Black Lips - Underneath The Rainbow

Καινούργιος δίσκος για την αλητοπαρέα από την Ατλάντα, το ''Underneath The Rainbow'', που έρχεται τρία χρόνια μετά το πολύ καλό ''Arabia Mountain''. Πλέον οι Black Lips είναι παλιές καραβάνες του γκαραζάδικου rock 'n' roll με πλούσια δισκογραφία μιας και ηχογραφούν για πάνω από μία δεκαετία. Γνήσιοι εκπρόσωποι της αυθεντικής ροκενρολάδικης αισθητικής, συνδυάζουν κολλητικά ριφάκια με ατελείωτη διάθεση για χαβαλέ και party. Με αυτόν το μπούσουλα πορεύτηκαν για τη πρώτη δεκαετία της ζωής τους και τους έβγαλε ασπροπρόσωπους. Κλείνοντας, όμως, μία δεκαετία στο κουρμπέτι είπαν να δείξουν ότι βγήκαν από την εφηβεία και μπήκαν στην ενήλικη ζωή. Τα πρώτα σημάδια μετεφηβικής ωρίμανσης τα έχουν ήδη δείξει με το ''Arabia Mountain''. Εκεί τη παραγωγή την είχε αναλάβει ο Mark Ronson που κατάφερε να χαλιναγωγήσει τον ενθουσιασμό των Black Lips προς μία πιο artistic κατεύθυνση. Έτσι αυτό που έχανε το συγκρότημα σε ενέργεια, το έβρισκε σε μία καλλιτεχνική ωριμότητα, με την καλή έννοια. Αφού το πρώτο πείραμα δούλεψε, οι Black Lips είπαν να το επαναλάβουν. Στη καρέκλα του παραγωγού κάθονται εναλλάξ ο Patrick Carney των Black Keys και ο Tommy Benneck των Dap-Kings. Η δουλειά που έκαναν είναι πολύ καλή αλλά όπως όλοι γνωρίζουμε το πιο σημαντικό πράγμα σε ένα δίσκο ειναι τα ίδια τα τραγούδια και αυτή τη φορά οι Black Lips δεν είχαν το καλύτερο δυνατό πακέτο.

Το ''Underneath The Rainbow'' περιέχει ισόποσες δόσεις σπινταρισμένου rock 'n' roll και αργόσυρτoυ blues rock σαν αυτό των πρώιμων Black Keys και φυσικά των White Stripes. Όμως το να κάνεις κάτι στο οποίο έχει μεγαλουργήσει ο Jack White και να τη βγάλεις καθαρή, θέλει κάτι παραπάνω από ταλέντο. Οπότε το δεύτερο συστατικό του coctail του ''Underneath The Rainbow'' είναι και αυτό που το καθιστά πιο αδύναμο από τις προηγούμενες κυκλοφορίες του συγκροτήματος. Παρόλα αυτά υπάρχουν κομμάτια που είναι ικανά να μας αναγκάσουν να χορέψουμε στο ρυθμό τους. Όπως το 50ς ροκάκι ''Drive By Buddy'' ή το ανεβαστικό ''Make You Mine''. To ''Smiling'' είναι ένα τυπικό Black Lips κομμάτι με χοροπηδηχτή rhythm section και φωνητικά που παραπέμπουν σε βραχνιασμένο μαθητή λυκείου. Το ''Dorner Party'' είναι το πιο ανεβαστικό κομμάτι του δίσκου, από αυτά που χορεύονται καλύτερα ύστερα από κατανάλωση αλκοόλ και με την ώρα να είναι αρκετά μετά τα μεσάνυχτα. Με χαρακτηριστική άνεση θα κερδίσει μία θέση στο prime time κάθε rock set που θέλει να είναι και διασκεδαστικό. Το πνεύμα των Black Keys καταλαμβάνει το ''Boys In The Wood'', με τις κιθάρες να παίζουν blues-ιες και τα φωνητικά να παραπέμπουν σε τραγουδιστές του Mississippi με τη βαριά και ασήκωτη εκφορά του λόγου. Με το ''Do The Vibrate'' αποτίουν φόρο τιμής στους The Cramps και στη γενικότερη thrash rock 'n' roll κουλτούρα. Άλλο ένα τυπικό κομμάτι των Black Lips είναι το ''I Don't Wanna Go Home'', ενώ στο ''Dantelion Dust'' υιοθετούν τον ήχο των Black Angels, χωρίς όμως να διαθέτουν τον όγκο των τελευταίων. Ο δίσκος κλείνει με το καθαρόαιμο rock 'n' roll του ''Dog Years'' να αποπνέει κάτι από τον αέρα των Rolling Stones των 70ς, όταν ήταν η μεγαλύτερη rock μπάντα αυτού του πλανήτη.

Οι Black Lips μπορεί να μην έκαναν κάποιο ιδιαίτερο βήμα προς τα μπρος με το ''Underneath The Rainbow'' και απλώς να έφτιαξαν άλλον έναν δίσκο τίμιου rock. Μπορεί να έχασαν κάτι από το punk attitude που είχαν, αλλά εξακολουθούν να είναι από τις σημαντικές μονάδες του θιάσου του rock 'n' roll των ημερών μας και με το νέο τους δίσκου μας καλούν να συνεχίσουμε το χορό, εστώ και ο ρυθμός αν είναι ένα κλικ πιο αργός, ώστε να μπορούμε να ανταποκριθούμε λόγω ηλικίας. Εξάλλου όποιος μένει πιστός στο δαίμονα του rock 'n' roll θα τη βγάζει για πάντα καθαρή.