Yo La Tengo - Fade

Οι Yo La Tengo έχουν διαγράψει μία σημαντική πορεία  στο χώρο της ανεξάρτητης μουσικής εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια. Πότέ δεν τράβηξαν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους όπως άλλοι συνοδοιπόροι τους. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η ίδια η μουσική τους. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να άργησαν να εισπράξουν την προσοχή που τους αναλογούσε, τα πρώτα χρόνια τους τα πέρασαν ως ένα καλοκρυμμένο μυστικό του νεοϋορκέζικου underground, αλλά όταν αυτή ήρθε οι Yo La Tengo ανταποκρίθηκαν με το παραπάνω. Ποτέ δεν έχουν κυκλοφορήσει μέτριο δίσκο. Όλοι τους έχουν λόγο ύπαρξης και έχουν κάτι να προσθέσουν στην σπουδαία δισκογραφία τους. Όταν ο Ira Kaplan σχημάτιζε τους Yo La Tengo γύρω στα μέσα των 80ς δύσκολα θα φανταζόταν ότι το 2013 η μπάντα του με το ''Fade'' θα συμπλήρωνε τον γρουσούζικο αριθμό (13) στουντιακών κυκλοφοριών. Από την πρώτη στιγμή οι Yo La Tengo  έκαναν σαφές ότι η βασικότερη επιρροή τους είναι οι Velvet Underground. Η επιρροή της σπουδαιότερης μπάντας που δραστηριοποιήθηκε στο Μεγάλο Μήλο δεν έχει να κάνει τόσο με τον ήχο των Yo La Tengo, όσο με τον τρόπο που αυτοί αντιμετωπίζουν την μουσική. Δηλαδή πάντα ήταν ανοιχτοί σε πειραματισμούς και χρησιμοποιούσαν με χαρακτηριστική άνεση διαφορετικά μουσικά είδη. Για τους Yo La Tengo η απόσταση από τον κιθαριστικό θόρυβο στην pop και από την free jazz στην  folk δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη από ένα track σε δίσκο τους. Το σημαντικότερο όλων αυτών όμως είναι ότι τα πάντα ακούγονται ταιριαστά και η ροή των δίσκων τους πάντα λειτουργεί αρμονικά.

Tο ''Fade'' αποτελεί έναν από τους πιο χαμηλόφωνους και ακουστικούς δίσκους των Yo La Tengo. Βρίσκεται πολύ κοντά στο πνεύμα του ''Summer Sun'' του 2003. Ακούγοντας το εναρκτήριο ''Ohm'' εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι οι Yo La Tengo είναι σημείο αναφοράς για πολλές σύγχρονες μπάντες όπως για παράδειγμα οι Deerhunter και οι Yuck. Το ''Is That Enough'' έχει άρωμα από 60ς το οποίο γίνεται πιο έντονο όταν μπλέκονται τα αντρικά με τα γυναικεία φωνητικά. Παιχνιδιάρικα πνευστά κυριαρχούν στο ''Well You Better'' ενώ το  ''Paddle Forward'' είναι το πιο κιθαριστικό κομμάτι του δίσκου και ταυτόχρονα το πλέον χαρακτηριστικό του ήχου που έχουν καθιερώσει όλα αυτά τα χρόνια. Στο ''Stupid Things'' επιβεβαιώνουν όλους αυτούς που τους θεωρούν συγγενές συγκρότημα με τους Stereolab και στο ''I ‘ll Be Around'' πιάνουν τις ακουστικές κιθάρες φτιάχνοντας ένα  κομμάτι που θα κάνει τον Lou Reed να χαμογελά  περήφανα στο σαλόνι του για την πορεία των πνευματικών του παιδιών. Θα φτάσουμε στο έβδομο κομμάτι του ''Fade'' για να ακούσουμε την  Georgia Humbley να  αναλαμβάνει τα βασικά φωνητικά, ενώ τα ''Two Trains'' και ''Point Of It'' με την νωχελική χαλαρότητά τους προσφέρονται ως συνοδεία σε στιγμές αράγματος. Τελευταιό κομμάτι του δίσκου είναι το επτάλεπτο ''Before We Run'' με πειραματική διάθεση κυρίως στα κρουστά αλλά και τρομπέτες που δημιουργούν ιδανική ατμόσφαιρα για κλείσιμο δίσκου.   

Οι Yo La Tengo με το  ''Fade'' εκπλήρωσαν για άλλη μία φορά τις προσδοκίες του κοινού τους μένοντας πιστοί στο δρόμο που έχουν χαράξει τις τρεις δεκαετίες της υπαρξής τους. Η λέξη πίστη είναι τελικά αυτή που ταιρίαζει περισσότερο στην πορία της μπάντας. Πίστη στις μουσικές δυνατότητες τους, οπότε και ποτέ δεν μπήκαν στην διαδικασία να τροφοδοτούν τα μέσα ενημέρωσης με πράγματα άσχετα ως προς τις καλλιτεχνικές τους δραστηριότητες. Πίστη στον ήχο που χρησιμοποιούν, χωρίς ποτέ να ακολουθούν πρόσκαιρα ρεύματα και τις τάσεις που επιτάσσει το εκάστοτε hype. Τελικά αυτή η τακτική τους σε συνδυασμό με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους είναι αυτή που τους καθιέρωσε ως ένα από τα επιδραστικότερα συγκροτήμα των τελευταίων χρόνων.