Bruce Springsteen - High Hopes

Το 1995 ο Neil Young επέλεξε να χρησιμοποιήσει τους Pearl Jam ως μπάντα για την ανάγκη των ηχογραφήσεων του ''Mirrorball''. Η επιλογή μουσικών μίας νεότερης γενιάς θα έφερνε έναν φρέσκο αέρα στις ηχογραφήσεις και ταυτόχρονα θα παρουσίαζε τον Young στο πολυπληθές κοινό των πιονέρων του grunge ήχου. Οι Pearl Jam ούτως ή άλλως ήταν ορκισμένοι fans του Καναδού rocker και με χαρά απδέχθηκαν τη πρόσκλησή του. Το γλυκό έδεσε, ο Young συστήθηκε σε άλλη μία γενιά rockers, οι Pearl Jam πραγματοποίησαν ένα παιδικό τους όνειρο και το ''Mirrorball'' άφησε ιδιαίτερα θετικές εντυπώσεις. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον Bruce Springsteen και το ''High Hopes''. Το Άφεντικό΄, όπως τον αποκαλούν οι πολυάριθμοι οπαδοί του, θέλησε να ξεφύγει από τα standards που του προσφέρει τόσα χρόνια οι E Streed Band και αποφάσισε να φέρει καινούρια πρόσωπα στο studio για τις ηχογραφήσεις του ''High Hopes''. Έτσι ο Tom Morello των Rage Against the Machine αναλαμβάνει τις (περισσότερες) κιθάρες και ο Ron Anielo κάθεται στη θέση του παραγωγού. Το γλυκό όμως μάλλον δεν έδεσε σωστά και μένουμε με την εντύπωση ότι η πολυπόθητη χημεία δεν βρέθηκε. Ο Morello αναμφίβολα είναι ένας κορυφαίος κιθαρίστας αλλά τα μεταλιζέ σόλο του απέχουν αρκετά από το πνεύμα της μουσικής του Springsteen. H παραγωγή του Anielo είναι άτολμη και οι ιδέες που έχει προσθέσει μοιάζουν να εξυπηρετούν περισσότερο την ανάγκη για καινοτομία και όχι την πραγματική ανάδειξη των συνθέσεων.

Το ''High Hopes'' σε καμία περίπτωση δεν είναι κακός δίσκος, θα μπορούσε όμως να είναι αισθητά καλύτερος. Έχει ωραίες ιδέες και ενδιαφέροντα τραγούδια. Τέτοια είναι και η διασκευή στο ''High Hopes'' του Tim Scott McConnell, που επιλέχθηκε να δώσει και τον τίτλο σε ολόκληρο το δίσκο. Ένα κομμάτι που ο Springsteen καταφέρνει να το οικειοποιηθεί τελείως, με παιχνιδιάρικα κρουστά και πνευστά να δίνουν έναν τόνο χαλαρότητας στο κομμάτι. Το ''American Scin (41 Shots)'' καταπιάνεται με ένα ευαίσθητο θέμα, μιας και αναφέρεται στο βίαιο θάνατο μετανάστη από την αστυνομία της Νέας Υόρκης. Το τραγούδι ξεκινά με τη μουσική σε χαμηλή ένταση, τον Bruce να απαγγέλνει τους γεμάτη ένταση στίχους και όλα να δείχνουν ότι έχουμε με ένα κομμάτι που θα προκαλέσει έντονη συναισθηματική φόρτιση. Όμως όταν η μουσική κλιμακώνεται νιώθουμε ότι γίνεται περισσότερο ανθεμική από όσο θα χρειάζονταν, αποτρέποντας με αυτό τον τρόπο το κομμάτι να απογειωθεί. Παρόλα αυτά είναι ένα κομμάτι που θα μπορέσει να ενταχθεί στη setlist των ζωντανών εμφανίσεων του Springsteen λειτουργώντας ως γέφυρα ανάμεσα σε πιο διασκεδαστικά κομμάτια και έχοντας εξασφαλισμένη τη συγκίνηση του κοινού. Το ''Down In The Hole'' είναι ένα πειραγμένο blues στολισμένο με τεχνολογικά κόλπα, ενώ το ''Heaven's Wall'' αποτελεί μία απόπειρα του Springsteen να φρεσκάρει τον κλασσικό rock ήχο του και τον Morello να προσθέτει μερικά αχρείαστα σολαρίσματα. Αντίθετα το ''Frankie Fell In Love'' είναι πιστό στον ήχο που έχει καθιερώσει ο Springsteen τόσα χρόνια. Το ''The Ghost of Tom Joad'' το είχαμε πρωτοακούσει στον ομώνυμο δίσκο του 1995. Εκεί ήταν ένα αργόσυρτο κομμάτι πιστό στην αμερικάνικη τραγουδοποιία, εδώ το συναντάμε με μεταλλικές κιθάρες σαν αυτές των Rage Against the Machine και με έντονη ροκάδικη διάθεση. Η σύγκριση βρίσκει νικήτρια τη πρώτη εκτέλεση με χαρακτηριστική ευκολία. Μπορεί ο Springsteen να μην τα πηγαίνει τόσο καλά όταν διασκευάζει τον εαυτό του, τα πηγαίνει όμως περίφημα όταν διασκευάζει punk. Το ''Just Like Fire Would'' των Αυστραλών Saints είναι εξαιρετικό όπως το παρουσιάζει ο Springsteen, ενώ και η εκτέλεση του στο ''Dream Baby Dream'' των πρωτοπόρων Suicide αφήνει μία γλυκιά και ονειρική διάθεση.

Το ''High Hopes'' έχει εξαιρετικά τραγούδια που όμως θα μπορούσαν να παρουσιαστούν καλύτερα. Οι επιλογές των Morello στις κιθάρες και του Anielo στη παραγωγή δεν λειτούργησαν όπως θα περίμενε ο Springsteen. O μεν Morello αναλώθηκε σε μεταλλικά riffs, που είναι αρκετά ξένα από το πνεύμα της μουσικής του Springsteen, ο δε Anielo θεώρησε ότι εκσυγχρονισμός του ήχου είναι η απλή τοποθέτηση κάποιων μπλιμπλικιών και ορισμένων προγραμματισμένων κρουστών μη τολμώντας να παρέμβει δομικά στον πυρήνα των συνθέσεων. Σκεφτείτε πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν στις κιθάρες ήταν ο Win Butler των Arcade Fire και δηλωμένος οπαδός του Springsteen και τη παραγωγή την αναλάμβανε κάποιος σαν τον Daniel Lanois, ο οποίος έδωσε και νέα πνοή στη δισκογραφία του Dylan. Το ''High Hopes'' θα φανεί μέτριο σε αυτούς που παρακολουθούν συστηματικά τον Springsteen, αλλά θα αρέσει αρκετά σε αυτούς που θα πρωτοασχοληθούν μαζί του.