαλάντα με τη μουσική να συνοδεύει την αργόσυρτη εκφορά του λόγου, ενώ στο ''The Lottery'' ο κλασσικός ήχος των Afghan Whigs φιλτράρεται μέσα από τις δυνατότητες που δίνουν τα σύγχρονα studio. Φτάνοντας στο τέλος συναντάμε το ''These Sticks'' να λειτουργεί καθαρτικά για το δημιουργό του. Τα φωνητικά εκφράζουν μία γαλήνη και δείχνουν ότι ο Dulli έχει καταφέρει να απαλλαγεί από τους προσωπικούς του δαίμονες που πάλευε μία ζωή.

Οι Afghan Whigs επέστερψαν κυκλοφορώντας έναν αξιόλογο δίσκο, που μπορεί να μην έχει να προσθέσει κάτι στη δισκογραφία τους, αλλά δεν παύει να ακούγεται ευχάριστα και να προκαλεί νοσταλγία σε όλους αυτούς που αγάπησαν το συγκρότημα στα 90ς. Το ''Do To The Beast'' δεν έχει να προσφέρει δάφνες προτοτυπίας για το σύγχρονο rock, άλλοι έχουν να φροντίσουν για αυτό, αλλά είναι μία πολύ τίμια επιστροφή από έναν καλλιτέχνη (Greg Dulli) που όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε απόλυτα συνεπής τόσο απέναντι στο κοινό του, όσο και στον ίδιο του τον εαυτό. Εξάλλου είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μία γενιά που μεγάλωσε με τους Afghan Whigs (και άλλα παρεμφερή συγκροτήματα) να τους βλέπει να παραμένουν μουσικά ενεργοί ύστερα από τόσα χρόνια.