Roger Waters - The Wall Live in Athens 31/7

Από τον Στράτο Μαρούδα:

Το πιο αδιάφορο (εως και ανύπαρκτο) συναυλιακό καλοκαίρι που προσωπικά θυμάμαι, έφτασε στο τέλος του την Τετάρτη που μας πέρασε και μάλιστα με τον τρόπο που άξιζε στα φετινά συναυλιακά (και μη) δεδομένα. Με ένα πολύ σπουδαίο live το οποίο ταλαιπωρήθηκε αρκετά πριν πραγματοποιηθεί, με τα γνωστά (εδώ και χρόνια) "παιχνιδάκια" της DIDI music με την αλλαγή χώρου και μέρους λίγες ημέρες πριν το live και με δικαιολογία τουλάχιστον αστεία και τελικά με την επιστοφή στην ημερομηνία και το μέρος που αρχικά είχε οριστεί (με μια ακόμα πιο αστεία ανακοίνωση..) Η εικόνα που αντίκριζες μπαίνοντας στην αρένα του Ο.Α.Κ.Α. ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη. Το στάδιο γεμάτο κατά το ήμισυ και μπροστά σου ένα τεράστιο stage έτοιμο να ζωντανέψει μερικές από τις σπουδαιότερες στιγμές στην ιστορία της μουσικής. Έχοντας βρεθεί στο κλειστό γήπεδο του Ο.Α.Κ.Α. το 2011 (όπως και πολλοί άλλοι που βρέθηκαν στο προχθεσινό live) ήμουν προετοιμασμένος για αυτό που θα έβλεπα μπροστά μου, οπότε η όποια έκπληξη και το όποιο ξάφνιασμα της πρώτης φοράς πάνε βόλτα και ετοιμαζόμαστε να ξαναπολαύσουμε αυτήν την εκπληκτική εμπειρία.

Το πρόγραμμα τηρείται αυστηρά και 9.30 τα φώτα πέφτουν και από τα αμέτρητα ηχεία που είναι στημένα σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου ακούγεται η φωνή του Kirk Douglas "I am Spartacus" από την ομώνυμη ταινία του Stanley Kubrick. Αμέσως ακολουθεί το επιβλητικό "In the flash?" και ο Waters εμφανίζεται με υψωμένες τις γροθιές εν μέσω έντονων φωτισμών, visuals, πυροτεχνημάτων, με σφαίρες που "γαζώνουν" το κοινό απ' όλες τις μεριές του σταδίου και το φινάλε του κομματιού ανήκει σε ενα πολεμικό αεροπλάνο που εμφανίστηκε απο το πλαινό κομμάτι του γηπέδου και καρφώνεται στο δεξί άκρο του τοίχους για να παραδοθεί στις φλόγες.Για μια ακόμη φορά ο Waters πέτυχε αυτό που ήθελε με την εισαγωγή του show του και κέρδισε την απόλυτη προσοχή μας (τουλάχιστον).

Το γεγονός που εντυπωσιάζει πολύ, είναι το πόσα στάδια πέρα έχει πάει η αρχική σύλληψη του έργου με την τεχνολογία, φέρνοντας το πιο φρέσκο να συστηθεί εκ νέου στις μέρες και τους καιρούς μας, αλλά παράλληλα εντείνοντας το συναίσθημα που σου έβγαζε το έργο ακούγοντας το παλαιότερα.Αναμείγνυε πολλά από τα στοιχεία που ενσάρκωσαν αρχικά το σπουδαίο αυτό έργο, όπως τους θρυλικούς χαρακτήρες του Gerald Scarfe (τον χαρακτηριστικό δάσκαλο-μαριονέτα που εποφθαλμιά και κάνει τα μυαλά μας κιμά, την καταπιεστική - ελληνίδα;;; - μάνα που μας κλείνει μόνιμα μέσα στο τείχος της, τα σφυριά που πορεύονται κλπ), αποσπάσματα από την ταινία (κυρίως στο τέλος με την δίκη), visuals με αεροπλάνα που βομβαρδίζουν την ανθρωπότητα με σύμβολα στο όνομα των οποίων συντελέστηκαν μερικές από τις μεγαλύτερες αιματοχυσίες στην ιστορία της (τον σταυρό,το αστέρι του Δαβίδ, το σφυροδρέπανο, αλλά και σύμβολα μεγάλων εταιριών καυσίμων, αυτοκινητοβιομηχανιών κλπ) και τέλος με συγκλονιστικές όσο και ανατριχιαστικές εικόνες και βίντεο ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους πολεμώντας για το δικαίωμα στην ελευθερία και την δικαιοσύνη, αλλά και αυτών που μάχονται απλά για την επιβίωσή τους.

Και μέσα σε όλα αυτά ο Waters ήταν ο απόλυτος ρυθμιστής της βραδιάς, με συνεχή κίνηση και παρουσία σε όλα τα μήκη και πλάτη της τεράστιας σκηνής, ενώ παράλληλα το τείχος πίσω του χτιζόταν και με αντοχές που θα τις ζήλευαν πολλοί συνομήλικοι μου. Στα συν η πολύ όμορφη στιγμή όταν στο "Mother" τραγούδησε επάνω στα δικά του φωνητικά από την εμφάνιση των Floyd στο Earls court το 1980, επικοινωνώντας παράλληλα με τον "fucked up Waters" (όπως τον χαρακτήρισε ο ίδιος). Στο ίδιο κομμάτι θα μπορούσε ίσως να είχε αποφύγει τον χαριτωμένο, αλλά εύκολο λαικισμό όταν τραγουδώντας τον στίχο "mother should I trust the goverment", γράφτηκε στο τείχος η φράση "Να γαμ..θεί η κυβέρνηση". Επίσης πολύ ωραία η στιγμή όταν τραγουδώντας το "Another brick in the wall pt.2" εμφανίστηκε στην σκηνή μια παιδική χορωδία που φορούσε μπλούζες με το σύνθημα "Ο φόβος χτίζει τείχη".Και μετά από δύο γεμάτες ώρες και αφού ήλθε η προσωπική κάθαρση με το γκρέμισμα του τείχους, βγήκε με τους (εξαιρετικούς) μουσικούς του και με συνοδεία ακουστικών οργάνων μας έστειλε στον δρόμο της επιστροφής σκεπτόμενους εάν και ποια θα είναι η επόμενη φορά που θα τον ξαναδούμε μπροστά μας. Μετά το "The dark side of the moon" το 2006, το "The wall" το 2011 και το 2013 μήπως ήρθε η σειρά για το reunion των Pink Floyd;

Οι απόψεις για το έργο του Waters πάντα θα διίστανται και θα αφήνουν πάντα ανοιχτό μέτωπο συζητήσεων. Ό,τι καλύτερο δηλαδή..