Days of Our Likes #08: Μία από αυτές τις μέρες

Όταν ο Η. βγήκε από την κεντρική πόρτα των γραφείων της εταιρείας που εργαζόταν, είχε ήδη βραδιάσει. Είχε περάσει όλη την ημέρα  στο γραφείο  και τώρα ένιωθε μια ένταση που ήθελε με κάποιο τρόπο να ξεφορτωθεί. Αποφάσισε να περπατήσει μέχρι το σπίτι αντί να πάρει ταξί όπως συνήθιζε. Περπατώντας άρχισε να νιώθει αδιαθεσία. Την ίδια απροσδιόριστη αδιαθεσία που είχε καθ' όλη την διάρκεια της ημέρας και  πάσχιζε να την κρύψει για να μην δείξει αδυναμία στους συναδέλφους του. «Μαλακίες…κάνεις δεν θα το πρόσεχε, ούτως ή άλλως κανείς δεν σου δίνει σημασία όσο κάνεις τους σωστούς υπολογισμούς» δυνάμωσε μια φωνή μέσα του εκκρίνοντας μια πολυπόθητη ποσότητα αδρεναλίνης που χρειαζόταν τόσο πολύ, αλλά που σαν ένα παλιρροϊκό κύμα οργής διαρκούσε λίγο εγκαταλείποντάς  τον τώρα άδειο να περνά το κατώφλι του σπιτιού του.

Ήταν καταϊδρωμένος από το περπάτημα και έτσι πήγε στο ψυγείο, πήρε μια σόδα και άνοιξε την τηλεόραση. Έδειχνε τις βραδινές ειδήσεις. Ένας αρχηγός κράτους είχε επισκεφτεί την χωρά και στο βίντεο γινόταν δεκτός με όλες τις τιμές από τον πρωθυπουργό. Αυτό σήμαινε κόκκινο χαλί, μια μπάντα και ένα άγημα να τον περιμένει. Τα πλάνα τον έδειχναν να κατεβαίνει από το αεροπλάνο και ναι …μια ομάδα στρατιωτικών τον περίμενε για να νιώσει όμορφα. Ο Η. έβρισκε γελοίο ή  τουλάχιστον περίεργο το να θεωρείται ένδειξη καλής υποδοχής  μια ομάδα ανθρώπων που κρατούν όπλα υψωμένα …τι αποδείκνυε και τι προσέφερε κάτι τέτοιο;  Ήπιε λίγο από την σόδα του προσπαθώντας  να βολευτεί στον καναπέ του αποφορτίζοντας την ένταση της ημέρας. Οι αρχηγοί των δύο κρατών που συναντιόνταν στην οθόνη τώρα, έδειχναν να αντιλαμβάνονται αλλά και να απολαμβάνουν την τελετή υποδοχής των πολιτισμένων αυτών ιθαγενών της χώρας από ένα βάθρο δύο επίπεδα ψηλότερα από τους υπόλοιπους, προσπαθώντας να δείχνουν σοβαροί απέναντι στις  καλοκουρδισμένες και ομοιόμορφες στολές που τους έδειχναν σεβασμό. Ο Η. τελείωσε την σόδα του αλλά ακόμα δεν ήξερε τι του φταίει. Έκλεισε την τηλεόραση την στιγμή που άλλαζε το θέμα των ειδήσεων, περνώντας στους αιχμάλωτους ουρακοτάγκους του ζωολογικού κήπου. Πήγε στην κουζίνα, πέταξε το μπουκάλι της σόδας, έδεσε την σακούλα των σκουπιδιών και κατέβηκε στον ήσυχο προαστιακό δρόμο.

Κρατώντας την σακούλα προσπέρασε τον κάδο. Ξεχνώντας ότι φορούσε  τις παντόφλες του, συνέχισε στην γειτονιά όπου από τα ανοιχτά παράθυρα έβλεπε τις αντανακλάσεις των τηλεοράσεων στους τοίχους των σπιτιών. Διέσχισε ολόκληρο τον προαστιακό δρόμο πάντα κρατώντας την σακούλα, πάντα φορώντας τις παντόφλες του, μέχρι που δεν θυμόταν πως έφτασε σε ένα πολυκατάστημα με ηλεκτρικά είδη αρκετά χιλιόμετρα μακριά από την γειτονιά του. Στην βιτρίνα δεκάδες τηλεοράσεις ανοιχτές έδειχναν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Ήταν χειρότερα από πριν, ένιωθε  την ένταση να αυξάνεται και ένα πνίξιμο στο λαιμό να μεγαλώνει. Ζεσταινόταν αφόρητα και με τον ιδρώτα να αυλακώνει το πρόσωπο του, σήκωσε την σακούλα σκουπιδιών στον αέρα, άκουσε τα τζάμια της βιτρίνας να θρυμματίζονται και ένα αίσθημα ανακούφισης έλουσε τον σβέρκο του…με τον κρύο ιδρώτα να τον ξυπνά στον καναπέ του σπιτιού του ενώ τα αυτιά του  συνέχιζαν να βουίζουν από τον ήχο γυαλιών που θρυμματίζονται .Ξυρίστηκε, ντύθηκε και πήγε για δουλειά.

Στο οικοδομικό τετράγωνο που βρίσκονταν τα γραφεία της εταιρείας που εργαζόταν επικρατούσε αναστάτωση, καθώς κατά την διάρκεια της νύχτας είχαν βανδαλιστεί πολλές από τις βιτρίνες των μαγαζιών εκεί γύρω. Ένα από αυτά ήταν και το κομμωτήριο δίπλα στην είσοδο της εταιρείας, όπου τώρα μια κοπέλα τοποθετούσε μια περούκα στο κεφάλι μιας κούκλας, για να συνεχίσει λίγο αργότερα χτενίζοντάς την.
«Τελικά υπάρχουν χειρότερες δουλειές από το να είσαι λογιστής» ψέλλισε ο Η. κοιτώντας τον εαυτό του να αντανακλάται στο τζάμι που μόλις είχε αντικατασταθεί…

* Ο Η. λυγίζει κάτω από όλη αυτή την ησυχία γύρω του, που δεν μπορεί παρά να είναι κατασκευασμένη. Ενώ θα βρίσκεται στο γραφείο του, κάτω τα συνεργεία του δήμου θα μαζέψουν μεταξύ άλλων και την σακούλα σκουπιδιών του.