Madchester Rave On!

Η μουσική σκηνή της Βρετανίας σε ολόκληρη τη δεκαετία του ογδόντα κυριαρχούνταν από μία εν γένει μελαγχολική διάθεση. Κάτι που ταίριαζε γάντι με τον μουντό καιρό του νησιού, αλλά που ταυτόχρονα αποτύπωνε και τη ψυχολογία της νεολαίας εκείνη την εποχή. Οι δείκτες ανεργίας είχαν εκτοξευτεί στα ύψη, οι κοινωνικές παροχές είχαν περιοριστεί αισθητά, ο πόλεμος στα Φόκλαντς και οι συνεχείς συγκρούσεις μεταξύ συνδικάτων και κυβέρνησης είχαν διαταράξει σε μεγάλο βαθμό τον κοινωνικό ιστό της Αγγλίας. Η απελπισία της εργατικής τάξης έκανε την εμφάνισή της και στα αγγλικά γήπεδα με τη γιγάντωση του χουλιγκανισμού. Για όλες αυτές τις πολιτικές επιλογές ένας άνθρωπος ήταν υπεύθυνος και άκουγε στο όνομα Μάργκαρετ Θάτσερ. Η Θάτσερ ως πρωθυπουργός της Αγγλίας άσκησε ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές αγνοώντας τις επιπτώσεις τους στα απλά λαϊκά στρώματα. Οπότε πολύ λογικά και η μουσική που βγήκε εκείνα τα χρόνια διακρίνονταν από έναν πεσιμισμό που αποτύπωνε τη γενικότερη κατάσταση. Ονόματα όπως οι Joy Division, οι Smiths, οι Cure, οι Felt κ.α. ήταν αυτοί που σημάδεψαν τη μουσική των 80ς.

Καθώς τα 80ς βάδιζαν προς το τέλος τους κάτι φαίνονταν πως θα άλλαζε. Η κυριαρχία της Θατσερ έδειχνε να τελειώνει και μία αισιόδοξη νότα αιωρούνταν στον αέρα. έτσι και η μουσική καλούνταν να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Ο λαχνός έπεσε σε μπάντες από το Manchester να εκφράσουν το νέο που ερχόταν. Το Manchester, μία άκρως βιομηχανική πόλη, ήταν εκείνη την εποχή η περιοχή με τον μικρότερο μέσο όρο ηλικίας κατοίκων. Πολλοί νέοι είχαν έρθει στη πόλη προς εύρεση εργασίας. Ταυτόχρονα ένα σωρό μπάντες έπαιζαν στα τοπικά λαϊβάδικα και πολλοί νέοι σύχναζαν σε ένα club με το όνομα Hacienda λικνιζόμενοι με τον πρωτόγνωρο για αυτούς ήχο της house μουσικής. Η σύμπραξη λοιπόν των κατσούφικων indie riffs με τα ανερχόμενα χορευτικά beats, γέννησαν τον ήχο που θα υποδεχόταν τη νέα δεκαετία και ονομάστηκε Madchester, ως φόρο τιμή στη πόλη που τον γέννησε αλλά και στη τρέλα που κουβαλούσε το νέο ηχητικό trend. Τις βάσεις για τη δημιουργία της σκηνής, τις έβαλαν οι New Order, μπάντα που προέκυψε από τις στάχτες των Joy Division. Οι New Order γοητευμένοι από τη house μουσική που ανακάλυψαν σε ταξίδια τους στην Αμερική, ήταν και οι συνιδιοκτήτες του Hacienda μαζί με τον Tony Wilson, το αφεντικό της δισκογραφικής Factory.  Σε σύντομο διάστημα μπαντες όπως οι Stone Roses και οι Happy Mondays θα γίνουν εξώφυλλα στο NME και στο Melody Maker, με συνέπεια αυτοί πλέον να θεωρούνται τα μεγάλα ανόματα της ανεξάρτητης σκηνής. Οι μπάντες του Madchester αποτελούνταν κυρίως από παιδιά της εργατικής τάξης, χωρίς κάποια ιδιαίτερη μόρφωση και με μία τάση προς κάφρικες συμπεριφορές. Μουσική, ποδόσφαιρο και αλκοόλ ήταν στην ημερήσια διάταξη των νέων αυτών. Τα 'φρέσκα' τότε ecstasy ήταν το νέο βοήθημα των εκκολαπτόμενων clubbers και οι μπάντες της συγκεκριμένης σκηνής τα καταβρόχθιζαν με βουλιμία. Μάλιστα ο Bernard Sumner των New Order αναρωτιόνταν πως γίνεται το Hacienda να μπαίνει μέσα οικονομικά αφού ήταν καθημερινά γεμάτο. Η απάντηση ήταν ότι οι θαμώνες έπαιρναν μόνο νερό εξαιτίας της χρήσης των ecstasy. Οπότε ήταν λογικό οι συνεχόμενες καταχρήσεις, η απότομη δόξα και το χρήμα που αυτή έφερε, γρήγορα να επιδράσουν αρνητικά στη δημιουργικότητα των συγκροτημάτων. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση των Happy Mondays να δαπανήσουν ένα τεράστιο ποσό κατα την διάρκεια ηχογραφήσεων στα νησιά Barbados, χωρίς κανένα αποτέλεσμα λόγω των ατελείωτων κραιπαλών. Ο ήχος του Madchester ήταν βέβαια αυτός που κέρδισε τους νέους της εποχής. Feel good ατμόσφαιρα και πρόσκληση για χορό μέχρι τελικής πτώσεως. Για αυτό το λόγο πολλά από τα κομμάτια της εποχής ακούγονται και σήμερα με ευχαρίστηση όταν επιλέγονται από τον εκάστοτε dj σε κάποιο bar.

Ορισμένοι ενδεικτικοί δίσκοι της σκηνής:

The Stone Roses - The Stone Roses

Happy Mondays - Pills, Thrills and Bellyaches

Primal Scream - Screamadelica

Charlatans - Some Friendly

Inspiral Carpets - Life

New Order - Technique

Blur - Leisure

και ως bonus μία κινηματογραφική ταινία που περιγράφει την εποχή: 24hr Party People

Υ.Γ.  Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στον Clint Boon, κιμπορτίστα των Inspiral Carpets,για την υπέροχη φιλοξενία που μου προσέφερε το 2002 στο Manchester.