In The City #02

Τα τελευταία χρόνια μου έχει δημιουργηθεί μία απορία, που έχει να κάνει με την μουσική που παίζεται στα καλοκαιρινά μαγαζιά, κοντά σε παραλίες ,και τα αποία αυτοπροσδιορίζονται ως εναλλακτικά. Το 90% των μουσικών τους επιλογών προέρχονται από το χώρο της latin (cuba, salsa κτλ.), της reggae και φυσικά της ethnic μουσικής. Η απορία λοιπόν που έχω, έχει να κάνει με το αν όλος αυτός ο κόσμος που συχνάζει σε αυτούς τους χώρους ακούει και πραγματικά γουστάρει αυτές τις μουσικές και αν  τις επιλέγει και σε άλλες στιγμές της καθημερινότητάς του (σπίτι , αυτοκίνητο κ.α.). Ή μήπως το soundrack της καλοκαιρινής ραστώνης έχει ταυτιστεί τόσο πολύ με τις συγκεκριμένες μουσικές, που στην πραγματικότητα  ελάχιστοι επιλέγουν να τις ακούν μόνοι τους, αλλά τις αποδέχονται πίνοντας τα coctails τους με φόντο το απέραντο γαλάζιο ; Ή μήπως οι συγκεκριμένες μουσικές επιλογές ευνοούν τα καλοκαιρινά φλερτ, αφού καλογυμναζμένα κορμιά λικνίζονται δίπλα στην μπάρα υπό τους ήχους του κάθε Αχμέτ από το Μαρόκο και του κάθε Χοσέ από την Κούβα ; Και ποια τελικά θα ήταν η ανταπόκριση του κοινού αν τα εναλλακτικά beach bars επέλεγαν μουσική από τον εναλλακτικό χώρο , όπως αυτός έχει προσδιοριστεί τα τελευταία 60 χρόνια σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο ;

Ακούω ήδη φωνές να λένε από το,  με τι κάθεσαι και ασχολείσαι ντάλα καλοκαίρι ,μέχρι το , έτσι βγαίνουν τα λεφτά στις μέρες μας. Αλλά επιμένω να διερωτώμαι πως θα πήγαινε ένα beach bar που θα έπαιζε Black Keys, Caribou και Raveonettes.