Strokes - Comedown Machine

Οι Strokes με τον πρώτο τους δίσκο ''Is This it'' το 2001 κατάφεραν και έδωσαν μία γερή κλωτσιά στο εγκλωβισμένο και κατσούφικο  rock ‘n’ roll  της εποχής. Ήταν βλέπετε τέτοια η ενέργεια  που περιείχε στα αυλάκια του, που κανένας δεν μπορούσε να αντισταθεί  στις προσταγές του. Δίκαια λοιπον συμπεριλήφθηκε σε όλες τις λίστες με τους καλύτερους δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας. Η συνέχεια όμως δεν δικαίωσε τα πλουσιόπαιδα από τη Νέα Υόρκη. Οι επόμενοι δίσκοι τους χωρίς να είναι κακοί ( ειδικά το ''Room On Fire'' ήταν πολύ καλό ), δεν άντεχαν την σύγκριση με το ''Is This It''.  Έτσι μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα αμφισβήτησης οι Strokes ετοίμασαν και κυκλοφόρησαν τον πέμπτο τους δίσκο με τίτλο ''Comedown Machine''.  

To ''Comedown Machine'' αποτελεί μία σημαντική ηχητική αλλαγή για τους Strokes. Το συγκρότημα αποφασίζει να στραφεί σε πιο 80ς διαδρομές ,αφήνοντας στις γωνιές το rock ‘n’ roll που έπαιζαν έως τώρα. Για να το εμπεδώσουμε καλά αυτό ξεκινούν τον δίσκο με το ''Tap Out'', που βασίζεται σε ένα κλασσικό trash- disco ρυθμό και μας προσκαλεί να μπούμε στο πνεύμα των καινούριων Strokes. Το πρώτο single που κυκλοφόρησε είναι το  ''One Way Trigger'', κομμάτι που σου μένει από την πρώτη ακρόαση και προφανώς θα τιμηθεί δεόντως φέτος σε πολλά dj sets. Το ''One Way Trigger'' θυμίζει πολύ τους A-ha, είναι groovy και γενικά έχει όλα τα συστατικά για να γίνει το εναλλάκτικό κομμάτι που θα βαρεθούμε να ακούμε μέσα στο 2013 (πάντα όμως θα μας ανεβάζει).  Στον ίδιο ρυθμό συνεχίζει και το σχεδόν disco ''Welcome To Japan'' με το έντονο μπάσο του και τα μονότονα πλήκτρα. Οι παλιοί Strokes εκπροσωπούνται από το ''All The Time'' που κάλλιστα θα μπορούσε να περιέχεται στο ''Room On Fire''. Παλαιάς κοπής είναι και το ''50/50'' με τα παραμορφωμένα φωνητικά, τακτική που οι ίδιοι έχουν χρησιμοποιήσει πολλάκις τα προηγούμενα χρόνια. Το ''Partners In Crime'' είναι ένα νευρικό pop κομμάτι , ενώ το ''Slow Animals'' θυμίζει αρκετά τους Phoenix. Το αιθαίριο ''Chances'' και το σχεδόν ομόνυμο 80s ''Comedown Machine'' προσδίδουν ένα κλίμα χαλάρωσης στο δίσκο. Ακολουθεί το κεφάτο ''Happy Endings'', που φλερτάρει με την electro pop και ο δίσκος κλείνει με το μινιμαλιστικό ''Call It Fate, Call It Karma'' με τον Julian Casablancas να απαγγέλει τους στίχους του πάνω από παιδικά πλήκτρα.

 Οι Strokes του 2013 δεν αποτελούν τα cool τυπάκια που μας είχαν πρωτοσυστηθεί δέκα και κάτι χρόνια πριν , επιρεάζοντας πέρα από μουσικά και τις στυλιστικές επιλογές της εποχής ξανακάνοντας μόδα τα All Star και υιθετόντας ένα επιμελώς ατημέλητο look. Πλέον αποτελούν ένα έμπειρο group που  αγχώνεται  να αποδείξει ότι είναι alive and kicking και παραμένει ενεργό και μέσα στα πράγματα. Κάπως έτσι αποφάσισαν ότι πρέπει να μπουν και λίγο στα χωράφια των Killers και να περάσουν μία βόλτα από την pop rock σκηνή των 80ς και γενικότερα το ''Comedown Machine'' δείχνει μία αγωνία του συγκροτήματος για το που βαδίζει. Οι κιθάρες του Albert Hammond Jr έχουν υποχωρίσει προς χάρην μίας πιο electro κατεύθυνσης, αλλά είναι φανερό ότι αυτή την αλλαγή οι Strokes την έκαναν με δανεικά. Και αυτό γιατί ενώ τα κομμάτια τους ακούγονται ευχάριστα, συνεχώς  νομίζεις ότι το έχεις ξανακούσει βρίσκοντας γρήγορα και που. Το ''Comedown Machine'' θα μπορούσε να τοποθετηθεί κοντά στο ''Tonight'' των  Franz Ferdinand που και αυτό εξέφραζε μία αγωνία για ηχητική στροφή του συγκροτήματος. Έκτοτε όμως δεν ξαναείχαμε νέα από αυτούς. Πολύ πιθανόν κάτι τέτοιο να γίνει και με τους Strokes και τα μέλη τους να ασχοληθούν με τις προσωπικές τους πορείες που ήδη έχουν αρχίσει εδώ και αρκετά χρόνια. Ίσως να αποτελέσει αφορμή για μία μακρά διακοπή και η μπάντα να επανέλθει όταν έχει κάτι να δόσει, απαλλαγμένη από κάθε είδους hype.  Πάντως έιναι αλήθεια και για να μην αδικείται η νέα δουλειά των Strokes, ότι αποτελεί έναν από τους πιο groovy δίσκους που έχουμε ακούσει μέσα στην χρονιά από την εναλλακτική σκηνή. Τελικά αν οι Strokes έως τώρα σύχναζαν στο  CBGBs με τον τελευταίο τους δίσκο μάλλον θέλουν να μπουν στο Studio 54, για να θυμιθούμε δύο από τα ιστορικότερα μαγαζιά της Νέας Υόρκης.