Ask the Selector: Συντάκτες, φίλοι και αναγνώστες του PressPop μιλάνε για το Reflektor των Arcade Fire

O πιο πολυσυζητημένος και αναμενόμενος δίσκος της χρονιάς έχει κυκλοφορήσει εδώ και δύο εβδομάδες και έχει φτάσει πλέον στα αυτιά όλων. Στο PressPop.gr παρουσιάσαμε πριν λίγες μέρες μια αναλυτική κριτική για το Reflektor των Arcade Fire, αλλά αποφασίσαμε να ζητήσουμε και την άποψη άλλων, συντακτών, φίλων και αναγνωστών μας για να δούμε πως σας φαίνεται ο δίσκος-γεγονός της χρονιάς.

Δικαιολογημένος όλος αυτός ο ντόρος; Τα κατάφερε το καλύτερο promotion των τελευταίων ετών ; Είναι η μεγαλύτερη σύγχρονη μπάντα; Είναι το Refklektor αντάξιο των προηγούμενων δίσκων: Τι έφερε στον ήχο τους ο James Murphy; Που το πάει η κολεκτίβα από τον Καναδά;

Το post θα ανανεώνεται συνεχώς με απόψεις, σκέψεις και κριτικές για το Reflektor

Η συζήτηση θα μείνει ανοιχτή για όποιον θέλει!

Εσείς στέλνετε τα κείμενα σας (δεν χρειάζεται να είναι μεγάλες ή αναλυτικές κριτικές, απλά μια σύντομη άποψη-πρώτη αίσθηση) στο email μας [email protected] και εμείς θα τα δημοσιεύουμε!  

Σπύρος Παπαϊωάννου

Σίγουρα με πιο συγκεκριμένο concept (αν όχι απλά καλύτερος) από το  Suburbs, ο τελευταίος δίσκος των Arcade Fire είναι χειμωνιάτικος αλλά και αισιόδοξος, groovy αλλά και νταρκίλα, ονειρικός αλλά και ξερός, και διάφορα άλλα τέτοια ωραία. Αν και είναι σίγουρα πολύ νωρίς για να έχει κάποιος ολοκληρωμένη άποψη για το Reflektor, από τα πρώτα ακούσματά του έχω προσωπικά αποκομίσει δύο παράδοξα. Πρώτον, ενώ η εμφανής επιρροή του James Murphy είναι πολύ δημιουργική στο δίσκο (η παραγωγή είναι φανταστική), είχα συνηθίσει, από τα προηγούμενα albums, να ακούω τη μουσική των Arcade σαν κάτι που προερχόταν αποκλειστικά από τη μπάντα ... και τώρα κάπως μου λείπει αυτό. Δεύτερον, ενώ η μουσική και ηχητική κατεύθυνση του είναι σαφώς πιο σύγχρονη από τους προηγουμενους, το Reflektor μου δίνει την ευχάριστη αίσθηση ότι οι Arcade ενδιαφέρονται πιο πολύ να ‘μιλήσουν’ σε ακροατές που τους ακολουθούν από τον πρώτο δίσκο (σαν συνέχεια ενός project), παρά σε συνεχώς καινούριους (οι οποίοι φαντάζομαι είναι ευπρόσδεκτοι ούτως ή άλλως).

Out of tune (poplie radio/wwwpoplie.eu)

Arcade Fire ή αλλιώς σημεία των καιρών μας. Ολοι βιάστηκαν να αποκαθηλώσουν ή να αποθεώσουν μία ώρα μετά την κυκλοφορία του στο ιντερνετ ένα δίσκο που θέλει καμιά εβδομάδα άκουσμα για να καταλάβεις τι είχαν στο μυαλό τους και να τον νιώσεις στο πετσί σου. Το φετινό Arcade ενώ στο πρώτο μέρος μπερδεύεται κάπου μεταξύ της 70ς glam kai disco, στο δεύτερο μέρος είναι ένας Arcade fire δίσκος με τα όλα του (συναίσθημα, πενταφωνίες, λύτρωση, τρομπέτες), που αγγίζει την τελειότητα των δύο πρώτων εκπληκτικών δίσκων τους. Και επειδή το σημαντικό είναι να έχεις γρήγορα άποψη ανεξαρτήτου περιεχομένου, είναι ισάξιο του The Suburbs αν όχι καλύτερο…

Νίκος Καλλιάνης ("BrainPunch​" www.stardustradio.gr)

Στα παρακάτω σημεία στάθηκα μετά από αρκετές ακροάσεις του “Reflektor”:
Η 10λεπτη ψυχεδελο-space εισαγωγή μοιάζει σαν να επαναφέρει κατά κάποιο τρόπο μελωδίες του παρελθόντος στο παρόν. Μουσικές αναπαραστάσεις που αντανακλούν στο παρόν με ένα είδος fast forward.
Reflektor: το χιτάκι του δίσκου και ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ οι Καναδοί. Μέχρι και ο David το καταδιασκεδάζει στο τέλος , τραγουδώντας και αυτός , παρασυρόμενος από το groove του κομματιού.
We Exist: disco μπασογραμμές και ανεβαστική διάθεση από τους Arcade Fire. Είναι εδώ , επέστρεψαν και το απολαμβάνουν.
Normal Person: Arcade Fire από τα παλιά. Ένα σκαλωτικό , εσκεμμένα lo-fi riff στην κιθάρα που σου θυμίζει τα «καμένα» πεταλάκια του Jack White. Το καλύτερο –προσωπικά- κομμάτι του δίσκου πλην του ομώνυμου.
Joan of Arc: art pop διάθεση από τους Καναδούς και εδώ τα γαλλικά έχουν την τιμητική τους.
Porno: ένα σίγουρα όχι και τόσο Arcade Fire κομμάτι. Το ηλεκτρονικό beat με παραπέμπει σε πιο Glass Candy και Grimes λημέρια.

Καθόλη τη διάρκεια του δίσκου η χαμηλές συχνότητες και το μπάσο χαϊδεύουν διακριτικά τα αυτιά σου. Όσο περισσότερο ακούς τον δίσκο , τόσες περισσότερες πτυχές του ταλέντου των Arcade Fire ανακαλύπτεις. Κατά τη γνώμη μου , δεν ξεπέρασαν τις αρχικές μου φιλοδοξίες μετά την κυκλοφορία του single “Reflektor” , ωστόσο αυτό σε καμία περίπτωση δεν επισκιάζει την ομορφια του album.

Στράτος Μαρούδας (Mojo Radio 107.7, Πάτρα)

Είχες ακούσει ότι οι Arcade Fire θα αλλάξουν λίγο τον ήχο που είχαμε συνηθήσει μέχρι τώρα. Είχες πάρει και μια πρώτη γεύση από το "Reflektor" και το "Afterlife" που κυκλοφόρησαν λίγο πριν την έλευση του δίσκου. Και πάλι.. Στο πρώτο άκουσμα ολόκληρου του δίσκου μένεις με την απορία του τι άκουσες μόλις.Τον βάζεις ξανά και ξανά.Ακούς αυτόν τον ήχο, με low key drums, με τα σχεδόν ψιθυριστά φωνητικά να εμφανίζονται σχεδόν άναρχα πολλές φορές μέσα στα κομμάτια και κυρίως αυτήν την funky ηλεκτρονική υφή που έχει αποδώσει και ο James Murphy και το μόνο που θες να κάνεις είναι να ακούς αυτό το αποτέλεσμα χωρίς σταματημό. Ναι, οι Arcade Fire άλλαξαν, προχώρησαν, πείτε το όπως θέλετε.Θα μπορούσαν να κάνουν αυτό που χρόνια τώρα κάνουν και άλλες μεγάλες και αγαπημένες μπάντες (National-Tindersticks κ.ά.), δηλαδή να πατούν πάνω σε μια σταθερή συνταγή και να παράγουν εξαιρετικούς δίσκους.Δεν το έκαναν και αυτό είναι ένα ακόμα στοιχείο που τους καθιερώνει πλέον ως το μεγαλύτερο συγκρότημα των εποχών μας.Δεν θεωρώ ότι είναι ο καλύτερος δίσκος τους μέχρι στιγμής, αλλά σίγουρα θα είναι ένας δίσκος αναφορά στην καριέρα τους.

2 ("Live highlights" www.stardustradio.gr)

Γνωριστήκαμε τυχαία σε ένα μπαρ.

- Ready To Start, μου είπαν ξεκάθαρα.
- My Body Is A Cage, απάντησα. Καθόλου περιφρονητικά.
- Wake Up, επέμειναν… ξανά και ξανά.
Δεν το σκέφτηκα και πολύ τελικά:
“I thought, They found a way to enter” και να ριζωθούν στη μουσική μου καρδιά.
“It's just a Reflektor (It's just a Reflektor)”

 Όταν παγκόσμιες μουσικές δυνάμεις (Arcade Fire, Markus Dravs, James Murphy, David Bowie, Anton Corbjin κ.ά.) ενώνονται και το ηχόχρωμά τους σαγηνεύει με τόση μαεστρία τα αυτιά και τα μάτια μας, το μόνο που απομένει είναι ο Αίολος να τους δείξει το δρόμο προς τα εδώ. Αλλιώς…ζητείται καναπές κάπου στην Ευρώπη για φιλοξενία. Το “Reflektor” πρέπει να ακουστεί live. Είμαι σίγουρος για το εξαιρετικό οπτικοακουστικό θέαμα που θα προσφέρει.

Aποστόλης Οικονόμου

Δίσκος που δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες και συζητήθηκε  πριν καν μπουν στο studio.Ο όλος χαμός με την συνεργασία με τον Murphy, το όνομα του δίσκου, το πρώτο δείγμα με το Reflektor και κόσμος να στήνεται στις οθόνες περιμένοντας μου φάνηκαν υπερβολικά. LCD στοιχεία σε πολλά κομμάτια που δινούν τη διαφοροποίηση που χρειάστηκε για το επόμενο βήμα. Πολύ καλά δουλεμένος δίσκος! Ο χρόνος θα δείξει αν θα γίνει κλασικός και αν οι Arcade Fire είναι η μπάντα της δεκαετίας! ( το σίγουρο είναι ότι ξέρουν να το προμοτάρουν).

Μαριέττα Μπάρλου ('Instant Streets" www.stardustradio.gr , www.presspop.gr)

Το σίγουρο είναι ένα. Όταν έχεις χαρίσει στο κοινό ένα μοναδικό ντεμπούτο και δύο υπέροχους (το λιγότερο) δίσκους, είναι απολύτως ανεμενόμενο να ανεβάζεις τον πήχη αλλά και τις απαιτήσεις στα ύψη. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση των Καναδών Arcade Fire. Το Reflektor πλέον είναι γεγονός και κατάφερε μέσα σε λίγες μέρες να αποθεωθεί αλλά και να κατακεραυνωθεί. Και ναι, μπορεί ακούγοντάς το να μην ένιωσα εκείνο το δυνατό και ιδιαίτερο συναίσθημα που μου προκάλεσε το πρώτο άκουσμα των Crown Of Love και Rebellion πριν μερικά χρόνια. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι οι Καναδοί μας παρέδωσαν έναν όμορφο και καλοδουλεμένο στις λεπτομέρειες δίσκο, με τον James Murphy στο τιμόνι της παραγωγής να προσθέτει τη δική του (πιο φωτεινή και ντίσκο-χορευτική) πινελιά, με τρόπο ιδανικό που δεν επισκιάζει το προσωπικό τους ύφος και δεν τους μετατρέπει σε παραλλαγή των LCD Soundsystem.
Υ.Γ. 1: Μία από τις αγαπημένες στιγμές το We Exist. Ρυθμός που οδηγεί αυτομάτως στο δρόμο προς το repeat.
Υ.Γ. 2 : Είναι και το Flashbulb Eyes που αν μπορούσα θα το αφαιρούσα χτες κιόλας από το δίσκο. (Της υπερβολής πάντα) 

Aντρέας Καποτάς (www.presspop.gr)

Το single Reflektor, με τις πολλές ομοιότητες στην δομή του με την λογική των LCD Soundsystem,  σηματοδότησε την αλλαγή σελίδας της μπάντας με τον James Murphy πια ως παραγωγό και εγώ  ως το τέλειο θύμα του marketing της μπάντας το άκουγα στο repeat περιμένοντας την νέα κυκλοφορία ως το απόλυτο γεγονός. Ακολούθησε το εικοσάλεπτο βίντεο με τις live εκτελέσεις μερικών ακόμα κομματιών τους και εκεί έπεσα στην παγίδα κάνοντας το μοιραίο λάθος του να συμπεράσματολογήσω όπως και οι περισσότεροι. Έτσι όταν ήρθε η ώρα να πατήσω το play για να ακούσω ολόκληρο τον δίσκο, υπήρχε ο φόβος ενός πειράματος που πήγε λάθος. Ένα υβρίδιο ανάμεσα στην μελαγχολία των Arcade και την Disco αισθητική των LCD - ίσως ένα puzzle ανάμεσα στις μελωδίες της οικογένειας Butler και τα drum sections του Μurphy. Ο δίσκος όμως με τις καλές και τις κακές στιγμές του αποτελεί την εξέλιξη των Arcade Fire σε κάτι πιο groovy (που είναι το κακό σε αυτό;) χωρίς να χάνουν τελικά την ταυτότητά τους, με αρκετά κομμάτια εκτός του Reflektor να πρωταγωνιστούν (After Life, Normal Person, It's Never Over). Τελικά η μόνη απογοήτευση είχε να κάνει μόνο με εμένα και τα πρόωρα συμπεράσματά μου αν και είναι  διασκεδαστικό να το κάνεις για τους αγαπημένους σου μουσικούς και τους δίσκους τους

Fantasmenios (poplie radio/www.poplie.eu, fantasmenios.blogspot.gr)

Δεν το άκουσα ακόμα και με αυτά που διαβάζω δεν θέλω κιόλας. Σύγχρονες πενταφωνίες; Θα περιμένω τον επόμενο δίσκο μπας κ έχει πέσει ο Ομπάμα και στάξουν λίγο ντερτι.

Θοδωρής Λάτας

Το Reflektor είναι ένας δίσκος που αν κάποιος τον εξετάσει σαν αυτοτελή μονάδα, τότε έχει να κάνει με ένα μείγμα στοιχείων (ποπ, ροκ, ρετρο-ηλεκτρονικών πειραματισμών) το οποίο δένει επιτυχημένα και θα ικανοποιήσει από λίγο έως πολύ ακροατές όλων των ειδών. Όταν όμως εξεταστεί σαν το νέο μέλος της δισκογραφίας των Arcade Fire, μάλλον πέφτει κάτω των προσδοκιών. Συνθετικά έχει δοθεί έμφαση στο πλέξιμο της ατμόσφαιρας εις βάρος της μουσικής αμεσότητας, βασικό στοιχείο που καθιέρωσε τη μπάντα. Συνολικά απευθύνεται σε ευρύτερο και πιο ετερόκλητο κοινό, αλλά ίσως απογοητεύσει ένα μέρος παραδοσιακών οπαδών. Ο χρόνος θα δείξει.

Βασίλης Παλαιολόγου (Mojo Radio 107.7, Πάτρα)

Καλοδεχούμενη και φυσιολογική η sci-fi εξέλιξη του ήχου τους. Λιγότερο κλασικίζουσες μελωδίες και περισσότερα ηλεκτρονικά υποστρώματα τους ταιριάζουν μια χαρά. Στερείται κλασικού κομματιού αλλά ακούγεται νύχτα σε κλαμπ ευχάριστα.

Christos Pap ("Nevermind.the.Gap" www.stardustradio.gr)

Ίσως ένας απ'τους πιο αναμενόμενους δίσκους της φετινής χρονιάς, αν όχι ο πιο αναμενόμενος. Οι Καναδοί είναι εκείνη η ιδιάζουσα περίπτωση μπάντας που αν την αγαπήσεις μια, την αγαπάς για πάντα. Για μένα έτσι έγινε απ'την αρχή. Απ'το Funeral στο Neon Bible και στο κρεσέντο με τα Suburbs. Και φτάσαμε πλέον στο Reflektor. Θολό το τοπίο από το πρώτο κιόλας ομώνυμο track. Σου δίνει την εντύπωση ότι οι Arcade Fire πήραν την ηλεκτρονική στροφή που πάντα φοβόσουν. Ακροβατούν στο τεντωμένο σκοινί της catchy γαλλικής ατάκας και του αμερικάνικου overproduced ήχου τύπου Florence & the Machine. Για καλή μας/τους τύχη, το κομμάτι κρατάει 8 ολάκερα not-another-fucking-radio-hit λεπτά και αποτελεί το τέλειο κόκκινο χαλί για έναν δίσκο-ορόσημο. Μέσα σε λίγες σειρές μην περιμένετε να αναλύσω track-by-track το άλμπουμ,απλώς εμπιστευτείτε το αυτί σας και την αγάπη σας προς τους Arcade Fire και την indie rock σκηνή γενικότερα. Αλλά το Normal Person...τι riff.ΤΙ RIFF. Σίγουρα ψηλά σε όλες τις λίστες με τα top και τα best και τα hit της χρονιάς. Ένας δίσκος που ακούγεται πάντα. Όποτε αυτός σε επιλέξει. Και παντού. Entre la nuit, la nuit et l'aurore. Entre les royaumes, des vivants et des morts.

Τάσος Σταυρόπουλος (www.presspop.gr)

Οι Arcade Fire κυκλοφορούν το Reflector με τον αέρα μεγάλου συγκροτήματος, δηλαδή αυτού που δεν τον ενδιαφέρει να αποδείξει κάτι. Πλέον ξέρουν ότι έχουν αποκτήσει το δικαίωμα να κάνουν οτιδήποτε θέλουν, αποστασασιοποιημένοι από μόδες, απαιτήσεις fans κτλ, και όλοι θα είναι εκεί για να δώσουν τον απαιτούμενο χρόνο και χώρο σε κάθε νέα τους κυκλοφορία. Το Reflector σίγουρα διαφοροποιείται πολύ σε σχέση με ότι έχει παρουσιάσει το συγκρότημα στο παρελθόν και οδηγεί τους Arcade Fire σε νέες αισθητικές κατευθύνσεις.

Timon Sprinkle (soundcloud.com/timonsprinkle)

Ο κύριος λόγος που μου αρέσει το Reflektor βρίσκεται στα παρακάτω λόγια του τραγουδιστή της μπάντας, Win Butler: «Η Régine (Chassagne) είναι το είδος του ανθρώπου που χορεύει. Σε μια οποιαδήποτε στιγμή, αν μπορείς να κάνεις την Régine να χορέψει, τότε είσαι στο σωστό δρόμο. Έτσι λοιπόν, νομίζω ότι απλά θέλαμε να κάνουμε έναν δίσκο τον οποίο η Régine θα μπορούσε να χορεύει». Αυτό είναι όλο! Δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο! Όπου υπάρχει η ζωή, υπάρχει και η κίνηση, ο χορός, ναι ο χορός! Το είπε και η αγαπημένη Pina Bausch τόσο απλά: «Χορέψτε, χορέψτε γιατί χανόμαστε!». Οι  Arcade Fire το κάνουνε πράξη με τον καλύτερο τρόπο!

Γιάννης Πατρίκιος (ΙnteRsonik NetRadio, www.intersonik.net)

Το Reflektor διχάζει…

Ας κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο. Είναι 14 Σεπτεμβρίου του 2004 και κυκλοφορεί ένας δίσκος από μία καναδέζικη μπάντα. Ο τίτλος αυτού; Funeral, κηδεία στη γλώσσα μας. Ναι ναι με καταλάβατε στους Arcade Fire αναφέρομαι… 16 χρονών τότε, είχα κάνα δύο χρόνια που ασχολούμουν με την ανεξάρτητη μουσική σκηνή. Την περίοδο εκείνη γινόταν χαμός… Τι Strokes, τι Franz Ferdinand, τι Interpol… Αναρίθμητα συγκροτήματα που μας προσέφεραν εξαιρετικό υλικό και να ξαφνικά και οι Arcade. Ο δίσκος εξαιρετικός από την αρχή ως το τέλος. Το τελικό score των όλων κριτικών; 90/100, ό,τι καλύτερο για ένα ντεμπούτο δηλαδή. Ακολουθούν δύο δίσκοι, το Neon Bible το 2007 και το The Suburbs το 2010. Αλμπουμάρες και τα δύο, όπως και το ντεμπούτο τους. Λαμβάνουν διθυράμβους από όλους τους κριτικούς, είτε Ευρωπαίους είτε Αμερικάνους. Μάλιστα με το Suburbs θα πάρουν και το Grammy Award για το δίσκο της χρονιάς. Μεγάλο επίτευγμα για μία ανεξάρτητη μπάντα. Τώρα το αν εγκρίνουμε τέτοιου είδους μουσικές εκδηλώσεις είναι άλλου παπά…

Πού θέλω να καταλήξω όμως θα αναρωτιέστε… Λοιπόν, έχουμε γίνει όλοι φανατικοί των συμπαθέστατων Καναδών, έχουμε λιώσει τα τραγούδια τους, έχουμε χορέψει με αυτά, έχουμε μεθύσει και έχουμε κάνει άλλα χίλια πράγματα υπό το άκουσμά τους… Οπότε, καθώς έχουν περάσει 3 χρόνια από την προηγούμενη δουλειά τους, περιμένουμε ακριβώς όπως τα παιδάκια τον Άγιο Βασίλη τα Χριστούγεννα, για καινούριο υλικό. Σκάει λοιπόν αρχές Σεπτέμβρη ένα clipaki με τον τίτλο Reflektor και γίνεται χαμός και πανικός σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα… Mας παρουσιάζονται παράλληλα και ως Reflektors για να είναι μέσα στο κλίμα… Πατάω το play και ακούω. Disco στοιχεία, χορευτική διάθεση, εναλλαγές στη μουσική. Ο κύριος Murphy των LCD Soundsystem στην παραγωγή, Anton Corbijn στη σκηνοθεσία. Όλα προμηνύουν ότι κάτι καλό και φρέσκο θα ακολουθήσει. Φτάνουμε, λοιπόν στις 28 Οκτωβρίου και έχει παρελάσεις, αλλά εμένα τι με νοιάζει; Εδώ βγάλανε δίσκο οι Arcade Fire! Ας βάλω να τον ακούσω. Περνάει η μία ώρα και τα δέκα λεπτά που διαρκεί το cd - γιατί ναι τόσο κρατάει - αλλά κάτι έλειπε. Οπότε αποφασίζω να κάνω μία δεύτερη προσπάθεια και να το ξανακούσω. Πάλι όμως δεν έβρισκα αυτό το κάτι που έψαχνα…

Oκ, έκαναν μία προσπάθεια να εξελίξουν τον ήχο τους, έβαλαν τον Murphy που έχει ιδέες στην παραγωγή, έκαναν και ολόκληρη marketing campaign για να το προωθήσουν, αλλά το αποτέλεσμα κατά την άποψή μου δεν ήταν το αναμενόμενο. Δεν θεωρώ πως ξέμειναν από ιδέες, ούτε πως πήραν τα μυαλά τους αέρα λόγω της εξάπλωσης της φήμης τους. Πολύ απλά τα πειράματα δεν πετυχαίνουν πάντοτε.

Ο δίσκος έχει μεγάλα κομμάτια δίχως λόγο, ένα μείγμα μουσικών ειδών που δεν δένει ιδανικά, πολλές ανησυχίες στους στίχους του στυλ “Do you like rock n’ roll music? Cos’ I don’t know if I do.” Και άλλα πολλά τα οποία φαντάζουν υπερβολικά και παρωχημένα.

Η άποψή μου για τους Arcade Fire, ότι είναι μία από τις μεγαλύτερες indie μπάντες των 00’s, παραμένει η ίδια. Απλά προσωπικά το Reflektor δεν με άγγιξε και θεωρώ πως είναι ένα άλμπουμ μέτριο. Κρατάω μόνο το ‘You already know’ και το ‘Normal person’ που έχουν κάτι από παλιούς καλούς Arcade…