Eagulls - Eagulls

Πρώτη δισκογραφική απόπειρα για τους Βρετανούς Eagulls που μας πηγαίνουν πίσω στα τέλη των 70ς, αρχές 80ς, τότε που το νησί έβραζε στη κυριολεξία. Η εργατική τάξη ασφυκτιούσε υπό το βάρος της πολιτικής της Θάτσερ και η νεολαία αισθανόνταν οργισμένη, χωρίς να μπορεί να εξηγήσει ακριβώς το γιατί. Η ανεργία είχε εκτοξευτεί, το κοινωνικό κράτος ήταν ανύπαρκτο και οι χαρτογιακάδες των Τόρηδων πατούσαν πάνω σε συντρίμια για να περάσουν τις μεταρρυθμίσεις τους. Απολύτως φυσικό ήταν και η μουσική που έφτιαχνε η τότε νεολαία να αποπνέει το κλίμα της εποχής. Φρέσκο ήταν και το punk, που μόλις είχε καεί στην αυτοκαταστροφικότητά του. Ο σπόρος του όμως ήταν ζωντανός και το new wave μόλις γεννίοταν. Joy Division, Cure, P.I.L. και λοιποί ήρωες της εποχής είχαν αναλάβει να εκφράσουν τις ανησυχίες της νέας γενιάς. Στο ίδιο λοιπόν κλίμα βρίσκεται και το ντεμπούτο των Eagulls. Κάτι παρεμφερές δηλαδή με αυτό που κάνουν τα τελευταία χρόνια μπάντες σαν τους Editors, τους Horros και τους White Lies, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς από τους σύγχρονους, που ασχολούνται με την αναβίωση του post punk. Αυτό που χαρακτηρίζει το ντεμπούτο των Eagulls είναι η ενέργεια που περικλείει. Κοφτές κιθάρες, νευρική rhythm section και φωνητικά που αποπνέουν απόγνωση. Ειδικά τα φωνητικά του τραγουδιστή George Mitchell είναι από τα μεγάλα ατού του συγκροτήματος. Κάτι μεταξύ ενός οργισμένου Ian Curtis και ενός Robert Smith λίγο πριν εκραγεί. Οι Eagulls όμως δεν είναι ένα συγκρότημα που έχει μόνο κάποιες καλές ιδέες και σπουδαίες αναφορές. Πάνω από όλα έχει στιβαρά και ολοκληρωμένα τραγούδια που αντανακλούν πλήρως τους σκοπούς του συγκροτήματος.

Με δεδομένη, εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, την αναβίωση των 'σκοτεινών' 80ς, εύκολα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος τι έχουν να προσφέρουν οι Eagulls που δεν το έχει δώσει κάποιος άλλος αυτά τα χρόνια. Η απάντηση προφανώς και είναι αρνητική για το συγκρότημα, αλλά έυκολα μετατρέπεται υπέρ τους αν βάλουμε στη ζυγαριά ότι οι Eagulls είναι ένα συγκρότημα με ψυχή που κατέχει τον ήχο που παίζει. Ανακατεύουν dark ατμόσφαιρες, με shoegaze κιθάρες, που και αυτές ουσιαστικά προέρχονται ως κατάληξη του new wave, τις γαρνίρουν με post punk φωνητικά και το μείγμα είναι απολύτως λειτουργικό. Εξάλλου ποιο άλλο σύγχρονο βρετανικό συγκρότημα που ασχολείται με το συγκεκριμένο είδος έχει στον ίδιο δίσκο δέκα πολύ δυνατά τραγούδια, που θα έκαναν τον Ian Curtis και τον Howard De Voto να χαμογελούν με ικανοποίηση για την κληρονομιά που άφησαν. Και όπως όλοι ξέρουμε τουλάχιστον ο Curtis δεν χαμογελούσε εύκολα. To ''Nerve Endings'' μας βάζει κατευθείαν στο πνεύμα του δίσκου, με τις νευρώδεις κιθάρες του και φωνητικά που τονίζουν την απόγνωση που κυριεύει το συγκρότημα. Η συνέχεια κυλά ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος με τραγούδια σαν το ''Hollow Visions'', το ''Tough Luck'' και το ''Yellow Eyes'',για να αναφέρουμε μόνο μερικά από τα κομμάτια που απαρτίζουν τον πρώτο δίσκο των Eagulls. Η αστική αποξένωση τροφοδοτεί τους εφιάλτες τους, τους εμποτίζουν με μπόλικη οργή και μας τους διοχετεύουν σε πρωτόλεια μορφή και χωρίς φτιασιδώματα μέσω της μουσικής τους. Το ''Prossessed'' είναι καταιγιστικό, με τις κιθάρες και τα πλήκτρα να γίνονται οριακά πομπώδη, ενώ το ρεφρέν είναι κατάλληλο για να τραγουδιέται στις συναυλίες τους με την καθολική συμμετοχή του κοινού. Τις πρώτες ημέρες του new wave θυμίζει το ''Footsteps'', ενώ το ''Fester/Blister'' μας γυρίζει ακόμα πιο πίσω τότε που οι Buzzcocks έβγαζαν το πρώτο τους E.P. με τίτλο ''Spiral Scratch''. Για τελείωμα κρατάνε το ''Soulless Youth'', μία ευθεία αναφορά-καταγγελία της νέας γενιάς, που έχει χάσει την ψυχή της υποκύπτωντας ολοκληρωτικά στον καταναλωτισμό που προβάλλει ο σύγχρονος τρόπος ζωής.

Οι Eagulls καταφέρνουν με το ντεμπούτο τους να ανακηρυχθούν οι νέοι dark ήρωες για τη χρονιά που μόλις άρχισε. Κατάφεραν να φτιάξουν έναν δίσκο γεμάτο ενέργεια, αυθεντικό στις προθέσεις του, που αγγίζει τον ακροατή με ευκολία, μιας και πραγματεύεται ζητήματα που αφορούν τον ίδιο και την καθημερινότητά του. Tο new wave γεννήθηκε σε μία εποχή που υπήρχε αυξημένη κοινωνική αναταραχή και σήμερα υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για να υπάρξει το καινούργιο new wave, του οποίου οι Eagulls είναι άξιοι εκπρόσωποι. Έχουμε συνηθίσει πολλά συγκροτήματα τέτοιου είδους να βγάζουν πολύ καλούς πρώτους δίσκους αλλά στη συνέχεια να παίρνουν τη κάτω βόλτα. Ελπίζουμε οι Eagulls να μην ανήκουν σε αυτή τη κατηγορία. Αυτό βέβαια θα το δείξει ο χρόνος και οι επόμενες κυκλοφορίες τους.