Glasvegas - Later...When The TV Turns To Static

Ένας συνηθισμένος όρος στη μουσική βιομηχανία έιναι το ‘δύσκολο τρίτο album’. Αναφέρεται στο τρίτο δίσκο κάποιου συγκροτήματος και θεωρεί ότι το συγκεκριμένο album αποτελεί είτε διαβατήριο προς τη γενικότερη καταξίωση, είτε την αρχή μίας φθίνουσας πορείας. Προφανώς αυτή η έκφραση έχει προκύψει εμπειρικά, παρατηρώντας την ιδιαίτερη σημασία του τρίτου δίσκου για τη συνέχεια ενός συγκροτήματος. Για να μιλάμε όμως για το ‘δύσκολο τρίτο album’ εννοείται ότι έχουν προηγηθεί δύο, που έχουν αποσπάσει ιδιαίτερα θετικές απόψεις. Τι ισχύει όμως για τα συγκροτήματα που κυκλοφορούν το τρίτο τους δίσκο, έχοντας στο παρελθόν τους ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο και ένα δεύτερο δίσκο που απογοήτευσε; Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα μας τη δώσουν οι Glasvegas με το τρίτο τους δίσκο ''Later… When the TV Turns To Static''. Οι Glasvegas εισήλθαν ξαφνικά στη ζωή μας, με τις ευλογίες του Alan McGee, το 2008 με το ομώνυμο ντεμπούτο τους, κερδίζοντας τα εύσημα για την επική με υποβόσκουσα μελαγχολία μουσική τους. Αρκετά κραυγαλέα singles τους έφεραν στη πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και η Σκωτία φαίνονταν πως είχε βρει τους αντικαταστάτες των Franz Ferdinand πριν καν τους χρειαστεί. Το ''Euphoric Heartbreak'' που ακολούθησε το 2011  δεν ήταν ακριβώς εμπνευσμένο. Για την ακρίβεια στεκόταν τελείως αμήχανο μπροστά στις δάφνες του προκατόχου του. Κυκλοφορία που σίγουρα πάτησε φρένο στις ορέξεις του συγκροτήματος και σίγουρα προβλημάτισε για το μέλλον τους. Αποστασιοποιημένοι από το hype των πρώτων χρόνων τους και χωρίς ιδιαίτερες τυμπανοκρουσίες φέτος κάνουν το τρίτο δισκογραφικό τους βήμα.

 O δίσκος ξεκινά με το ομότιτλο κομμάτι, που θυμίζει κατευθείαν το ''Flower & Football Tops'' που άνοιγε το περιβόητο ντεμπούτο τους. Αδυναμία νέας πρότασης ή η ασφάλεια ενός επιτυχημένου παρελθόντος; Η συνέχεια του δίσκου θα το δείξει. Οι Glasvegas  είναι πραγματικά δύσκολο να ξεφύγουν από τη μανιέρα που οι ίδιοι έφτιαξαν για τον εαυτό τους. Είναι τέτοια η χροιά της φωνής του James Allan και τόσο χαρακτηριστικές οι κιθάρες και τα πλήκτρα τους, που ένα κομμάτι των Glasvegas φωνάζει από μακριά τον δημιουργό του. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αρκεί να υπάρχουν γερές συνθέσεις, αλλά όπως και να το κάνουμε το στοιχείο της πρωτοτυπίας  έχει πλέον χαθεί. Το ''Later…'' όμως έχει ενδιαφέρουσες ιδέες, όπως το ''Youngblood'' με την επικότητά του να μας δείχνει πως θα ακούγονταν οι Killers αν δεν κατάγονταν από το Las Vegas αλλά από τα highlands της Σκωτίας ή το ''All I Want Is My Baby'' να είναι φτιαγμένο για τα playlists ραδιοφώνων. Με το ''Choices'' και το ''I ‘d Rather Be Dead (Than Be With You)'' βάζουν τα μελαγχολικά πλήκτρα μπροστά και προσδοκούν στο άναμα των αναπτήρων στις συναυλίες τους. Βοηθά και η φωνή του Allan που μπορεί να παίξει μπάλα στο χώρο της μπαλάντας με χαρακτηριστική άνεση. Το ''Secret Truth'' μας βάζει σιγά σιγά στο κλίμα του, ξεκινώντας αρκετά χαλαρά για να αναπτύξει σταδιακά τον ανθεμικό του χαρακτήρα. Στιγμές όμως σαν το ''Magazine'' προδίδουν τις αδυναμίες των Glasvegas, αφού στηρίζονται σε μία πατενταρισμένη λογική, όπου τα φωνητικά βγαίνουν μπροστά και όταν αυτά απουσιάζουν δίνεται χώρος για αδιάφορα σολαρίσματα.    

Το ''Later…'' είναι ένας δίσκος σαφέστατα καλύτερος από το ''Euphoric Heartbreak'' που δείχνει ότι οι Glasvegas μπορούν να ξαναβρεθούν σε φόρμα έστω και αν δεν έχουν κομμάτια σαν το ''Geraldine'' ή το ''Flowers & Football Tops'' του πρώτου δίσκου. Το αν αρέσει εξαρτάται και από τις προσδοκίες του καθενός. Σίγουρα δεν πρωτοτυπούν σε κάτι, αλλά κινούνται με ιδιαίτερη αξιοπρέπεια στα όρια του mainstream με το εναλλακτικό. Στα συν τους είναι και τα εκφραστικά φωνητικά του Allan, έστω και αν δεν έχουν τεράστιες δυνατότητες.