Αφιερώματα/Συνεντεύξεις

''Κάθε φορά που ακούς κάποιον να λέει ότι τον ενδιαφέρει να διακριθεί οπουδήποτε, να ξέρεις ότι στην ουσία αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το sex. Όλοι προσπαθούν να γίνουν επιτυχημένοι κάπου ώστε να εξασφαλίσουν ένα πήδημα. Έτσι λειτουργεί ο άνθρωπος. Το γενετήσιο ένστικτο καθοδηγεί όλες μας τις ενέργειες. Η σκέψη που μας βασανίζει είναι το που, πότε και με ποιον θα το κάνουμε''

Υπάρχουν κάποιοι μουσικοί που δικαίως μπαίνουν στις πολύ μικρές λίστες με αυτούς που η παρουσία τους στιγμάτισε τη πορεία της μουσικής. Ο Paul Weller είναι δικαιωματικά ένας από αυτούς. Τον πρωτογνωρίσαμε ως μέλος των The Jam, στα τέλη των '70ς, τότε που το punk έσκασε σαν ατομική βόμβα στη συντηρητική βρετανική κοινωνία απειλώντας να καταστρέψει τα πάντα. Σε αυτό το άρμα ανέβηκαν και οι Jam, αλλά ήταν φανερό ότι δεν άνηκαν εκεί ακριβώς. Ο Paul Weller δεν ήταν κυνικός μηδενιστής σαν τους Sex Pistols ούτε κοινωνικός επαναστάτης σαν τους Clash.

Στον ανδρικό κόσμο πάντα υπάρχει το αιώνιο δίλημμα του "ξανθιές ή μελαχρινές" που δεν παύει να αποτελεί το κλισέ δίπολο μιας διαμάχης. Πάντα όμως θα υπάρξει κάποιος στο κομμάτι αυτής της κλισεδιάρας συζήτησης που θα σπάσει τον παγο και θα δώσει την απάντηση: "κοκκινομάλλα". Και στην περίπτωση του κάποιου βρίσκομαι και εγώ.

Μπορεί να μην είναι το πλέον συνηθισμένο φαινόμενο indie συγκροτήματα να διασκευάζουν άλλα indie συγκροτήματα, αλλά έχει γίνει ορισμένες φορές στο παρελθόν. Πάμε να θυμηθούμε κάποιες από αυτές τις φορές, με τα αποτελέσματα να διαφέρουν ανάλογα με τη περίπτωση. Εμείς επιλέγουμε πέντε χαρακτηριστικές περιπτώσεις και τις παρουσιάζουμε.