Δισκοκριτικές

Άβολο συνθ πανκ.

Με αυτές τις τρεις λέξεις περιγράφει η νεοσύστατη Αθηναϊκή τριάδα το μουσικό της ύφος και στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται περαιτέρω περιγραφή. Παρ' όλ' αυτά ένιωσα την ανάγκη να γράψω λίγες λέξεις για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ακούσματα του (τέλους του) 2019 που, όπως έχει γίνει στο παρελθόν με δουλειές που κυκλοφορούν σε ανάλογη χρονική στιγμή μέσα στο έτος, χωνεύτηκε κάπου στο λυκαυγές της επόμενης χρονιάς.

Ο Baxter Dury μπορεί να φέρει ένα βαρύ επώνυμο για την ιστορία του rock 'n' roll (γιος του Ian Dury), αλλά σε αντίθεση με τους περισσότερους γιους διασήμων, έχει καταφέρει να χαράξει τη δική του αυτόνομη πορεία στον τομέα που διακρίθηκε και ο πατέρας του. Εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια κυκλοφορεί δίσκους, έχοντας δημιουργήσει το δικό του ηχητικό στυλ. Ένα στυλ που δεν μπαίνει εύκολα κάτω από ταμπέλες και ορισμούς, μιας και ο Baxter αρέσκεται να αναμιγνύει μουσικά είδη και φόρμες.

Η αλήθεια είναι ότι σαν άνθρωπος είμαι κατά κάποιον τρόπο παράδειγμα προς αποφυγήν. Ή, τουλάχιστον, κάποιες συμπεριφορές μου απαρτίζουν μια λίστα από εξόφθαλμα "don'ts" για το μέσο λογικό, συγκροτημένο άνθρωπο. Τελευταίο μου παραστράτημα; Το να αποφασίσω να ακούσω πρώτη φορά αυτόν το δίσκο πριν πέσω να κοιμηθώ. Σοφή επιλογή. Ήμουν σε υπερένταση για παραπάνω από μισάωρο (που άνετα θα μπορούσε να ήταν δίωρο εάν δεν ήμουν πτώμα).

Οι δισκογραφικές καταθέσεις του Morrissey έχουν πάψει εδώ και αρκετά χρόνια να είναι ''δισκογραφικά γεγονότα'' και πλέον συγκαταλέγονται ως άλλη μία επιστροφή ενός βετεράνου. Για μια στιγμή όμως. Ο Morrissey δεν είναι αυτός που λατρεύτηκε υπερβολικά από μεγάλη μερίδα του κοινού; Οι Smiths, στους οποίους ήταν ο εμβληματικός μπροστάρης, δεν καθόρισαν όσο λίγοι την indie μουσική και επηρέασαν στρατιές μεταγενέστερων; Ναι όλα αυτά ισχύουν, αλλά πλέον το πέρασμα του χρόνου έχει παρέλθει και η αδιαφορία έχει αντικαταστήσει τη λατρεία.