Δισκοκριτικές

Από όλα τα ιδιώματα, που κάποια στιγμή ανέβηκαν στο ξέφρενο τρένο του rock 'n' roll, αυτό που κατάφερε να έχει εκπροσώπους από πολλές διαφορετικές χώρες ήταν αυτό της ψυχεδέλειας. Αρκεί να θυμηθούμε ότι στο δεύτερο μισό των 60ς, τότε που έσκασε ο ψυχεδελικός ήχος μέσω καλειδοσκοπικών αντικατοπτρισμών και παραισθησιογόνων ουσιών, ενώ αρχικά οι μπάντες που τον υιοθέτησαν προέρχονταν από τις Η.Π.Α. και την  Αγγλία, με το πέρασμα του χρόνου εμφανίστηκαν μπάντες από κάθε πιθανή και απίθανη γωνία του πλανήτη.

Υπάρχει μία κατηγορία συγκροτημάτων που εισβάλει στη μουσική  από τη πίσω πόρτα, κάνει ότι έχει στο μυαλό του και εντελώς ξαφνικά αποφασίζει να αποσυρθεί χρησιμοποιώντας και πάλι την πόρτα από την οποία εισήλθε. Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα υπήρξαν οι Pixies. Εισέβαλαν στην ανεξάρτητη σκηνή, ανακάτεψαν τα πάντα και χωρίς ποτέ να γίνουν stars αποχώρησαν. Είχαν προλάβει όμως στα λίγα χρόνια της ύπαρξής τους να αφήσουν τόσο γερά το στίγμα τους, που πλέον τίποτα δεν ήταν το ίδιο στη κιθαριστική μουσική.

Τι γίνεται σε μία μπάντα όταν τα μέλη της την εγκαταλείψουν και απομείνουν μόνο δύο μουσικοί να την απαρτίζουν; Το συνηθισμένο είναι η μπάντα να διαλύεται και ο καθένας να τραβά το (μουσικό) δρόμο του. Στους Drums έμειναν μόνοι τους οι Jonny Pierce και Jacob Graham. Αυτοί κάθισαν στριμωγμένα στον τετραθέσιο καναπέ τους, αφήνοντας χώρο και για τους πρώην συνοδοιπόρους τους, φόρεσαν το θλιμμένο ύφος τους και η photo που προέκυψε μπήκε εξώφυλλο στο τρίτο δίσκο της μπάντας.

Ακόμα ένας δίσκος από τον πολυγραφότατο Αμερικάνο rocker. Η αλήθεια είναι πως είχε καθυστερήσει λίγο, μιας και ήδη έχουν περάσει τρία χρόνια από το προηγούμενο πόνημά του, το Ashes & Fire. Χρονικό διάστημα αρκετά μεγάλο σε σχέση με αυτά που μας έχει συνηθίσει ο Ryan Adams όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό σημαίνει πως είτε ο καλλιτέχνης είχε περιέλθει σε ένα δημιουργικό τέλμα, είτε ήθελε χρόνο για να προετοιμάσει έναν δίσκο που είχε περισσότερες απαιτήσεις ή απλώς είπε να ξεκουραστεί και λίγο από το βαρύ πρόγραμμα του rock star.